Beschrijving:
De schoolgeliefden Dawson en Amanda zien elkaar na twintig jaar terug tijdens de begrafenis van een oude vriend. Het weerzien en de terugkomst naar hun vroegere woonplaats doet de vonk weer overspringen. Twintig jaar blijkt echter een lange tijd en het stel wordt geconfronteerd met pijnlijke herinneringen en onthullingen. Vindt ware liefde uiteindelijk toch zijn weg?
Recensie 1:
The Best of Me
Geplaatst door Thierry Verhoeven op 16-10-2014 20:33 - Bron: FilmTotaal
Regie: Michael Hoffman | Cast: ), James Marsden (Dawson), Michelle Monaghan (Amanda), Luke Bracey (Young Dawson), Liana Liberato (Young Amanda), Gerald McRaney (Tuck), e.a.| Speelduur: 117 minuten | Jaar: 2014
Dat de Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks gemiddeld ieder jaar een nieuw boek uitbrengt, lijkt eenvoudig te verklaren door het gegeven dat Hollywood in een net zo hoog tempo bezig is zijn werk tot films te bewerken. Dat heeft geresulteerd in tal van succesvolle producties, evenals irritatie bij mannen die door hun vrouw of vriendin met tegenzin naar de bioscoop zijn meegesleept. Sparks' verhalen kenmerken zich namelijk door een grote mate van voorspelbaarheid en sentiment. Erger nog is dat na negen boekverfilmingen steeds duidelijker een formule zichtbaar wordt: wanneer het een romantische film betreft die zich afspeelt in het zuiden van de Verenigde Staten (bij voorkeur aan de kust), handelend over een tragisch verlopen relatie tussen twee jonge, aantrekkelijke mensen (het liefst van verschillende klassen), dan is de kans uiterst groot dat Sparks' naam op de aftiteling voorbijkomt. Zelfs de posters van deze films lijken op elkaar.
The Best of Me lijkt met zijn twee hoofdrolspelers aanvankelijk enigszins af te wijken van de formule. Michelle Monaghan en James Marsden zijn weliswaar verre van onaantrekkelijk, maar met een leeftijd van rond de veertig toch wat jaartjes ouder dan de gebruikelijke hoofdpersonages in Sparks' verhalen. Echter, al snel wordt duidelijk dat de film niet zozeer geïnteresseerd is in de twee volwassen mensen die ze neerzetten, maar vooral uitgebreid wil verhalen over de relatie die hun personages op jonge leeftijd hadden. Gedurende de film zal duidelijk worden waarom ze in het heden niet meer bij elkaar zijn, maar aangezien hij vrijgezel is en zij haar leven vergooit aan een liefdeloos huwelijk, is het niet moeilijk te voorspellen waar het verhaal vervolgens naartoe gaat.
De tienerversies van hoofdpersonages Amanda en Dawson worden gespeeld door de relatief onbekende Liana Liberato en Luke Bracey. Die eerste werkt prima als jonge variant van Michelle Monaghan, maar Bracey oogt en klinkt meer als Heath Ledger dan dat hij enigszins overtuigt als een twintig jaar jongere James Marsden. Niet dat dit er toedoet: zolang de acteur maar geregeld met een ontbloot bovenlijf rondloopt, peinzend naar de sterren kijkt en net genoeg tekenen van eigenzinnigheid vertoont, zal de beoogde doelgroep niets te klagen hebben. Want zoals de geoefende Sparks-lezer weet, zijn de tortelduifjes in kwestie perfecte wezens en zijn de problemen waarmee ze worden geconfronteerd altijd extern van aard.
The Best of Me vormt daarop geen uitzondering. Zo komt Dawson uit een clichématig white trash-gezin dat hem treitert en mishandelt, terwijl Amanda van dusdanig goede komaf is dat haar vader bereid is een stevig bedrag neer te leggen om hun relatie beëindigd te zien. Want dat het verhaal is gesitueerd in de jaren negentig, weerhoudt Sparks er duidelijk niet van het beproefde plotelement van een klassenverschil te gebruiken. Ook zijn andere stokpaardjes haalt hij graag van stal, dus verwacht een film met een zuidelijke setting, een wijze oude weduwnaar, een kus in de regen en veel shots bij zonsondergang. Kijk, je hebt al bijna je volledige Nicholas Sparks-bingokaart vol. Ten tijde van The Notebook wilden we er nog wel intrappen, maar inmiddels begint dit alles een wel erg uitgekauwd kunstje te worden.
Recensie 2:
Er is weer een nieuwe boekverfilming van een van de vele boeken van Nicholas Sparks. Dit keer is The Best of Me verfilmd. Ik was direct nieuwsgierig! Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit een boek van hem heb gelezen.. shame on me! Maar de films vind ik altijd heel fijn, denk aan The Notebook, Dear John en Safe Haven. Stuk voor stuk toppers! Kunnen we deze film nu ook aan dat rijtje toevoegen?
'Dawson (Marsden) en Amanda (Monaghan) waren onafscheidelijk op de middelbare school, smoorverliefd en beste vrienden. Wanneer de relatie abrupt eindigt, omdat Dawson gedwongen wordt de relatie te verbreken, gaan ze ieder hun eigen weg en verbreken ze elk contact.
Ruim twintig jaar later, wanneer ze elkaar ontmoeten bij een begrafenis, bloeit de liefde weer hevig op. Het leven heeft hen allebei niet geboden wat ze ervan gehoopt hadden en ze hebben elkaar nooit kunnen vergeten.
Wanneer Dawson en Amanda weer veel tijd met elkaar doorbrengen, worden ze echter ook geconfronteerd met de keuzes die ze in hun leven hebben gemaakt en de dromen die ze samen deelden. Kan het verleden herschreven worden en kan echte liefde alles overwinnen?' (pathe.nl)
Wat ik direct al leuk vond aan de film is dat het van twee kanten vertelt wordt. Door elkaar heen krijg je stukjes uit het verleden en het heden. Dit zorgt voor een interessante mix en zorgt er ook voor dat je aandacht helemaal bij de film blijft. Het lijken af en toe wel een soort mini cliffhangers die in de film zitten. Je ziet een stukje uit het verleden waar dan iets heel spannends gebeurd, maar op dat moment ga je terug naar het heden en wil je natuurlijk weten wat er nou gaat gebeuren. De film is als het ware opgebouwd in puzzelstukjes. Door de verschillende momenten te zien, begrijp je steeds meer van de twee personages en snap je hun relatie steeds beter.
Wat ik wel een beetje jammer vind, is dat de acteurs die de jongere versie's van de personages spelen niet echt lijken op de acteurs die de oudere versie's spelen. Daar ergerde ik me een beetje aan. Toch valt dat te overzien omdat alle vier de acteurs het wel goed doen.
tbom2
Het is wel weer een typische romantische film die hier en daar heel voorspelbaar is. Vind ik dit erg? Nee! Ik hou van dit soort films.. romantiek gemixt met tragedie. Naast de voorspelbare momenten zaten er ook een aantal verassingen in. Zo zag ik het einde écht niet aankomen. Ik ben er alleen nog steeds niet over uit of ik het nou een goed of een slecht einde vond. Dat is meer een kwestie van mijn hoofd tegen mijn hart, maar om dat te begrijpen moet je echt de film gezien hebben.
Alles bij elkaar vond ik het echt een top film. Het raakte me echt. Ik heb namelijk keihard zitten huilen in de bioscoopzaal, lekker awkward. En huilen bij een film doe ik niet heel gauw, dus dat zegt al genoeg denk ik. Hou je van romantische films die niet standaard en altijd maar happy zijn? Dan is dit zeker wat voor jou!
