ZOR HAYAT

-2-

Babamin yanina gelmistim ve pogacalarimi begendi beni nasil mutlu etti anlatamam. Ben lavaboya gittigimde kapinin onunde annemle doktor konusuyolardi. "Hastamiz uzun suredir fark etmediginiz bi hastaliga kapilmis. Maalesef ki hastamiz kanser. Ve son evrede. Cozumu sadece tedavi.Iki ay boyunca uygulamamiz lazim. Eger etkisini goremezsek zamana birakicaz." Annem belirsiz bir ifadeyle doktora bakarken kendimi tutamayip aglama sesimle Irkildim annem ve doktor bana baktiklarinda kosarak o koridordan ciktim deli gibi agliyordum, bagiriyodum deli gibi...
Herkes bana bakiyordu. Olamazdi boyle bisey babam kanser olamazdi,babam hasta olamazdi. Benim babam o ya benim babam. Kosarak geldigim yer bi sahildi kendimi banka attim ve o deniz kokusunu icime cektim soguk bir ekim ayiydi uzerime sadece tisort vardi ve yagmur ciselemeye basladi. Deli gibi islaniyordum ama umrumda degildi canim yaniyodu "daha cok erken baba olamaz boyle bisey" diye mirildaniyordum kendimce keske bi cozumu olsa. Son evre dedi son evre son evre. Kulagimda cinlarken 15-16 yaslarinda bi kiz yanima gelip bana montunu verdi. Deli gibi usuyordum ve islanmistim. Sadece agzimdan cikan kelime "T-tesekkur e-derim-m" oldu.
"Cok usumussun. Ne yapiyorsun burada tek basina?" hic bisey demedim korktum cunku daha 10 yasinda bile degildim. Annem yabancilarla konusma demisti. Montunu omuzlarimdan atip hizla kosmaya basladim. Hava kararmisti bi sure gecti ve eve gitmek zorundaydim benim bi kardesim vardi. Eve gittigimde kardesimin gelmesine daha vardi ve bayagi yorulmustum ta ordan evime yuruyerek gelmistim. Annem uzulmustur beni oyle gordugunde bence bi haber veriyim.
"Alo, anne"
"Alo, Ecem kizim nereye gittin cok korktum kizim?"
"Evdeyim anne merak etme, yemek hazirladin ve Keremi almaya gidicem simdi. Haber vermek istedim ben evdeyim."
"Peki"
"Gorusuruz."
"Gorusuruz."