Bölüm 19 : Sevgili Gece.
*Her yolum, hiçliğe gidiyormuş.*
Sevgili gece;
Karanlığın beni yansıtıyor.
Yıldızların içimi aydınlatıyor.
En parlak olan ay'ın ise,
Umutlarımı bana geri veriyor.
İçimde köhne bir yalnızlık var.
Hapsolmuşum, çıkamıyorum.
Sadece kendimi bulmak isterken,
İçimde beni arayan yanım da kayboldu.
Sonra onu gördüm,
Karanlığını aydınlatan ay'ı.
Sonraysa beni değil,
Kendi ay'ımı aramaya karar verdim.
Yalnızlığımı benden alabilecek bir ay istedim.
Beni aydınlatacak, yolumu gösterecek biri.
Sonra dedim ki;
Kendi ay'ım olup, kendi yolumu aydınlatayım.
Anlamların en ağırını kaldırıyorum şimdi.
Kaldırıyorum sanıyorum.
Her yolum, hiçliğe gidiyormuş.
Ben, beni, benle aldatıyormuşum.
Bulmanın önemini kavradım.
Önemlerin geç kalmışlığının acısını öğreniyorum şimdi.
Şimdiyle başlayan her şey gibi,
Geç kalmışım her şeye.
Bir hafta belki, belki bir ay.
Belki de yıl gerek kendimi bulmam için.
Kendimi bulmamı istemeyecek kadar uzaktayım,
Kendimden.
Yıllar geçer, kalpler göçer.
Ruhlar yaraların acısını çeker.
Bedenler çizik çizik ölmeyi öğrenirler.
Duygusuz bir başyapıtımızdır insan.
***
Öğrendik mi bizi? Yoksa hep yabancı mıydık kendimize? Tanıdığımızda sandığımızda bile, biz değildik. Gözlerdeki mânâlar çoğalıyor git gide. Ama bir o kadar da ruhsuzlaşıyoruz. Suda boğulan bir balık gibiyiz. Kanatlarıyla uçamayan bir kelebek gibiyiz. Adını boşa taşıyan, bal yapamayan bir bal arısının zehirli yanı gibiyiz. Kendi kendini zehirleyen akrebin iğnesinin ucundaki zehiriz. Kendi kendimizi zehirliyoruz. Kendi adımızı taşıyamıyoruz. Nefesimizde boğuluyoruz. Kanatlarımızla uçamıyoruz...
Sevgili gece;
Kendinden korktuğu için kendini zehirleyen bir ben bırakıyorum sana. Sahip çık ona, lütfen...
O zaman şey diyelm mi?
Bu bölüm, gecenin karanlığında kendi kendini zehirleyenlere gelsin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR ŞEYLERE DAİR ✔
PoesíaBiraz aşk, biraz acı, biraz umut, biraz gözyaşı, biraz neşe, biraz hüzün, biraz sen, biraz ben, ve biraz biz... (Şiir kitabıdır. Tüm şiirler ve yazılar bana aittir.)
