Mellifluous Euphoria

Chapter 18

'Can we stop the time? Can we cherish this moment before reality wake us up? Can we stop the time, so I could feel these things much longer?'

___________________

Sheena.

Ramdam ko ang yakap ng mga kaibigan ko. I could feel them crying while saying sorry. But, I feel blank, it's like my soul leave my body for awhile, but it struck me again, the reality hit me with its hurtful words again.

"Pumasok na tayo sa klase natin." I managed to replied. Tumayo ako at iniwan sila doon, parang nakalutang ang mga paa ko habang naglalakad.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakasalampak sa sahig, hindi ko alam na umalis na pala si Celine. Rinig ko ang mga tawanan sa utak ko. Their muffled laughter are echoing, they keep on chanting inside my brain like a prayer.

Levi... he's married? Not engaged, but married. So I am considered as a mistress now? Hindi na lang pala malandi kundi kabit na pala. How ironic.

How about me? How about us? How about our baby? Or is it just my baby? Papanindigan niya ba ngayong nalaman kong kasal pala siya? At kailangan pa ba ng ibang papeles na magsasabi na kasal na nga siya? Hahanap pa ba ako ng kaisa isang rason para maniwala sakaniya kahit pa sinisigaw na sakin ng mga bagay na hindi na talaga pwede?

Nagpatuloy ako sa pagpasok sa eskwelahan. Weeks had passed. Wala akong kinakausap na kahit sino, kahit pa mga kaibigan ko. Hindi ko kinakausap si Levi, o mas mabuti na ring sabihin na tinataguan ko siya.

I want to badly hug him when he's looking for me. Nakatanaw lang ako sakaniya habang nanlulumo siyang umalis dahil hindi rin alam ng mga block mates ko kung nasaan ako. Maski mga kaibigan ko, hindi alam kung saan ako pumupunta sa sobrang laki ng school.

Naupo ako sa isang mahogany bench. Sa likod ng building 1, walang tao dito dahil konti lang 'ata ang gustong magpunta dito. It's quiet, peaceful rather. Like a solace in this noisy and harsh world.

Tapos na akong kumain, mabuti na nga lang ay hindi ako magtatrabahong basa ngayong araw. Kadalasan kasi ay puro beverages ang tinatapon nila sa damit ko, aksidente raw pero alam ko namang sinasadya nila.

And it's actually bearable than hearing them saying and calling me things. Hindi pa rin pala nagbago, noong una'y nerd at pangit lang ang tinatawag sakin, ngayon nadagdagan na.

Bitch. Whore. Hoe. Malandi. Name it, I'm fed up with those words every day. Siguro'y alam na din ng mga kaibigan ko na ganun ang sitwasyon. But I'm not sure about Levi, I don't know if he knew what is my current situation right now. Lagi kasing pakitang tao ang mga tao sakaniya pag hinahanap niya ako. Sometimes, I'm wondering ganun ba talaga kalaki ang campus para hindi niya ako mahanap? O ganun lang talaga ako kagaling magtago sakaniya?

Pero kung alam niya nga, dapat wala na akong paki at siya rin. Maybe, he'll get tired soon. Ganun naman talaga ang dapat. And my baby, I don't think he wants to know about this. At ngayon ko pa ba sasabihin? Hindi ko 'ata kaya.

Napatingin ako sa damit ko, kung titignan ay halata na ang umbok doon. Nitong mga nakaraang araw ay pinilit ko talagang kumain kahit pa wala naman akong gana.

"Need some ears to listen?"

Napalingon ako sa gulat. I thought it was Levi! But it's Silver. Nakatingin siya sakin kaya nagiwas siya ng tingin, umupo siya sa tabi ko kaya umusod ako ng kaonti.