Derin bir nefes alıp, kulaklıklarımı kulağıma geçirdim.
O olayın üzerinden, neredeyse 1 hafta geçmişti ve bende o günden beri evde kalarak, kendi kabuğuma çekilmiştim.
Fakat şimdi, okulun kapının tam önündeydim ve tereddüt içinde
öylece duruyordum. Geri dönme
isteğim içimde bir anda kabarmış
ve beni ikileme sürüklemişti. Oysa
ki, gelirken böyle düşünmüyordum.
''Tanrım,'' diye mırıldandım.
İçimdeki korkak kıza yenik düştüm ve okula gitmeme kararı aldığımda derin
bir nefes verdim. Anlaşılan bugün de kendi kendime takılacaktım. Kendimi okulun zıttı olan yere döndürdüm.
Tam adım atacaktım ki, arkamda duyduğum sesle donakaldım.
''Yine gururuna yeniliyorsun.'' Finn'in alaycıl sesi kaşlarımı çatmama neden oldu ama yüzümü ona dönmedim.
Ekledi. ''Millie, lütfen gitme.'' Sesinde duyduğum çaresiz tınılarla nefes alamadım.
İnan bana Finn, eğer gelebilseydim hiç gitmezdim.
''Noah'ın sana ihtiyacı var, Caleb'ın, Gaten'in..'' dediğinde yutkundum. Arkamı dönmemek için zar zor direniyordum. ''Ama en çok benim
sana ihtiyacım var. Yemin ederim ki
en çok benim sana ihtiyacım var Mill.''
Alayla güldüm. ''En yakın arkadaşı kaybetmek nasıl bilirim.'' diye mırıldandım. Cevap vermeyince
ona doğru döndüm. ''Noah, Gaten,
Caleb, sen, ben. Biz en yakınlardık.''
Gözlerine baktım. O da hüzün dolu gözleriyle bana bakıyordu. ''En ama
en yakın,'' diye fısıldadım. Ardından
alayla güldüm. ''Bana bak. Etrafımda gezin. Birini görebiliyor musun? Ben göremiyorum. Oysa, yanında insanın
en yakınları olmalı değil mi? Ama, ne yazık ki, benim en yakınlarım değiller.''
Öfkeyle fısıldadım. ''Benimde size ihtiyacım vardı Finn.''
Gözlerimi kapattım ardından. Artık kendimi durduramayacağımdan emindim. ''Ve biliyor musun? Ben
de en çok sana muhtaçtım.'' dedim.
Burukça gülümsedim. ''Çünkü kalbim bencilin önde gideni. Atmak için seni sebep edindi, ve yokluğundaysa bana çok acı şeyler çektirtti, Finn Wolfhard.''
------
Ay yine her zamanki gibi tereddüt içinde kaldım. AMA ARTIK İTİRAF ETMESİ GEREKİYORDU YANİ HADİ BAKALIM YAVAŞ YAVAŞ FİNALE DOĞRU....
