Ölünce Sevemezsem Seni

[3]

4 Ay Önce 

Gece, annesi ve en yakın arkadaşı Mete'yle beraber doktoru bekliyordu. Gece her zaman ki gibi bir yere dalmış, annesi üzerindeki stresle dudaklarını kemiriyor, Mete ise koridorda bir o tarafa bir bu tarafa yürüyordu. Annesi en sonunda dayanamayıp "Kızım lütfen başla kemoterapiye." dediğinde anında gözleri dolmuştu. Gece'nin abisi de kanserden ölmüştü ve kadıncağız bir çocuğunu daha bu hastalık yüzünden kaybetmeye dayanamazdı. Kadıncağızın sesinde, yüzünde her şeyinde çaresizlik vardı. Gece ise annesinin bu sözü üzerine kafasını geri yasladı ve gözlerini kapattı. Bir süre sonra yavaşça dudaklarını araladı "Annem, özür dilerim ama yapamam. Tekrarlayacak, hatta belki de hiç geçmeyecek..." dedi. Sonlara doğru sesi titremişti. Ağlayıp annesini de üzmemek için dudaklarını birbirine bastırdı. O sırada doktor odaya girdi. Başını öne eğip sandalyesine oturdu ve ellerini masaya koydu. Gece'nin annesi, kızarmış gözleriyle doktora "Doktor Bey, ne oldu söyler misiniz?" dediğinde doktor gözlerini masasına kenetledi. "Beklediğimizden hızlı ilerliyor. Maalesef.." Doktor devam edemeden annesinin ağzından bir hıçkırıp döküldü. Ellerini kızının eline koydu ve doktora bakmaya devam etti. Doktor sıkıntıyla bir nefes alıp "Maalesef tedavi olmazsanız son aylarınız olabilir.." dedi. Annesi çaresizce yalvararak kızına baktığında Gece gözlerini annesine çevirdi. Onun o haline dayanamadı ve doktora "Kemoterapiyle iyileşme olasılığım ne kadar?" diye sordu. "Maalesef çok düşük ama-" doktor sözüne devam edemeden Gece ayağa kalkıp annesinin kolundan tuttu ve kalkmasına yardımcı oldu. Kafasını annesinin göğsüne koydu ve ellerini beline sardı. Biraz sonra Gece'nin saçları annesinin göz yaşıyla ıslandığında Gece kafasını kaldırıp annesine "Ağlama." dedi ve gülümsemeye çalıştı.

Eve gittiklerinde annesi kendi odasına gidip yattığında Mete Gece'yle onun odasına gitti. Odaya girdiler ve yatağa oturdular. İkisi de konuşmayıp karşıdaki duvara bakıyordu. Gece kafasını Mete'nin omzuna yaslayıp ağlamaya başladı. Mete Gece'ye döndü ve omuzlarından tuttu. "Gece sen güçlü bir kızsın, hani benim bildiğim o güçlü kız nerede?" dediğinde Gece hafifçe gülümseyip "Burada, ama bu kız yoruldu. Gücü kalmadı o güçlü kızın." dedi. Mete sıkıntıyla nefes verdi. Gece konuşmaya devam etti "Mete, ölecek olmama rağmen gelmedi babam. Annem bensiz kalacak, hep yanında dur olur mu?" dediğinde gözlerinden yaşlar akıyordu. Mete gözlerini ellerine dikmiş konuşmuyordu. Gece tekrar konuşmaya başladı. "Ben Yaman'a bir kutu bırakacağım. Onun için yazdığım şiirleri, söylediğim şarkıları koyacağım. Bende onun için olan ne varsa benle ölsün istemiyorum. Geç de olsa öğrensin istiyorum." dedi ve sustu. Mete de öylece ellerine bakıyordu. Kafasını kaldırıp kırmızı ve dolu gözleriyle Gece'ye baktı. "Seni çok özleyeceğim ve çok teşekkür ederim, ailem olduğun için.."

Günümüz

Yaman bir saattir Gece'nin yazılarla dolu profilinde geziyordu. Bir süre sonra telefonunu kapattı ve yanına bıraktı. Yattığı yerden tavana bakıyordu. Yavaş yavaş kendini uykunun kollarına bıraktı.

Saat 7'de terler içinde uyandığında, gözlerini odanın içinde gezdirdi. Hava aydınlanmaya başlamıştı. Genç adam yataktan kalkarak lavaboya girdi ve yüzünü yıkadı. Odasına geri geldiğinde üzerini değiştirdi ve evden çıktı. En yakın markete geldi ve içeri girdi. Gördüğü her kızı dikkatlice izliyordu. Belki biri Gece'dir diye ama daha nasıl göründüğünü bile bilmiyordu. Hayatta olup olmadığını da bilmiyordu ve bu en acısıydı. Marketten çıktıktan sonra deniz kenarına geldi ve banklardan birine oturdu. Güneş tam gözlerine vuruyordu, o ise sadece denizi izliyordu. Sol omzunda hissettiği elle irkildi. "Korkma." dedi ve yanına oturdu genç kız. Genç adam, yanına Beyza'nın gelmesine şaşırmıştı. Bir an kalkmayı düşünse de aklına Gece'yi tanıyor olabileceği geldi. Bir süre havadan sudan konuştular. Daha sonra araya giren sesizliği fırsat olarak kullandı genç adam. "Beyza, Gece Aksoy diye birini tanıyor musun?" dedi. Bunları söylerken hala denize bakıyordu. Beyza derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı. "Evet ama son 1 aydır haber alamadım. Zaten çok konuşmuyorduk. Sadece tanıyordum." dedi ve Yaman'a döndü. "Neden sordun?" dediğinde genç adam hiçbir şey söylemeden ayağa kalktı ve evine doğru yürümeye başladı.