Merhaba güzelliklerim! Bölüme başlamadan önce burayı okumanızı istiyorum. Küçük bir bilgilendirme veya hatırlatma olsun.
Saye'nin davranışlarını okurken sürekli ağlıyor ya da karamsar melankolik ruh hali içerisinde diyebilirsiniz. Fakat şöyle ki hayatta Baran'dan başka kimsesi olmayan biri. O da hasta ve aklına her şey geliyor. Onu kaybetme korkusuyla yaşıyor. Bunları düşünerek empati kurmanızı rica ediyorum. Güçsüz bir karakter olarak düşünmenizi hiç istemem. Umarım anlatabilmişimdir🤗
Keyifli okumalar diliyorum bir tanelerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. Bölüm: "Meftun Denizyıldızı"
Günahlardan arınsa bedenleri,
Bırakır mıydı peşlerini en azılı katilleri?
Canım sevdiğim adam.
Senin sevdiğin kadın olmak, özgürlüğe tutsak olmaktan farksızdır. Bırak tutsak olduğum tek şey gözlerindeki özgürlüğümün acıları olsun. Yeter ki olsun, gözlerin sonsuzluğa kapanmasın, ben razıyım tutsak olmaya.
"Kokun..." diye mırıldandı uykulu gelen sesiyle. Sanki avuçlarının arasından kaçıp gidecekmişim gibi daha çok çekerken beni kendine derince nefes aldı. "Kokun, anne kokusu gibi."
Baran kendine hayret ediyormuşçasına kıkırdadıktan sonra burnunu çekti, beni içine çektiğinin farkında olmadan. "Hayret! Hiç bilmediğim bir kokuya benzetiyorum kokunu," duraksadı. Burnunu terlediğim ve değiştirmeme müsaade etmeden kuruyan bluzuma sürterken fısıldadı. "Ama o kadar güzel ki."
Çift kişilik yatağın kenarında kollarımın arasında ağlaması dinmiş fakat iç çekişleri hâlâ devam ederken duruyorduk. Gözyaşları onu yormuştu, mayışmıştı. Parmaklarımı usulca, zarar vermekten korkar gibi kafasında gezdirip minik bir öpücük bıraktım. Hatırıma birkaç ay önce ağlayarak kestiğim saçları düştüğünde boğazımdan yanlışlıkla hıçkırık kaçtı.
Elimi hemen dudaklarıma götürüp kapatırken duymasını istemedim ama duymuştu çoktan. Kendini geri çekti, gözlerini yüzümde gezdirdi. Kıpkırmızı olmuş hareleri bitkindi, yangından arta kalan küller misali. Kollarını uzatıp beni göğsüne çektiğinde aniden, az önce bulunduğumuz pozisyonun tam tersindeydik. Şimdi ben onun kollarının arasındaydım.
"Uyuyalım." Diye fısıldadı kulağıma. Yan yana duran yastığa doğru uzandığında bende onunla beraber uzandım. Başını yastığın birine koydu, biraz kımıldandıktan sonra sol kolunu boynumun altından geçirip çenesini saçlarımın üzerine koydu. Aldığı her nefesi ben alıyormuşum gibi hissederken verişleri de saç diplerime şifasını bulan hasta hissi veriyordu.
