LAVİ

ON BİRİNCİ BÖLÜM

Keyifli Okumalar!

ON BİRİNCİ BÖLÜM LAVİ

5 Seconds of summer: Lover of mine

LÜTFEN OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN.

ﾟ✧ ✧ﾟ

Hayatımızda kendi kararlarımızı sorguladığımız dönemler vardır. Seçimlerimiz yanlış olabilirdi belki de başarısız olmuşuzdur. Tıpkı benim gibi. Verdiğim kararlar gerçek benliğimi saklamam için bir araçtı. Kim olduğumla ilgiliydi. Yada değildi...

Hayatım sadece anne, baba ve ablam etrafında dönerken davetsiz bir misafir gibi Oktar girmişti. Neden yanımdaydı yada neden benimle bu kadar ilgileniyordu bilmiyordum fakat belki de ben yanlış anlıyordum. Yada doğru anlamıştım...
Çünkü yerdeki fotoğraflarda kendimi görüyordum.

Oktar'dan önce yere eğildim ve fotoğrafları elime aldım. Bazılarında okula gidiyordum, bazılarında evimin önündeydim, bazılarında ise marketteydim... Hepsi uzaktan çekilmiş fotoğraflardı bakışlarım Oktar'a döndüğünde rahat bir şekilde bana baktığını gördüm. Tedirgin olmasını beklemiştim yada korkmasını fakat hiçbir mimik yoktu suratında taştan bir heykeldi sanki.

Bakışları düzdü sanki o kadar da önemli değil der gibi bakıyordu. Kim gizlice bir başkasının fotoğraflarını çekerdi ki?

Kaşlarım anında çatılırken "bunlar ne? " diye sordum. Oktar üstüme doğru gelmeye başladı. Beklemediğim bu tepki karşısında korkmaya başladım. Oktar sanki kendi gibi değildi. Daha öncesinde bir maske vardı suratında da şimdi düşmüş gibiydi.

O üstüme doğru gelirken ben geriye doğru yürüyordum. Avına yaklaşan yırtıcı gibi sakin ve temkinliydi. Sanki ben hata yapmışım gibi kendimi kötü hissetmeye başlamıştım. Oktar birkaç dakika boyunca dünyanın en iyi insanı olabiliyorken birkaç dakika sonra bambaşka birine dönüşebiliyordu bunu gözlerinde görmüştüm.

Kaç saniye geçti bilmiyorum fakat ayaklarımın yatağa değmesiyle dengemi kaybettim. Geriye doğru düşecekken Oktar'ın soğuk elleri sırtımı buldu. İnce kumaşın üstünden bile ellerinin soğukluğu hissediliyordu.

"Bu kadar meraklı olduğunu bilmiyordum."

Pişkinliği karşısında neredeyse küçük dilimi yutacaktım. Vücudum bu kez sinirden titredi. "Sence sorun benim meraklı olmam mı yoksa fotoğraflarımın gizlice çekilmiş olması mı? "
İğneleyici sesim karşısında onun bakışları öylesine soğuktu ki buradan kaçıp gitmeyi bile düşünmüştüm. Günlerdir tanıdığım Oktar karşımdaki kişi olamazdı.

Elimdeki fotoğrafları çekip aldı hâlâ bir eli belimdeydi düşmemi engelliyordu.
"Şuan o küçük beyninden neler geçtiğini tahmin edebiliyorum. Seni takip ettiğimi ve fotoğraflarını çektiğimi, hatta peşinde dolanan sapık olduğumu düşünüyorsundur."

Evet zihnimde dönen bunlardı. Oktar neden fotoğraflarımı gizlice çekmişti? Bunun bir sebebi olmalıydı öte yandan zaten sürekli okulda birlikteydik. Neden böyle bir şey yapsın ki?

"İnsanlara güvenmemelisin Lavi. "

Lavi...