Aşk Çıkmazı

Peki ya özlersem, yeter mi fotoğrafların ?

Mesajlaşırken kalbimin hızlıca çarptığı günleri özledim. Bir mesajınla mutlu olduğum günleri özledim. Beni gördüğünde gülümsediğin zamanları özledim. Sarılırken öldürebilirim o derece özledim. Öyle uzaksın ki bana, ulasılamayacak yere koymuslar seni. Bu kadar özlemek anlamsız. Bu kadar özlerken gelmemen anlamsız. Seni sensiz özlemek en zoru. Seni özlemek istemiyorum ben, seni yasamak istiyorum. Yeniden biz olmak istiyorum. Kokunu yeniden içime çekmek, doya doya sarılmak, her istediğimde sesini duymak, gülüşünü izlemek istiyorum. Omzuna başımı koyup, yine saçlarımla oynamanı istiyorum. Ben seni yanımdayken özlüyorum, uzağımda olman özlemek değil, ölmek. Seni özlemek yaşamayı özlemek gibi, yeniden nefes almak gibi. Sarıl bana belkide en cok ona ihtiyacım vardır. Seni çok özledim diyemiyorum, gel sarılalım diyemiyorum. Sen sarılırsan ben herşeyi bir anda unuturum diyemiyorum. Nasılsın demek kalıyo geriye, onu bile diyemiyorum. Açıyorum fotoğrafını saatlerce susarak ağlıyorum özlemine. Bakışlarında huzur buluyorken, yetmiyor fotoğrafların. Sen sadece gittiğini sandın ama hep aklımdaydın. Bazen düşünüyorum, eğer konusmak istese yazardı, özlese yazardı, sesimi duymak istese arardı. Beni istemeyen birini bu kadar özlemek peki ya neden? Sevdiğin kadar sevilirsin, hersey karsılıklı diyen adam bunu hangi kafayla söylemiş merak konusu. Seni özlemek yalnızlığın dibi. Herkes varken hiç kimsesiz hissetmek gibi. Bi sen yoksun, en çok sen lazımken. Bi senin yokluğun tüm varlığı hiç yapıyor. Ama biliyorum ki olmuyor, gelmiyceksin. Bir şeyi ne kadar çok istersen o kadar çok olmuyor işte. Sensizliği akışına bıraktım, eğer bir gün gelmek istersen ben herzamn bıraktığın yerdeyim.

Sevişi gökyüzü olanın, ne işi olur mesafeyle?