SALINCAK

10. Bölüm|Okul Yolu Mokul Yolu

Yorum yapan elleriniz dert görmesin💙💙

🐻🐻🐻🐻🐻

Sevgili günlük,

Yarın okul başlayacak ve ben hiiiç mi hiç istemiyorum. Çünkü artık resmi olarak da 12 olacağım. Ağlasam olur muuu? Bence olur ama ağlamayacağım şimdi. Önce Karaokeye gittiğimizde beri neler yaptığımı anlatayım. En son o gün yazmıştım çünkü sana. Özledin beni değil mi? Hadi itiraf et. O gün sana Araf'a onu ne kadar anlatmak istediğimden ama anlatamayacağımdan bahsetmiştim. Belki bi' gün anlatırım, bilmiyorum.

Herneyse, o günden sonraki gün abim annemle babama Yağmur'dan bahsetti. Evlenme teklifi etmiş dans ederken, inanabiliyor musun? Şoke oldum yaa! Bi' de diyor ki 'Bi' anda oldu, ben de anlamadım.' Sevinmedim mi? Tabii ki çok sevindim. Duyduğumda kalkıp göbek attım. Hem de müzik olmadan... O derece yani...

Sonra abimden Yağmur' un numarasını alıp Biricik Yengem diye kaydettim ve 'Hayırlı olsun biricik yengem' diye mesaj attım. Cevap olarak 'Zera sensin değil mi? Hemen anlattı demek. Nasıl teklif ettiğini de anlattı mı bari?' yazdı. Ardından yaklaşık iki saat bu konu hakkında yazıştık ve konuştuk. Benim parmaklarım yorulunca aramıştım.

Konuşmamız bittikten sonra kızlarla olan gruba girip uzunca bir ses kaydıyla olan biten her şeyi anlattım. Ardından isteme, düğün, nişan vs. için elbise bakmaya başladım. Beğendiklerimin de ekran fotoğrafını alıp kızlara atıyordum. Ama çok arada kaldım derttaşım. Hangisini seçsem bilemedim.

Neyse çok uzatmayayım. Birkaç gün sonra Yağmur ablanın ailesiyle tanıştık. Annesi çok sıcakkanlı ve güleryüzlü bir kadın. İsmi Muazzez. Babası da dışarıdan bakınca çok sert bir adam gibi görünüyordu. Ama sonra fark ettim ki çok minnoş bi' şey. Yanakları sıkılası bir adam. Adı da Fırat. İkisini de çok sevdim. Sanırım onlar da abimi sevdiler. Fırat amca abime 'Bu işi uzatmamakla takdirimi kazandın evladım. Ben sevmem öyle birbirini sevenlerin senelerce gezip tozmalarını.' dedi. Abimin bir utanışı vardı, görmen lazım. Yanakları kızardı, başını yere eğdi. Bir de yüzünde aptal bir gülümseme... Kahkahalarla gülmemek için kendimi zor tuttum.

Başka önemli olan ne var? Kurban Bayramı herzamanki gibiydi. Komşularla falan bayramlaştık. Kurbanımızı zaten bağışlıyorduk. Sadece ilk kesim sırasında babamın vekaletini kasaba vermesi gerekiyordu. Onun dışında diğer her şeyle kasaplar ve görevliler ilgileniyordu. Babamın bu huyunu çok seviyorum. Biz istediğimiz zaman et alıp yiyebiliyoruz zaten. Kurbanı bağışlayarak yiyemeyen insanlara bir faydası dokunuyor. Canım babam benim. Çok düşünceli. İleride ben de kurbanım bağışlayacağım inşAllah.

Bayram da Orhan amcalara da gittik. Bizim narsist hiçbir bayram evde olmazdı ama bu bayram olası tutmuş. Benimle uğraşıp durdu.

Bayramdan sonra zaman su gibi akıp geçti. Haftaya Melek'in abisinin düğünü var. Annemlerden izini aldım. Abim de benimle beraber gelecek ve eğer işi olmazsa Yağmur da.

Yarın da dediğim gibi okulun ilk günü. Ha bu arada abim çalışmaya başlayacak ama hangi okulda başlayacağını söylemedi gıcık. 'Bilmesen de olur.' diyor başka bir şey demiyor. Neyse, ben öğrenirim nasılsa(havalı bakış atan emoji) (YN:Bunu yapmayan da ne biliim yani)

Bugünlük bu kadar yeter canım benim. Yarın tekrar yazarım unutmazsam. Şimdi duş alıp uyuyacağım. Kendine çok iyi bak.
16 Eylül Pazar
(YN:Tarihlere çok takılmayın arkadaşlar, gelişine yazıyorum. Ha bu arada koronanın olmadığı bi' ütopyada yaşıyorlar. Benden söylemesi)

***
Okulum, okulum, canım okulum,
Nasıl da özlemedim seni okulum,
Başlamasan olmaz mıydı sanki,
Sen bana bela mısın okulum?

İçimden uydurup ritimle söylediğim şarkımı kesip okula girdim. Şarkın da pek güzelmiş. Tabii, ne sandın? Güvenlik ablaya selam verdim. Her sene değişen güvenlik görevlimiz vardı. Geçen seneki abiye ne kadar kızsam da şimdiye kadar gelenler içinde işini en iyi yapan oydu. Ders saatlerinde, teneffüslerde, öğle aralarında okul bahçesinden dışarıya çıkartmaz; izin belgesi alanlar için bile idareyi arayıp teyit eder, öyle çıkarırdı. Buna çok sinirlenirdik ama o sadece bizim güvenliğimiz için uğraşıyordu. Arkasından ne kadar söylensek de asla saygımızı yitirmiyorduk. İlk geldiği gün beni neredeyse göndermeyecekti. Onu eve yürüyerek gittiğime bir türlü ikna edemedim. En sonunda müdür yardımcımız yardımıma koştu. Böylece eve gidebildim. Beni ne kadar başıma bir şey gelir korkusuyla göndermek istemese de sesini çıkaramıyordu. Ama ben gözden kaybolana kadar arkamdan bakıyordu.