SINCE I MET YOU

CHAPTER 5

COMPANION

Ang daming gumugulo sa isip ko. Nakakastress. Paano ba kami ni Mama makakatakas sa isang bangungot? I'm already tired but it wasn't the reason to give up. Everytime I looked my mother it makes me stronger even more and have the courage to fight against my shameless father.

I fight for our survival to the deadliest situation of our life. A nightmare. I took up the courage everytime specifically in the time he treated my mother like an animal, on how he hurt her own wife badly.

Fuck! I cussed to myself.

I have a teary eye now. I'm in the library to study my notes and other lessons. I cried silently. When suddenly my cellphone beep. Natigilan ako at kinuha ko ang cellphone ko.

1 message from Gwen. I opened and read it.

Another stressful thing. Hayss.

I sighed so heavily.

Ano ba ang kailangan ng taong iyon? Bakit sila sumusunod sakin? Tss. Naalala ko tuloy bigla kagabi. I was about to close the window in my room when I saw someone staring at me in the dark corner in our frontyard. Dali-dali kong isinara ang bintana.

Simula ng umalis kami sa LFU nararamdaman ko ng may nagmamasid sa amin ni Gwen. Noong una hinayaan ko lang ito pero ng nasa stall kami ng streetfoods I saw someone looking on our direction. He wear all black.
Shit! Who's that guy???

"Hi. Can I join you?"

Hindi ko namalayan na may kumakausap na pala sa akin. Sa pag-angat ng mukha ko..Oh the guy I bumped before and my classmate also.

"Can I?" pag-uulit nito.

"Y-yeah sure." alanganing sagot ko sa kanya.

Umupo na ito. Magkaharapan kami ngayon. Awkward? Mahabang katahimikan ang namutawi sa amin.

"Ahmm..Althea right?" basag katahimikang tanong nito sakin. While wearing his widen smile on his face.
Oh crap!

"Oo" sagot ko at ngumiti ng pilit.

"I'm Tyron James Sheen. Nice to meet you Althea?" Saka inilahad ang kamay niya.

"Althea Jean Enimedez. Hmm..N-nice to meet you too." Inabot ko ang kamay ko sa kanya. Huhugutin ko na sana ang kamay ko ngunit mahigpit niya itong nahahawakan at diretsong nakatingin sa mga mata ko. What the!

"Ahmm.."

"Oh sorry.."

Agad niya itong binitawan. Kinuha niya ang libro at binuklat. So, mag-aaral din siya? Tumingin ako sa paligid, there was a vacant seat here but why? Napatitig na pala ako sa kanya habang siya busy na sa pagbabasa. Mukhang napansin niya atang nakatitig ko. Kaya agad kong iniyuko ang ulo ko.

"I decided to sit here because I see you crying."

Napaigtad ako sa sinabi niya. Shems! Nakakahiya! At muli yumuko na lang ako at hindi na lang nagsalita.

"And I think you need me!"

Matapos niyang sabihin iyon napatingin ako sa kanya. Again, ang malawakan niyang ngiti.

"W-what did you say?" naguguluhan kong tanong sa kanya.

"Don't be alone again. From now on, I will be your companion for your loneliness."

Napaawang ang bibig ko sa gulat matapos niyang sabihin ang linyang iyon. Nakangiti siya ng malapad sa akin. Damn! What's going on? Hindi nagsisink-in ang mga sinabi niya.

"Haha..you're so cute for that reaction." tawang-tawang saad nito.

Napangiti na lang din ako sa sinabi niya. Hindi nagtagal nakagaanan ko rin ito ng loob. He shared his life to me. Napakadaldal niya parang si Dexter lang. Kalalaking tao ganoon sila. Sa mga paraan niyang iyon tila ba naisasantabi ko ng pansamantala ang problema ko.

"So, starting today we're friends na ha!" paninigurado nito sakin.

Tumango na lang ako bilang tugon sa tanong niya. "Thank you for accepting my request." Hinawakan niya ang kamay ko at parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan ko. Damn this feeling!

"Ohh..it's already 1:00 pm na. Next subject na natin. Tara baka malate tayo!" pag-aaya ko sa kanya.

Tumayo na kami at inayos ang gamit.

Sa paglalakad namin sa hallway papuntang room hindi ko maiwasang tumingin sa paligid. Why are they looking on us? Ang tatalim ng tingin nila sakin lalo na ang mga babae.
Naramdaman niya atang bumagal ang paglalakad ko kaya hinila niya ang kamay ko.

"Let's go. Don't mind them." saad nito at mabilis ng naglalakad.

"Sikat ka nuh??" I asked him but he didn't answer my question instead he smile again.

"Sorry Ma'am we're late." Panimulang sabi ni Tyron nang makapasok kami sa room. Tumango lang ito sa amin at muling nagsulat sa whiteboard.

Wait! Bakit lahat sila nakatingin sa amin? Anong problema??

Gulat ang mga nakikita sa mukha nila. Ano bang problema?
Nang malapit na kami sa upuan namin. Dalawang pares ng mga mata ang matalim na nakatitig sa....Ohh shit!! Agad kong binawi ang kamay ko kay Tyron. Ghad! Bakit hindi ko naalala't naramdaman na hawak pa rin pala niya ang kamay ko.

I saw Tyron the way he smirked before he sitted.

Paktay ka Thea! Nakakahiya ka!

Lumingon ako sa paligid ko nakatingin pa rin sila sa amin ng may pagtataka sa mga mata nila.

No! Wag kayong mag-iisip ng kung ano dyan! Oh myyy!!!

Nang makaupo na ako. Bakit ang tahimik pa rin nila?
Himala atang tumahimik ang mga bunganga ng kaklase ko. Kahit itong katabi ko sa kanan hindi man lang umiimik. Kaya napalingon ako rito at nagulat ako. Nakatitig pala siya sa akin. Pero agad niya ring iniba ang direksyon ng kanyang paningin.

"Ma'am can I go out? Mag-ccr lang po." tanong ng nasa likuran ko.

"Okay" sagot ng professor namin.

Padabog itong lumabas sa room namin.

Anong nangyayari na naman sa supladong iyon?

Bago ito makalabas ng tuluyan, lumingon siya sa direksyon ko.

He smirked then continue to walked again.

✨ THEAMYLS ✨