Kurşun Yarası [Tamamlandı]

9.Bölüm

[Medya, yüzükler.]

9.Bölüm | by Mearadri

Üzerimde büyük bir ağırlık vardı ve uyanmak istemiyordum, kendimi gerçekten çok işlevsiz hissediyordum. Bugün hiçbir şey yapmadan sadece yatıp uyusam çok güzel olabilirdi ama uyanmak zorundaydım. Gerçekten uyanmam gerekiyordu çünkü evimde hasta bir adam vardı.

Yatakta biraz doğrulup Yaman'a doğru döndüm, yine yastığına sarılmış huzurlu bir şekilde uyuyordu. Elimi alnına koyup ateşine baktığımda neredeyse yok gibi olduğunu fark ettim, en azından dün geceye göre çok daha iyiydi. En yakın zamanda, kesinlikle eve bir ateş ölçer almam gerekiyordu.

Onu uyandırmamak için ses çıkarmadan yataktan çıkıp banyoya gittim. Kısa süren rutin işlerin ardından mutfağa gidip kahvaltı için bir şeyler hazırlamaya başladım. Bir yandan şarkı dinliyor bir yandan da kahvaltı hazırlıyordum. Garip ama gerçekti, şu an normal bir çift gibiydik.

Çift kısmı ne kadar doğruydu orası tartışılırdı belki ama ortada gerçek bir gelişme vardı. Artık kendimi bu ilişkiye mecbur gibi hissetmiyordum. Yaman'ın yanında zorunda olduğum için değil de olmak istediğim için var gibi hissetmeye başlamıştım. Bu güzel bir şeydi, sanırım öyleydi.

Mutfakta düşüncelerim ile çelişmekle o kadar meşguldüm ki, kapıda biri olduğunu ancak zile bastığında anlayabilmiştim. Normalde birinin kapının önüne geldiğini bile çabucak anlardım ancak son günlerde çok dikkatsizim. Düşüncelerimi dağıtarak, elimdeki bıçağı umursamadan kapıyı açmaya gittim. Kapıda siyah takım elbiseli ve beyaz gömlekli bir adam bekliyordu.

Elinde iki tane kocaman bavul vardı, "Buyurun?" dediğim zaman adam önce beni süzdü. Gözleri elimdeki bıçağa takıldı. Bana garip bir bakış atıp konuşmaya başladı. "Yaman Bey'in eşyalarını getirdim." bavulları inceledikten sonra kafa salladım ve tek elimle bavulları içeri aldım ve kapıyı, adama hiçbir şey söylemeden kapattım.

Muhtemelen elimdeki bıçakla kapıyı açtığım için benim psikopat olduğumu düşünüyor olmalıydı. Ancak bunu sorun edecek değildim.

Bavulları bir kenara bırakıp mutfağa geri döndüm. Müziğin ritmi ile salatalıklarımı doğramaya devam ettim. Mutfağımda gayet sakin ve mutlu bir şekilde salatalıklarımı doğramakla meşgul olduğum dakikalarda, hiç beklemediğim bir anda belime sarılan kollar sebebiyle dona kalmıştım.

"Günaydın karıcığım." Yaman bunu kulağıma fısıldayarak söylemişti. Gerçekten beni kalpten götürmek için her fırsatı değerlendiriyordu ruh hastası.

"Size de günaydın Yaman Bey." şaşırsam, hatta sinirlensem bile bu hareketine abartılı bir tepki vermek yerine onu sözlü olarak sinirlendirmeye karar verdim.

"Ne? Bey kelimesini kullanmak yasak dememiş miydik? Bu hasta halimle bile beni üzüyorsun." ellerini belimden çekip tezgahın iki yanına koydu. Bu kadar sessiz kalmanın yeterli olduğuna karar vererek elimdeki bıçağa bırakıp ona doğru döndüm. Aramızda küçük bir mesafe kalmıştı, neredeyse burun buruna gelmiştik ama şimdilik bunu göz ardı etmem gerekiyordu.