Korte beschrijving:
Ava is huwelijksconsulente en pas getrouwd. Het spreekt voor zich dat ze gelooft in eeuwige trouw en liefde. Maar dan komt ze te weten dat haar ouders willen scheiden. Ze valt compleet uit de lucht en wil de scheiding koste wat kost verhinderen. Met haar onorthodoxe aanpak moet Ava evenwel opletten dat ze haar eigen huwelijk niet op de helling zet. Misschien zal ze haar opvattingen moeten herzien...
recensie:
Dermot Mulroney is als acteur nooit een hoogvlieger geweest, maar dat betekent niet dat zijn meest recente carrièreswitch er één is om aan te moedigen. Zijn regiedebuut ‘Love, Wedding, Marriage’ blijkt namelijk een absolute mislukking te zijn. Bij de presentatie gaat het al mis. De simpele acteurs die de hoofdrollen voor hun rekening nemen zijn nog tot daar aan toe, maar die titel, kom op zeg! Het is als een eerste werktitel die even snel bovenaan het scenario is gekrabbeld toen er nog geen flauw benul was waar de prent over zou moeten gaan. Als Mulroney werkelijk denkt dat dit een smaakmakende titel is die het publiek naar de bioscoop (of liever: de videotheek) zal lokken, zegt dit al genoeg over zijn “visionaire” kwaliteiten als filmmaker. Helaas houdt het hier niet op. De film zelf is zo mogelijk nog beroerder dan de lome, gezapige titel.
Mandy Moore heeft haar beperkingen, maar kan met haar guitige koppie en vrolijke gedrag best een welkome verschijning zijn in een film. Maar dat moet dan wel een film zijn die goed in elkaar zit en enige romantiek of humor in zich heeft waar de actrice iets mee kan. ‘Love, Wedding, Marriage’ is helaas niet zo’n film. Vele clichés worden ingezet en uitgemolken, zonder te letten op geloofwaardigheid of de eisen voor daadwerkelijke romantiek of humor.
In principe is het concept van een hopeloos romantische huwelijks/relatietherapeute die ineens het huwelijk van haar ouders moet zien te redden niet eens zo gek. Wanneer haar ouders ruziënd bij haar langs komen, zorgt dit best voor een paar leuke ironische momenten en de onmogelijkheid voor Ava (Moore), om, vanwege haar emotionele betrokkenheid, professioneel te blijven is ook even lichtelijk amusant.
Maar Ava’s pogingen om haar ouders bij elkaar te houden worden al snel tenenkrommend en vermoeiend, net als de eisen van het script om doldwaze situaties te scheppen terwijl deze allesbehalve realistisch overkomen. Zoals het moment waarop de ouders (Jane Seymour en James Brolin, nog enigszins effectief in hun rollen) op bezoek gaan bij de geschifte therapeut Dr. George (Christopher Lloyd) die hyperactief aan het rondhuppelen is en van zijn patiënten verwacht dat ze dit ook doen. Wat ze vervolgens meteen doen, ook al waren ze al nauwelijks te porren om überhaupt bij een therapeut langs te gaan. Een gezamenlijke sessie wandklimmen (met ouders en Ava’s kersverse echtgenoot (Kellan Lutz) zorgt ook voor pijnlijk onleuke en opzichtig symbolisch bedoelde momenten. Zoals Ava die zo erg met haar ouders bezig is, dat ze vergeet haar eigen man (letterlijk en figuurlijk) te steunen, die vervolgens iets sneller dan gewenst de begane grond bereikt.
Een van de meest ongepaste “gevoelige” of “romantische” momenten in de film vindt tegen het einde plaats wanneer Ava een behoorlijk smakeloze kunstgreep uithaalt om de diepgewortelde gevoelens die haar moeder voor haar vader heeft onmiddellijk naar boven te halen. Deze actie van Ava zou onder andere omstandigheden als zieke grap (kunnen) worden bestempeld, maar hier wordt er niet over gerept, wellicht omdat het gewenste effect wordt bereikt.
Een van de meest rampzalige aspecten van de film is dat er geen enkele betrokkenheid aanwezig is bij de belangrijkste personages of gebeurtenissen. De aanstaande scheiding van de ouders valt misschien nog enigszins te betreuren maar de manier waarop en snelheid waarmee hun dochter alles probeert te lijmen (want het moet voor een geplande supriseparty weer goed zijn) voelt zo gekunsteld aan, dat je als kijker niet veel meer kunt doen dan met je ogen rollen of de wenkbrauwen fronsen. Geef het wat tijd en dan komt het wellicht vanzelf wel weer goed. Maar dergelijk realisme kan natuurlijk geen leuke film opleveren. Zucht…
De prijs voor meest oninteressante relatie gaat echter naar die van het centrale koppel, Ava en haar man Charlie. Het enige romantische momentje vindt plaats wanneer hij haar als huwelijksgeschenk een met eigen druiven tot stand gekomen fles wijn cadeau doet, met de voetnoot dat ze hem pas na tien jaar open mogen maken, wanneer hij ultiem gerijpt is (net als hun liefde). Verder is er weinig lol aan deze personen en hun relatie te beleven. Enerzijds komt dit omdat er weinig boeiends gebeurt met deze personen en anderzijds omdat de acteurs deze “titel” nauwelijks verdienen, wat vooral geldt voor Kellan Lutz, die alleen maar lijkt te zijn ingehuurd om op gezette tijden zijn shirt uit te doen en zijn indrukwekkende torso te showen. De acteurs zijn sowieso meestal meer mannequins dan acteurs. Het is een ongeloofwaardige verzameling aantrekkelijke jonge mensen. Gelukkig zijn ze niet allemaal verspilling van celluloid. Jessica Szohr, die de losbandige zus speelt van Ava, en Marta Zmuda als de leeghoofdige Poolse importbruid Kasia (en op alles “Thank You” zegt) zorgen af en toe voor nog wat leuke energie in de film. Het is alleen verre van genoeg om de film te kunnen redden. Hopelijk leert filmmaker Mulroney snel van zijn fouten of houdt hij het regisseren voor gezien. ‘Love, Wedding, Marriage’ is in ieder geval een film(titel) om snel te vergeten.
