[Book 2]I FOUND MY LIFE:THE TRUTH (Completed)

CHAPTER 150

Ilang araw na din ang lumipas nang umamin ako sa mga kaibigan ko.

Hindi sila nag bago sa akin ng pakikitungo.Lagi silang nagtatanong about sa family ko at sinasagot ko Naman ang mga ito.

Araw-araw ay Hindi nawawala sa aking tabi si Sam maliban nalang kung papasok na kami sa kaniya-kaniya naming schedule sa pag pasok.

Mamimiss Kona din Sina reign at Vincent dahil hindi na namin sila gaanong nakakasama.marami kase silang ginagawa,mag kaklase sila sa lahat ng mga subject Kaya Hindi nakakapagtaka na parehas silang busy.

Naging normal naman ang boring na araw ko at masaya ako doon.

Hindi na din ako natatakot sa kidlat at ulan...ngayon ay Parang mas gusto Kona ito kumpara noon.

"See you later.i love you!"-Love

Kung nag tatanong Kayo Kung Sino yon Hindi ko iyan kabit ang gwapong boyfriend ko iyan.

Pinakealam niya ang aking phone at pinalitan niya ang kaniyang nickname.

Hindi Kona ito nireplyan dahil dumating na ang aming prof.

Nawala ang atensyon namin sa aming prof nang may Biglang kumatok sa may pinto.

Pag bukas nito ay bumungad sa Amin sina reign at Vincent na hinihingal.

"Sorry prof..."paumanhin Nila.

Tumango naman ang aming Prof at pinapasok na niya ang dalawa.

Nakangiti silang lumingon sa amin.

Pag kaupo Nila ay agad ding nag simulang mag turo si prof.

Dalawang oras na ang lumipas nang nag padismiss na ito.

"TOTOO BA YAN?!"biglang tumayo si reign at Vincent  galing sa pag kakaupo nila ng ikwento ng mga kaibigan ko at sina sam kung Sino ako.

Nasa may cafeteria kami.

Nakatayo pa rin ang dalawang ito habang ang mukha nila ay Parang hindi makapaniwala.

Nakangisi Lang Sina sam habang kaming mga girls ay tumatawa na dahil sa reaksiyon nila.

Nag sitinginan pa sila bago bumaling ng tingin sa akin at Kay kuya sakto Naman na katabi ko si kuya.

Lumapit silang dalawa sa amin.

Hinawakan ni reign ang aking mukha pati na din si kuya at ipinagdikit niya ang mukha namin ni kuya.

"Oo nga noh.bakit hindi natin napansin yon,mag kamukha nga sila."tugon ni Vincent habang palipat-lipat ang tingin nila sa aming dalawa ni kuya.

Mabuti nalang at walang katao-tao sa cafeteria.

"Pareho silang may mukha Noh."biro ni reign na ikinatawa namin.

Pag katapos nang biruan ay bumalik nasa kinauupuan nila ang dalawa.

"Saan Kayo sa Christmas vacation?"Biglang tanong ni Dylan.

Matagal pa ang Christmas vacation ngunit ito na agad ang topic nila.

Ang Hirap talaga kapag tamad mag-aral.

"Balak Sana naming pumunta Nila Lola sa ibang bansa."masayang sagot ni Alex.

"Sa bahay Lang."Kai  and Owen said.

"How about you girls?"tanong nito.

"Sa probinsya namin."sagot ng mga kaibigan ko.

Huminto ang paningin ni Dylan Kaya agad na din akong sumagot.

"Last year nag ta-travel ako...siguro ngayon sa bahay nalang."

Pansin ko ang pag sulyap sa akin ni Sam.

"Mahilig kase si Nathalie na pumunta ng ibang lugar."

Itinuon naman ni Dylan ang kaniyang paningin sa kapatid niya.

"Sa bahay na."mabilis nitong tugon.

"Ipinagtagpo talaga Kayo ni Sam.mahilig din siyang mag travel ng mag isa."

Pag baling ko Kay Sam ay kinindatan ako nito.

Pinag patuloy na namin ang aming pagkain at napapansin din namin na dumarami na ang mga estudyante dito sa loob ng cafeteria.

Nakuha ng aking atensyon sa Alex na tumayo habang hawak ang kaniyang phone.

Lumayo ito ng bahagya para kausapin ang nasa kabilang  linya Kaya itinuon Kona ulit ang aking atensyon sa aking pagkain.

Ngumu-nguya ako nang mahagip ng aking mga Mata si Alex.

Kinusot-kusot kopa ang aking mga mata nang makitang umiiyak ito.

Napansin ko din na nabitawan niya ang kaniyang phone.

Kaya walang ano-ano'y lumapit ako sa kaniya.

Walang nakaka-pansin sa kaniya dahil nakatuon ang mga estudyante sa kanilang kinakain.

Napahawak ito sa may pader dahil muntik na itong matumba Kaya agad akong lumapit para alalayan siya.

Para akong nanghina ng Makita ang mga mata niyang puno ng sakit.

"LAHAT NG MGA TAONG NANDITO SA LOOB...PLEASE GET OUT!WE NEED YOUR COOPERATION!"pasigaw na Saad ni owen.

Natatarantang lumabas ang mga ito kahit ang mga nagtra-trabaho ay napaalis niya.

"J-jay..."umiiyak niyang tugon.

He called me by my name.

Yumakap ako sa kaniya para damayan ito.

"W-why are you crying?"nakapikit Kong tanong...Alam Kong nakikita ng mga kaibigan Kona pinipilit Kong huwag umiyak."tell us..."inagod ko ang kaniyang likuran.

May sumagi na sa utak ko at sana Hindi iyon mangyari.

"Jay..."tawag ulit niya sa aking pangalan.hindi parin ito tumitigil sa kaniyang pag iyak."s-she's g-gone."napiyok niyang tugon dahil sa kaniyang pag iyak.

Natulala ako dahil sa sinabi niya.

No!

Nakatingin lang ako kina kuya na ngayon ay malungkot na din.

"I-iniwan na niya ako...she will never come back..."Parang batang aniya.

Napakagat nalang ako sa aking labi nang Hindi Kona napigilan ang mga likidong pumatak sa aking mga Mata.

Palapit sa amin si Sam na malungkot din gaya Nila kuya.

Palihim Kong pinunasan ang mga luha ko ng Hindi napapansin ni Alex.

Humiwalay ako sa pagkakayap sabay hawak ko sa kaniyang balikat.

"She's now in a better place..."pigil ang iyak na ani ko."ayaw mo yun?Hindi na siya nahihirapan?"Hindi Kona mapigilan ang pagtulo ng mga luha sa aking mga Matang.

Matapos mag breakdown ni Alex ay agad din kaming pumunta sa isang private hospital Kung saan na admit si Lola.

I can't imagine...parang nang isang araw lang napakalakas niya..

Tahimik lang si Alex na nakaupo sa may backseat katabi ko.

He need me...at hindi ko ipagkakait ang bagay na ito.

Hinawakan ko ito sa kaniyang balikat.

Tumingin ito sa akin at ngumiti ng pilit.

Matamis ko siyang nginitian.

"Please be strong."tugon ko.

Hindi ako nakatanggap ng sagot sakaniya.

I know na napakasakit ngayon ang pinagdadaanan niya...alam Kong malalagpasan niya din ang bagay na ito.

Tahimik ang buong biyahe.

Hanggang sa nagmamadali siyang tumakbo papasok ng hospital.

Alam kong maraming katanungan sa isip nila Christine but they choose to shut their mouth...

Hindi na sila sumama sa amin at babalitaan nalang daw namin sila.

© Chubbyseksiako