heat [lucifer morningstar]

left to me

Lucifer'ın koltukta uyuyakalmış bedenine bakarken tırnaklarımla oynamayı bir türlü kesemedim.

Bunalımda mıydım? Kendimi kayıp mı hissediyordum? Neden sadece kaçıp saklanmak istiyordum, bir deve kuşu gibi kafamı kuma gömmek?

Lucifer basbayağı Şeytan'dı, evet, ama ben? Benim yaptıklarım? Yapabileceklerim, potansiyelim? Böyle iyi birine Şeytan gibi lanetli bir isim verilmişken ben nasıl insan olduğumu iddia edebilirdim ki? Bu dünya için iyi ne yapmıştım? Çöplerimi geridönüşüme atmış mıydım? Yemeğimi bir evsizle paylaşmış mıydım? Sokak hayvanlarına yardım etmeye çalışmış mıydım? Dünyadaki tüm o saçma şeyleri ve sistemi düzeltmek için bir şey yapmış mıydım? Vakıflara yardım edip işsizlerin iş bulmasına önayak olmuş muydum?

Hayır. Tabii ki de hayır. Ben, bilgimi, eğitimimi iyi bir şey için kullanabilecekken insanları zehirlemiştim, onları bağımlı yapmış, para bulmak için insan öldürmelerine bile sebep olmuştum.

Benim cezam sadece eşimin ölmesi miydi? Bu kadarla mı sınırlı kalacaktı? Hayır, tabii ki de hayır. Suçluluk duygusu ve sevdiklerimi kaybetmekten daha beter bir ceza vardı ve muhtemelen sonum buydu; sonsuz bir kısır döngüde kapalı kalacaktım.

Lucifer beni eninde sonunda terk edecekti.

Ailem gibi, eşim gibi. Yapmaması için bir sebep yoktu ki.

Korkak olan, kaçıp gitmek isteyen tarafımı bastırdım ve kendimi tuttum. Onu terk edemezdim, hayatla olan tek bağımı öylece kendi ellerimle kopartamazdım.

"Umarım beni yine terk edip gitmeyi düşünmüyorsundur, Rhaella." Dedi Lucifer gözleri kapalı biçimde homurdanarak.

Acıyla gülümsedim. "Bunu asla yapmam, Luci."

Gözlerini hafifçe araladı ve hüzünlü siyah gözleri bana odaklandı. "Bunu göreceğiz." Diye fısıldadı yavaşça. Ardından hızla ayaklanıp üstünü düzeltti, bara ilerledi. "Viski?"

"Tabii ki."

Luci... alevli kekim... sen Chloe'ye öyle çaresiz bir aşkla bakarken nasıl olur da bana ne zaman olacak diye düşünmem? Yine yaktık...