How She Left Me [ON-GOING]

Chapter 9

Away from me
___________________________________

Madilim ang lahat at ni kahit isa ay wala akong makita. Hindi ko maigalaw ang katawan ko at pakiramdam ko ay sobrang manhid nito. Habol ko ang hininga at kaagad na tumaas ang balahibo ng maalala ang nangyari kanina.

Ang truck. Ang bike. Ang mga tilian ng tao. Ang bawat patak ng ulan. Ang pagtakbo ko para iharang ang sarili. Lahat iyon naaalala ko. Ang isiping iyon ay mas lalong nagpakaba sa akin. Pilit kong ihinihakbang ang mga paa pero hindi ko iyon maramdaman. Nagpanic ako at sinubukang hanapin ang boses.

Sigaw ako ng sigaw hanggang sa.

"Kuya! Gising! Wake up,damn it!" Malakas na palo sa pwet ang nagpabalikwas sa akin.

Nanlalaki ang mga mata ko at mabilis na hinabol ang hininga. Tagaktak ang pawis sa noo ko. Mabilis na lumapit si Lexy para luwagan ang tie ng uniform ko.

"What's happening? Kanina ka pa nagsisigaw! My god! I'm so nervous! " habol ko padin ang hininga.

Napatingin ako sa paligid at kumalma ng kaunti ng makita ko ang pamilyar na desinyo ng silid ko.

"This is my first time witnessing a person having a nightmare! My god! Hindi ko alam ang gagawin! Thank god my sandals are quite heavy and hard." Sabi pa niya.

Doon lang dumapo ang tingin ko sa dalawang pares ng sandals niya. Hula ko ay iyon ang ginamit niya na pampalo kanina.

Doon lang rumehistro sa akin ang lahat.

I was having a nightmare. It was just a nightmare.

Pero kahit ganoon ang isipin ko ay hindi ko maiwasang hindi mangamba. Mabilis kong hinanap ang cellphone pero kahit anong linga at kapkap ko ay wala ito.

Tumayo ako at agad na sinuri ang ilalim ng kama.

"What are you doing,kuya?" Si Lexy.

Hindi ko siya pinansin at patuloy na naghanap.

"Where's my phone,Lex?"

"I don't know---"

"Damn it! How come you didn't know! You're the only one who went here! Fuck!"

Bumakas ang pagkagulat sa mukha niya ng tumaas ang boses ko.

"I didn't know alright! Kakapasok ko lang ng madatnan kong nananaginip ka! And don't you just shout at me! Sana pala hindi na lang ako pumunta dito!" Sigaw niya.

Lalong nag-init ang ulo ko sa sinabi niya.

"It's just a goddamn phone,Lex! How come you didn't saw it when you entered my room a while ago?!" Inis na tanong ko sa kanya.

Naroon din ang galit sa mga mata niya.

"Yes! It's just a goddamn phone! Just a phone but here you are yelling at me just because I can't tell you where it is! " sigaw niya.

Doon lang ako tumalikod at patuloy na naghanap.

"It's because you're dumb!" I whispered.

Umingay ang pag-iyak niya ng humakbang siya palapit sa akin.

"How would I know! It's your phone! You are using it everyday and I am not! Why would you blame me? You are being unreasonable,kuya! I hate you!" She said and stormed out of my room.

Hindi ko siya pinansin at patuloy sa paghahanap. Natigil lang ako ng maisipang baka nasa sala iyon.

Ang umiiyak na si Lexy agad ang naabutan ko sa sala. Inaalo siya ni mom at nakasilip naman sa kusina sila Encer na parehong nagtataka habang nakatingin kay Lexy.