Bedenimi sıkıca kavramış ve kendine doğru çekerken, nefesim kesilmiş, kalbim ise sanki patlayacak gibiydi.Refleksen bende kolarına atılmış, göz gözeydik.O an sanki dünya, insanlar, herşey, duvardaki saat bile durmuş yalnızca biz yaşıyorduk. Yeşilçam filmleri gibiydi, galiba bir saat bakıştık :))
Hemen kendimi düzeltmek için hareket ettim ve kendimi kollarından aldım. Ne yapacağımı bilmeden saçımı kulağımın arkasına alarak "şey...üzgünüm ben, dengemi kaybettim sonra..."_lafımı kesti ve " hey, sakin ol, sen iyimisin".... Şaşkınlığımı komik bulmuş, ukala bir buse vardı dudaklarında "iyiyim teşekkürler" dedim ve kendimi toparlayıp oradan olabildiğince hızla uzaklaştım ama.... Kolyemin olmadığını anlamam çok zaman almadı ve ayaklarım istemsizce durmak zorunda kaldı.....
* x x
