Bölüm 5 : Sevgili Ailem.
*Aile her şey dediler, her şeyimi kaybettim.*
Sevgili ailem;
Aile demek,
Yanyana durmak demek değil.
Birbirini sevmek, desteklemek demek.
Bir mektup yazmaya çalışıyorum,
Yazamıyorum.
Çünkü cümleler eksik kalıyor,
mektup satırlarında.
Sizin tarafınızdan sevilmedim,
Örnek gösterilmedim,
Hiç anlaşılmadım,
Sorun değil dedim.
Canımın acısı geçer sandım,
Ama gittikçe daha da arttı.
Çünkü ben iyileştiğimi düşünürken,
O bataklığa daha da battım.
Şimdi,
Yıldızlar kadar uzak,
Buz kadar soğuksunuz,
Bana karşı.
Size gelmeye çalıştım,
Hep dışlandım,
Farketmediniz,
Öldüm sandım.
Ben ölecekken, "Bir şey olmaz." diyen babama kırıldım.
Ben ağlarken, "Neden ağlıyorsun?" demeyen anneme kırıldım.
Ben kötüyken, "Neden böyle birisin?" demenize kırıldım.
Ben, beni anlamamanıza kırıldım.
Şimdi,
Paramparça benliğim karşısında,
Ne sizin istediğiniz gibi olabiliyorum,
Ne de size kafa tutabiliyorum.
Biliyorum, beni hiç sevmediniz,
Belki de hiç kabullenmeyeceksiniz.
Sizi özlüyorum desem de,
Gelmeyeceksiniz.
Aile her şey dediler,
Her şeyimi kaybettim.
Ama her şeye rağmen,
Sorun değil dedim.
***
Bazen dalıyorum uzaklara. Ailem geliyor aklıma. Sanki uzaktan uzaktan el sallıyorlar bana. Gerçek hayatta ezdikleri umutlarımı, düşlerimde yeşertmeye çalışıyorlar. Ama benim düşlerim ateşin kıvılcımlarından doğdu. Söylesene bana, umutlar ateşte yeşerir mi?
O zaman şey diyelim mi?
Bu bölüm, ailesi tarafından umutları ezilenlere gelsin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR ŞEYLERE DAİR ✔
PoesíaBiraz aşk, biraz acı, biraz umut, biraz gözyaşı, biraz neşe, biraz hüzün, biraz sen, biraz ben, ve biraz biz... (Şiir kitabıdır. Tüm şiirler ve yazılar bana aittir.)
