heat [lucifer morningstar]

back to u

Lucifer yoktu. Geri dönmüyordu. Geçmişin üstünü örtmeye o kadar uğraşmıştım ki ona yalan söylemiştim, olay yalanın ne olduğu değildi, yalan olması ve tanıştığımızdan beri devam etmesiydi. Bana kızmakta haklıydı.

Sanki eşimin ölümünden sonraki halime dönmüştüm. O kadar umutsuzdum ki tüm gün dirseklerimi dizlerime yaslayıp yere bakarak dönmesini bekliyordum. Balkona çıkıp geceyi seyredip nerede olduğunu merak ederken kendimi sorgulamadan edemedim. Burası onun eviydi ve bu kısmen haneye tecavüzdü. Buradan gitmeliydim, burada kalamazdım. Bu sadece acı veriyordu. Gözlerimi kapattım ve kendimi balkondan atıp uçmaya çalışmamak için zorladım.

Arkamı döndüm, eşyalarımı almak için oyalanmadım, telefonumu almak için bile. İçten içe buraya geri dönmek için bir sebep arıyordum. Omuzlarım dik, sanki yürüyen ego yığınıymış gibi asansöre gittim ve kapılarının açılmasını bekledim.

"Gidiyor musun?" diye sordu. Hatırladığım kadife sesi buruşuk bir ipek parçası gibi hissettiriyordu; üzücü ama hala muhteşem.

Az daha olduğum yere yığılacaktım. Suçluluk hissettiğim için halüsinasyon görüyor olmalıydım. Sonuçta tam gitmeye karar verdiğimde gelmeye karar vermiş değildi ya?

Gözlerimi kapattım ve omzumun üzerinden ona döndüm. Hatırladığım gibi değildi, gözleri kızarmıştı, duruşu bile değişmişti. Neden ikimize de eziyet ediyordu? "Artık kalamam." gözlerimi yumdum. "Etrafında yeterince günahkâr var zaten."

Asansöre bir adım attım, ifadesi bir heykel gibi sabitti. Evet, sadece halüsinasyondu o kadar. Sadece halüsinasyon. Bana geri dönmemişti.