Chapter Twenty-Six
Behind
Nung nagkamalay ako, wala akong makita. I'm blindfolded and they stuffed something in my mouth, hindi ako makasigaw para makahingi ng tulong. I can't also move, they tied me to the chair, both hands and feet.
May narinig akong mga yapak papunta sa'kin.
The person traced his finger on my jaw, inilayo ko ang mukha ko.
"Hey my love.." his voice is a little hoarse. Tyler.
Nasa balikat ko na ang mga daliri niya, nagpupumiglas ako. Ayokong mahawakan ako ng mga makasalanan niyang daliri.
"Oh bakit? Ayaw mo?"
"Hsjddidhiai---" I tried talking it the thing inside my mouth muffled my voice.
"Ano? Hindi kita maintindihan," sabay tawa.
Napakahayop mo! Wala kang utang na loob sa pamilya namin!
"You're probably wondering kung bakit ko to ginagawa.. hm," lumapit siya sa leeg ko at inamoy ito. "Simple lang naman ang rason ko, pagod na'ko sa pagiging sunod sunoran at pagtatrabaho sa mga magulang mo. Sa mga pambubugbog tuwing nagkakamali ako, they always scold me. I shouldn't go with them when I was a kid, I just want a family. Akala ko magiging maginhawa ang buhay ko."
"Hindi ko hiniling na mag ensayo para ipagtanggol ka o sila, I don't deserve all of that. I just want a family, puro utang na loob ang nasa isip ko, gagawin ko to kasi sila bumuhay sa'kin, gagawin ko yung ganyan para hindi sila magalit."
"And.. ginawa ko naman lahat ah, pinagtatanggol kita, minamahal kita, ako yung laging andiyan para sa'yo pero kahit na kasama moko palagi sa iba padin napunta ang attention mo."
He sniffed my hair. "Sabi ko sa sarili ko, okay lang kahit na pahirapan ako ng mga magulang mo o kahit manganib ang buhay ko para sakanila, okay lang.. Okay lang basta mapaibig kita."
Hinahawak hawakan niya ang buhok ko, I'm too scared to move. Andre please.
"Ano bang meron sa lalaking yon?! Talino? Maparaan naman ako ah!" He grabbed a handful of my hair, I want to shout but I can't. My tears were like falls for flowing in my cheeks, crying in pain.
"Bakit ba hindi moko makita?!" Pahigpit ng pahigpit ang hawak niya sa buhok ko. Napapapikit na din ako sa sakit.
"Nagtaka ako kung bakit hindi mo na sinasagot mga tawag mo, it looks like you have a new phone huh."
Hinding hindi ko gagamitin ang mga bagay na galing sa isang katulad mo!
"It makes me mad, it drives me crazy. Kasalanan mo to, kung inibig mo lang sana ako noon hindi sana to mangyayari ngayon."
Ikaw mismo, alam mo mga hinanakit ko sa pilit na pag ibig. Alam mong ayaw na ayaw ko non, kinausap na kita na kaibigan at kuya lang ang tingin ko sayo. Ang sabi mo okay lang, kasi malay ko daw magbago ang pagtingin ko.
I understand nasasaktan ka ng magulang ko kaya naapektuhan mental health mo, tutulungan naman kitang magbago. These things makes you crazy, ang kahibangan mo ang sisira sayo Tyler.
"Akala ko magiging akin kana," binitawan niya ang buhok ko.
"Putangina nakatakas ka padin saakin." He taps my cheeks, palakas ng palakas. Hanggang sa naging isang napakalakas na sampal.
"Sabi ko, yari kayo sa'kin pag di kayo nanahimik."
Huh? Sinong kayo?
"Hindi sila nakinig eh, simple lang hinihiling ko.. ang manahimik sila. Yan tuloy, namatay sila." Tumawa siya ng napakalakas that it echoed inside the room.
He killed my parents! Siya ang naglason sakanila?! Napakasama mo Tyler! Ikaw pa man din ang nagsabi sa'kin tapos ikaw din pala ang may gawa! Ang hipokrito mo!
"Sige, gawin mo ang lahat para makatakas ka dito. Magsisisigaw ka diyan, nagmumukha ka lang tanga diyan."
"Oh and by the way, that girl looks so young.. and hot. What's her name?"
Si Cel? No?!
I keep on shouting, hoping he'll understand what I'm saying. Please, don't touch her! Wala naman siyang kasalanan dito!
Ang kambal? Where are they?!
"Oh nevermind, I'll ask her instead."
His footsteps fade, indicating that he left the room.
Don't touch her please, hindi ko mapapatawad ang sarili ko pag may nangyaring masama sakanya. Bakit niya pa idadamay ang taong walang kinalaman saamin?
I feel so hopeless and helpless. Pagod na pagod na'ko kakagalaw galaw para lang makawala sa pagkakatali ko dito, pagod nako kakasigaw para lang may makarinig sa'kin.
I just cried, all by myself.
Seconds turns to Minutes, Minutes turns to Hours.
Gaano na ako katagal andito? Anong oras na? Gabi na ba? Kumusta mga kapatid ko? Si Ce--
"Huwag po please, kung sino ka man." Sabi ni Cel habang umiiyak. What are they doing here?
"Hey hey my love, ayaw niyang sabihin sa'kin ang pangalan niya." Si Tyler.
Cel is crying, I think she's on the floor.
Tinanggal ni Tyler ang blindfold ko, the room is dim and I see Cel on the floor. Blindfolded and also nakatali ang mga kamay at paa. Crying and muttering the word 'Tulong'.
"You'll watch us," he said as he crawls on her.
No! This fucking thing on my mouth angers me. Please no!
He kissed her neck, sumisigaw siya habang umiiyak at pilit na inilalayo ang katawan niya kay Tyler.
"Huwag mo kong hawakan!"
Sinampal niya si Cel dahilan para tumahimik siya. "I should've put some cloth on your mouth."
I can't watch these, don't do this please. I know mabait ka Ty, please. She's innocent.
Pinunit ni Tyler ang damit ni Cel, nagpunit din siya ng maliit na bahagi at ipinasok sa bibig ni Cel. We both can't shout now.
Somebody please, help us. I'm begging you.
He started kissing his chest down to her tummy. Nanghihinang umiiyak si Cel, nanghihina dahil sa sampal na ginawa sakanya ni Tyler.
Yumuko ako, I can't save her. Kill me instead please.
Her shout turns to scream, I don't want to look.
Her scream.. and gunshots can be heard. Bakit may mga putok ng baril?
"Look at us!" Tyler shouted.
No! Ayoko!
"Ayaw mo? O papatayin ko to ngayon din," napataas agad ako ng ulo.
"Good girl." Nahubad na niya ang damit pang ibaba ni Cel.
"Boss.. ay sorry." Pumasok ang isang tauhan niya at agad na yumuko.
"Putangina, ano ba?! Diba sabi ko huwag muna akong guguluhin?!"
"Pasensya na boss pero may mga nakapasok, yung mga bantay sa labas naitumba na."
Help, help us please. Hurry.
"Huwag na huwag kayong lalabas dito ah, malilintikan kayo sa'kin." Lumabas si Tyler at ang tauhan niya. Nilock nila ang pinto para hindi kami makalabas.
We need to do something.
Cel runs towards me, naked and cried on my lap.
Kawawa naman siya, suotin mo ang pants mo please. Takpan mo ang katawan mo.
YOU ARE READING
Behind What Seems (Completed)
RomanceJewel Amari Arcias lost in the place she's not familiar with. Nobody knows her and she became a nobody. She's longing for care from a family. She feels empty but then they completed her. Even if she's in pain, they are always taking her pain away. O...