İKİ KADININ KADERİ

Bölüm 3 ~ KABUS

" Gönül sevgiyi bulmuşsa kuru dal bile çiçek açar. "

~Mevlana

Kayseri / Boztepe 1979

Bahçemizin tahta kapısını hızla açıp nefes nefese kalmış bir halde kendimi evin önüne attım. Tahta kapıyı hızla kapattığımda ellerim hala kapının üzerindeydi. Nefesimin düzene girmesini beklerken ablamın sesini duydum.
" İyi misin sen? "
Arkamı döndüğümde ablam karşımda duruyordu. Şaşkınlıkla yüzüne baktığımda ne diyeceğimi bilemedim.
" kimden kaçıyordun? "
Ablam şüpheyle kaşlarını havaya kaldırdığında, benim mimiklerimden beni ne kadar iyi tanıdığını bir kez daha anladım.
" Sadece köpek kovaladı."
Ablam tek kaşını mümkünmüş gibi daha çok havaya kaldırdı. Muhtemelen kendince söylediğimin doğru olup olmadığını tartıyordu. Ben gerçekten aptal olmalıydım. Neden bir adamdan kaçarsın ki? Adamın bakışlarından ürpermiştim. On yedi yıllık hayatımda kimse bana öyle tuhaf bir şekilde bakmamıştı. O bakışlardan sonra sanki adamın beni takip edeceği izlenimine kapılmıştım ama buraya kadar sağ sağlim geldiğime göre yanılmıştım. Belkide aklım bana oyun oynuyordu. " Sana bakıyordu, sende gördün! " diye bağırdı iç sesim. Evet görmüştüm ama sadece bakmasından bir mana çıkaramazdım değil mi? Bu saçmalık olurdu. Peki neden tuhaf bir şekilde burada durmuş bakışların sebebini arıyordum? Ben gerçekten aptaldım.
" Hikmet! "
Ablamın sesiyle kendime geldiğimde ona baktım. " Beni dinliyor musun? " Şaşkınlıkla ablama baktım. Kesinlikle onu dinlememiştim. "Ne diyordun? "
" Orada dikilmeyi bırak ve bana mutfakta yardım et! "
Ablamı başımla onayladığımda tekrar mutfağa döndü. Ablamı daha fazla bekletmemek ve bu saçma düşüncelerden kurtulmak için bende peşinden mutfağa doğru yol aldım. Mutfağa girdiğimde, Asiye de oradaydı. Ablam soğanları doğrarken gözlerini kırpıştırıyordu. Asiye, ablamın başında bir şeyler söylüyordu.
" Ben ne yapayım? " Ablam sesimi duyar duymaz, gözlerini kırpıştırırken bana döndü.
" Hikmet, sende çorba yap. "
Ne çorbası yapacağımı düşünürken, Asiye bana dik dik baktı. " Ne senin bu halin? "
Ablam halimi Asiye'nin' de fark etmesine sevinerek benim yerime cevapladı. " Köpek kovalamış, buralarda pek kovalayan köpekte olmaz ya hayırlısı... " Asiye ablamın açıklamasına gülerken bana baktı. Başını ne fenasın dercesine sallarken bakışlarımı ondan kaçırdım. Asiye, ablamdan daha uyanıktı. Yalan söylediğimi çoktan anlamış olmalıydı. Ortada şüphelenecek şeylerde yoktu halbuki ben sadece bir adamdan ürkmüştüm. Mercimek çorbası yapmak için malzemeleri çıkarırken, onlar ablamın çeyizi hakkında konuşmaya başladılar. Ben bu konuşmaya katılmak istemediğim için sessizce çorbamı yapmaya başladım.

Bu akşam ev çok sakindi, yemeğimizi yedikten sonra bahçede sohbet eşliğinde çay içmiştik. Ben ise sürekli o adamın kim olduğunu düşünüp duruyordum. Beynimde yüz tane senaryo geçiyordu. Hayatımda ilk defa dışarıda yabancı bir adamla göz göze gelmiştim. Bu tepkilerim normal miydi? Yada bu normal bir şeydi de bana anormal mi geliyordu? İçimde beni huzursuz eden şeyler vardı. Bunu ablama yada Asiye' ye anlatsam kesinlikle bana gülerlerdi. Sanırım bu normal bir şeydi...
" Hayır! " diye bağırdı iç sesim.
" Bu asla normal olamaz! Sen on yedi yaşında bir genç kızsın, sana böyle utanmazca bakmamalıydı! " İç sesim tüm gerçekleri yüzüme vurarak beni mahvediyordu. Ne yazık ki haklıydı! Karşımda Asiye'nin şüpheyle beni izlediğini gördüğümde, ona gülümsemeye çalıştım. Muhtemelen bendeki bu sessizliği fark etmiş olmalıydı. Asiye çok meraklı bir kadındı. Eğer öğrenmek istediği bir şey varsa kesinlikle öğrenirdi. Asiye'nin bakışlarından kaçmak için odama gidip uyumamın daha doğru olacağını düşündüm.
" Müsaadenizle ben yatmaya gidiyorum. "
Ablam bana şaşkınlıkla bakarken babam gülümsedi.
" İyi geceler kızım. Allah rahatlık versin. "
Babama gülümseyerek ayağa kalktım.
" İyi geceler baba. "
Yavaş adımlarla eve girdiğimde kenarda duran gaz lambasını elime aldım. Odama doğru yol aldığımda bugün ne kadar çok yorulduğumu bir kere daha anladım.