Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Özür dilerim...
Özür dilerim mi sanıyorsun? Yalan söylememden nefret ediyorsun.
İşte burada dürüst oluyoryum.
-Charlotte Lawrence/Why do you love me
Roséden
Kızlar hadisenize uçağı kaçıracağız. Ne kadar acele etsek de yinede oyalanıyorlardı. Buraya geleli iki yıl olmuştu. Kızlarla da burada tanışmış ev arkadaşı olmuştuk. Sadece ev arkadaşı değil aynı zamanda birbirimizin her şeyi olmuştuk. Şimdi ise hep beraber Seoul'a geri dönüyorduk. Buraya gelmeden önce kendime verdiğim sözü tutmuştum. Bütün kanıtları bulmuştum. Güçlenmiştim. Üstelik değişmiştim de. Herkesin bildiği kızıl saçlarımı sarı yapmıştım. Her ne kadar yaparken korksam da yakışmıştı. Sonunda hazırlıkların da evden çıktık. Taksiye binerek hava alanına gittik. Ellerim titriyordu. Şaka maka 2 yıl olmuştu. Ve hiçbir şeyi bıraktığım gibi bulamayacağımdan emindim. Ben aynı kalmamıştım ki onlar kalsın. Uçağa bindik. Artık geri dönüşümüz yoktu. Telefonumu kapattım. Kızlarla sohbet ettik. Onlarla tanışıp arkadaş olduğumda olan bitenleri anlatmıştım onlara. Orada ki arkadaşlarımın fotoğraflarını da göstermiştim. Bana baya yardımcı olmuşlardı. Mesela bana bu oyunu düzenleyenin eski en yakın arkadaşlarım olduğunu öğrenmiştim. Yerim ve Dahyun. Çok kırılmıştım. Onlardan hiç beklemiyordum. Ama yapmışlardı. Ve benim buna dair kanıtım vardı. Bu süre içerisinde bir çok şeyi unutmuştum. O hariç. Aklımdan hiç çıkmamıştı. Özlemiştim onu. Ama kızgındım ona. Bana inanmamıştı. Yalan söylememden nefret ederdi. Ama doğrulara da inanmıyordu. Bu 2 yıl içinde Tae ve Yoongi ile iletişimi kesmemiştim. Diğerleriyle çok yakın değildik. Doğal olarak bu aldatma yalanı olunca onlar Jungkook'un arkasını tutmuşlardı. Bana inanan iki kişiyle de zaten konuşuyorduk. Arada hesaplarına Jungkookla fotoğraf atıyorlardı. O fotoğraflara saatlerce baktığımı bilirim. O beni unutsa da ben onu unutamayacağım sanırım. Kızlar düşüncelerimi böldüklerin de geldiğimizi söylediler. O kadar mı dalmıştım düşüncelere. Satın aldığımız eve gitmek için taksiye bindik. Kıyafet haricinde ki eşyalarımız eve çoktan yerleştirilmişti. Evimiz çok güzeldi. Önce ki evde 2 kişilik odalarda kalırdık. Ama bu ev daha büyük olduğu için hepimiz tek kalacaktık odalarımızda. Yeni eşyalar da almıştık bu sebepten. Odamı siyah ağırlıklı döşemiştim. O çok severdi siyahı. Evimize vardık. Dışarısı bile çok güzelken içeriyi düşünemiyordum. Kızlarla içeri girip kendimizi koltuğa attık. Biraz dinlendikten sonra hepimiz kıyafetlerimizi yerleştirmek için odalara dağıldık. Odama girdiğimde içimi huzur kapladı. Bir duvarı full pencereydi. Çok severdim geceleri gök yüzünü izlemeyi. Önceden hep yapardık onunla. İsmini söylemeye dilim varmıyordu. Çok fazla özlemiştim. Kalbimin kaldırabileceğinden çok fazla. Oda da işim bitince aşşağı indim. Jisoo unnie yemek yapıyordu. Jen ortalıklarda yoktu. Lisa ise televizyon izliyordu. Mutfağa girmem yasaktı bu yüzden kendimi Lisa'nın yanına attım. Yeni eve alışmıştık çoktan. Sırada yeni okul vardı. Ve benim eski okuluma kayıt olmuştuk. Kızlar yeni olduğu için alışırlardı da. Ben onca şeyden sonra nasıl dönecektim oraya? Yarın oraya gitmemiz gerekiyordu. Ama hazır mıyım değil miyim bilmiyorum. Lisa ile post atmaya karar verdik. Dönüşümü duymalılardı değil mi? O ve arkadaşları yoongi sayesinde öğreneceklerdi zaten. Ama diğerlerininde bilmesi lazımdı. Mesela Yerim ve Dahyunun hayatları artık o kadar iyi olmayacaktı. Herkes bedel ödeyecekti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
