SALINCAK

5.Bölüm|Akşam Yemeği

Uzuuuuunnn bir aradan sonra tekrardan blüm atan yazarları sevelim aakidişler ☺️

Nabıyonuz bireeee?

Ben de napim işte sıkılıyom.

12'ye geçtiğim için ders çalışmaya çalışıyom.

Eee, 12'ye geçenler?

Ya da mezuna kalanlar?

Ders çalışmak isteyip çalışamayanlar?

Bana sorusu olanlar?

İyi okumalar.

🐻🐻🐻🐻🐻

Zera'dan...

Sevgili günlük,

Zaman ne kadar çabuk geçiyor. 4 Ağustos oldu bile. En son 3 Temmuz'da yazmışım. Resmen bir aydır yazmıyorum. Yüzüme tükür günlüğüm! Ben bunu hak ettim!

Son bir aydaki önemli sayılabilecek olaylar şunlar:

Parkta bir çocuğa çarpmam; o çocuğun abimin arkadaşı olması ve ailelerimizin de arkadaş olması; Melek'in dedesinin kalp krizi geçirmiş olması ama iyileşmesi; dün arkadaşlarımın bana sürpriz yapması; bugün akşama kadar uyumuş olmam.

Kocaman bir ayı birkaç satıra sığdırmama şaşırarak seni yazmayı burda bırakıyorum. Çünkü ne kadar şu saate kadar uyumuş olsam da hala uykum var. Bugün yataktan sadece yemek yemek ve tuvalete gitmek için çıktım. Kitap bile okumadım.

Her neyse, artık uyuyacağım. Şimdilik hoşçakal.
4 Ağustos Cumartesi

***
Bu sabah saat sekizde uyandım. Dün bana ne olduğunu bilmiyorum. Kendimi aşırı halsiz, yorgun hissediyordum ve uykum vardı. Fakat şu an çok dinç ve zindeyim. (YN: Yani korona değil. Sevinmeliyiz.) Hiç uykum yok. Dünün aksine neşem gayet yerinde ve ben bu neşeyle üzerimi değiştirip kahvaltıyı hazırlamaya başladım. Ben kahvaltıyı hazırlarken annem de uyanmış. Kulağımda kulaklık olduğu için yanıma gelip kulaklığı kulağımdan çekene kadar onun geldiğini anlamamıştım.

"Günaydın Zera. Hayırdır böyle erkenden?" dedi. 'Bilmem.' dercesine omuz silktim. Annem gülerek tekrar konuşmaya başladı.

"Dünkü uyku iyi geldi anlaşılan. Baksana kahvaltı hazırlıyorsun. Normalde bırak kahvaltı hazırlamayı ben uyandırmadan uyanmıyorsun."

"Haklısın anne. Ama bugün bomba gibiyim! Enerji patlaması yaşıyorum sanki." dedim kahvaltıyı hazırlamaya devam ederek. Annem de bana yardım etmeye başladı. Kahvaltıyı hazırladıktan sonra annem babamı çağırmaya gitti. Ben de abimin odasına doğru yol aldım. Kapıyı sesli bir şekilde açıp "ABİİİ!" diye bağırdım. Ama tınladı mı? Hayır. Kış uykusuna yatıyor mübarek. Uyandırmak için üstünde tepinmem gerekti.

Kahvaltı masasına oturduğumuzda abim bana kötü kötü bakıyordu. Birazcık korktum ve şirin şirin gülümsemeye başladım. Bir süre babamı bekledik. Babam da gelince kahvaltıya başladık. Ordan burdan sohbet ederken annem "Akşama misafirimiz var." dedi.

Babam aklımdaki soruyu sorarak "Kim?" dedi. Merakla anneme baktım. Çünkü gelene göre odama kapanıp kapanmamaya karar vereceğim.

"Hamiyetgil." dedi annem.

"Orhangil mi?" dedi babam. (YN: Bu cümle çok saçma değil mi? Yani aynı insanlardan bahsediyosunuz abii, varın artık şunun farkınaaa.)