"Adın gibi ay ışığında geleceğim sana." Demişti o gece. Hâyâllerimde, rüyalarımda canlandırdığım adam. Mesafelerce âşık olduğum adam.
Umudumu bitirdiğim, hâyâllerimin beni terk ettiği zamanda birden bire girdi hayatıma.
Yaşama olan inancım tükendiği...
Selam, ilk bölüm sizlerle umarım keyif alarak okursunuz ve beğenirsiniz :) bol bol paragraf arası yorumlarınızı bırakmayı unutmayın ve oylarınızı bekliyoruz. <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şimdi bölüme ✨
BÖLÜM BİR: "İLK MESAJ."
Hayat okyanusa açılmak gibidir. Fırtınalar koptuğunda yılmadan, pes etmeden hırçın dalgalar ile boğuşmak gibi. Bazen dinginliğin yarattığı o huzuru dinleyip içine huzur hissi dolması gibi o umut veren sessizliği dinlemek gibi bazende hırçın dalgalar arasında boğulmak gibi.
Köpek balıkları ile yaşam ve ölüm arasında kalmak gibi.
Ama birde yunus balıkları ile sevgiyi tatmak gibi.
Ben Feray.
Feray Batur.
Yürüyemeyen, yaşama sevinci elinden alınan o kızım. Umudum, hâyâllerim, hayatımda olmasını istediğim her şey yarım kalmıştı. Hayatım yaşamak isteyip ama yaşayamadıklarımla doluydu. Ailemi iki yıl önce geçirdiğimiz trafik kazasında kaybettim. Kazadan yalnızca ben ve küçük erkek kardeşim sağ çıktı. Annem ve babam öldü.
Birde ayaklarım.
Yürüyemiyor, iki yıldır tekerlekli sandalyeye mahkumdum. Psikoloji okuyordum fakat kazadan sonra yaşadığım sorunlar yüzünden ve en önemlisi artık yürüyemeyeceğim için okulumu dondurdum. On dokuz yaşında genç bir kızım. Kazadan sonra bize halam bakıyordu. Bizi, hele beni istemediğini ve nefret ettiğini her dakika anlıyordum ki zaten yaptıkları anlamama yetip artıyordu. Söyleniyor, hakaret ediyor ve bana yardım ederken, erkek kardeşime bakarken şiddet uyguluyordu.
Her dakika yürüyemediğim için nâlet ediyordum.
Kahve rengi gözlerim ve saçlarım vardı. Boyum orta uzunluktaydı, zayıftım. Kazadan sonra iyice kilo vermiştim. Kazadan önce hayatım çok güzeldi. Okuluma gidiyor ve artı olarak yabancı dilim iyi olduğu için turistlere rehberlik yapıyordum. Ailem yanımdaydı, mutluydum fakat kazadan sonra yaşadığım rüyadan uyandım kâbus görmeye başladım.
Her gece yastığım göz yaşlarımla ıslanıyordu. Sanki kapıdan içeri gireceklermiş gibi geliyordu bazen. İçimde umut yeşeriyordu.
Ama ölüler uyanmazdı.
Kendi odamdan roman kitabımı almış dikkat ederek salonda bulunan balkona çıkmıştım. Bahar yağmurları yağmaya başlamıştı. Sabah yağan yağmur dinmiş yerine güneş açmıştı. Derince bir nefes çekip yağmur kokusunu içime çektim. Taze toprak kokuyordu.
