Fifty Days To Be You

Kabanata 1

---
April 3, 1905: Monday

Helena

I slowly opened my eyes because I felt the need to. Sumalubong sa aking mga mata ang kisameng gawa sa kahoy na may kulay na brown.

Since when did we have this kind of ceiling?

Puti ang kisame sa bahay namin. I'm feeling a bit weird about myself. Parang may mali.

Nanatili akong nakahiga habang mulat ang mga mata. Dahan dahan kong ginalaw ang katawan ko habang sapo ang ulo para makaupo pero nagulat ako sa pagsalita ng isang tao.

"Jusmeyo! Ang ginoo nagising na!" pagsisigaw niya habang nakatingin sa akin at dali-daling tumakbo palabas.

Ginala ko ang paningin sa kabuoan ng kwartong nilalagi ko. This isn't my room!

Halos gawa sa kahoy ang lahat ng kagamitan dito sa silid, kasama na ang cabinet, study table, kama... lahat! May lampara pa sa study table! Where am I?!

And... ginoo?!

I immediately watch my hands in the air and... fuck!

Why do I have big hands similar to boys?! What the fuck is happening?!

Nanlalaki ang matang hinawakan ko rin ang aking buhok. Bakit parang undercut itong buhok ko?! Hanggang bewang ang buhok ko and I don't remember cutting them!

Napasigaw na ako sa kaguluhan na nangyayari pero napahinto rin dahil sa boses. What is happening to me? Am I in a dream? If so, I want to wake up this instant!

Why is my voice similar to a man?! Bakit panglalake ang boses ko? This is so fucking weird!

"Donya Tina, totoo po ang aking sinasabi na nagising na po ang anak ninyo! Napamulat po ako dahil naramdaman ko ang kanyang paggalaw." narinig kong sabi ng kasama ko dito sa kwarto kanina.

I heard some steps and the wooden door sprung open revealing two woman. Iyong matandang babaeng kasama ko dito kanina at isang 'di pamilyar na babae.

Kitang-kita ko ang kalituhan sa mukha niya dahil sa sinabi ko. Kumalas siya sa yakap niya sa akin at pinagkatitigan ako.

"Ibig ko pong sabihin ay hindi ko po kayo kilala. Nasaan po ba ako?"

Am I in history? Shit. What kind of fuckery is happening.

"Hindi kita maintindihan, anak." kunot noo niyang saad. Tagalog 'yun tas 'di niya naintindihan? "Nalimutan mo na ba ang iyong alaala?"

I have to see the face of this body.

"Uhm, may... salamin po ba kayo dito?" I ask instead of answering her question.

"Nasa likod ng iyong kabinet ang salamin mo, Mauricio, nakalimutan mo na?"

Oh, Mauricio na pangalan ko ngayon? 'Di na Helena?! Nasa next life na ba ako at nasa katawan na ako ng lalake pero dala ko pa rin ang alaala noong babae pa ako?

Tumungo ako sa cabinet na nasa tapat lang ng hinihigaan ko at binuksan ito. I can feel the woman's stares at my back.

Tulala lang ako habang nakatingin sa mukha ng lalake sa salamin.

Ba't ang gwapo ko?

Nanatili lang akong nakatayo sa harap ng salamin. Tulala sa magandang paningin.

"Mahigit dalawang buwan ka ring hindi nagigising, Mauricio." sambit ni Donya Tina makalipas ang ilang minuting katahimikan.

Dalawang buwan?!