"Adın gibi ay ışığında geleceğim sana." Demişti o gece. Hâyâllerimde, rüyalarımda canlandırdığım adam. Mesafelerce âşık olduğum adam.
Umudumu bitirdiğim, hâyâllerimin beni terk ettiği zamanda birden bire girdi hayatıma.
Yaşama olan inancım tükendiği...
Yeni bölüm sizlerle keyifli okumalar. Paragraf arası yorumlarınızı ve oylarınızı bırakmayı unutmayın :) Desteğinizi bekliyoruz <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Feray'ımızın kitaplarını da şöyle bırakayım :')
Haydi şimdi bölüme ✨
Bölüm Üç: "ZAMANA İHTİYACIM VAR."
Sizi hâyâllerimde yaşatmak artık beni yoruyordu...
Küçük bir çocuk gibi ağlamak istiyordum..
Yürüyemeyeceğimi öğrendiğimden en çok aldığım o haber beni yerle bir etmişti. İlk öğrendiğim o an, bana söyledikleri o an...
Annen ve babanı kaybettik dediler.
Onlar artık yok dediler.
Elimizden geleni yaptık ama maalesef dediler.
O hastaneyi yaktım, yıktım feryatlarımla. Doktorlara o kadar çok kızmıştım ki hatta şikayet edecektim. Annem ve babamı kurtarmak için ellerinden geleni yaptıklarına inanmadım, onlar yüzünden öldü diye onları suçladım. 3 sene önce, ben 17 yaşındayken, kardeşim 7 yaşındayken. Çok zorlu bir dönemdi bizim için hala daha öyle. Eğer halam olmasaydı bizi yetimhane ye vereceklerdi fakat bazen keşke orada olsaydık diye düşünmeden kendimi alamıyorum.
Sabahın ilk ışıkları penceremden usul usul yüzümü okşarken yeni bir güne gözlerimi açtım. Uyku sersemliği ile gözlerimi ovaladım ve yanımda bana sarılıp yatan kardeşimi izledim. Yanağında ki kızarıklık geçmişti. Ona bir şey olunca canım yanıyordu. Yanağına bir buse kondurup zar zor yatağımdan kalkıp bedenimi yanımda duran tekerlekli sandalyeme attım. Akşam üstümü değiştirmediğim için üzerimde eşofman takımım vardı. Çıkardığım uzun hırkayı yatağımın yanından aldım ve üzerime geçirdim. Saat 07.30'u gösteriyordu daha vaktim vardı. Kahvaltı hazırlamak için çıkacaktım ki şarja takılı olan telefonumu bildirim düştü. Çatık kaşlarımla komodinin üzerindeki telefonumu şarjdan çıkarıp ekran kilidini açarak bildirime baktım.
*Blogger'dan bir yeni mesaj.
Mesajın kimden geldiğini tahmin ederek telefona yüklediğim blogger uygulumasına giriş yaparak gelen mesajı açıp baktım.
Kimden: ayışığınıarayanadam.
Kime: ayışığıamaparlamayan.
"Günaydın C Vitaminim umarım iyi uyumuşsundur."
07.32
Gülümsemek ile gülümsememek arasında gidip gelirken bir erkekten aldığım ilk günaydın mesajı ile kendimi garip hissettim. Kalbimin sesini duyacak kadar hissizdim. Karma karışıklaşmaktaydım. Ona karşı sert ve en önemlisi kalbini kırmamak için cevap yazdım.
