a/n
ik weet echt niet wat ik moet schrijven ik ben sh!t
///
Voor ik het weet, ben ik weer terug naar de keuken gerend, waar Michael nog steeds op zijn mobiel zit, maar geschrikt opkijkt als hij mij de kamer in ziet rennen. Als eerst had ik niet door wat de woorden van de jongens in de andere kamer te betekenen hadden, maar toen ik de puzzelstukjes naar elkaar toe had geschoven had ik al een vermoeden wat ze wilden.
Ze wilden mij dood.
Maar ik wist niets zeker, misschien ben ik gewoon aan het overdrijven. Misschien hadden ze het niet over mij, ze hadden overigens gezegd dat Michael het zogenoemde meisje leuk vond. Michael vond mij niet leuk… toch? Maar alsnog valt de rest wel allemaal in zijn plaats. Ze hadden het overigens over het ‘kidnap probleem’.
“Jezus Miek wat is er? Je ziet er uit alsof je een geest hebt gezien,” lacht Michael naar me, terwijl ik met grote ogen voor mij uit staar, terwijl de verschillende scenario’s door mijn hoofd dwalen.
“LukeCalumenAshtonzijndenkikvanplanmijtevermoordenokeditklinktraarmaarikweethetooknietzekermaarikhoordezeplannenmakenohmijngodMichaelpleasehaatmeniet,” roep ik in een keer uit, als de tranen al in mijn ogen beginnen te prikken.
“Wat?” Zijn gezicht bezit een bezorgde blik en hij slaat zijn arm om mij heen als hij richting mij loopt. “Hey, Miek, wat zei je?”
Mijn handen wrijven over mijn ogen heen, wat de tranen niet ziet te stoppen. “Ik hoorde Luke, Ashton en Calum in de kamer hier naast plannen maken.”
“Wat voor’n plannen?” Zijn stem is zachtjes, op een fluistertoontje bijna, het kalmeert me.
“Z-ze zeiden dat “dit nooit gebeurt was als ik er nu niet was” of zoiets en ik denk dat ze het hebben o-over dat ik hier nu ben en ik hoorde ze praten over een of ander p-plan en het klonk alsof ze me wilden vermoorden en ik w-weet het niet.”
Michael was stil.
“Dat zouden ze nooit doen, Miek, weet je zeker dat je dit niet gedroomd hebt?” lacht Michael naar me, als een onzekere grinnik zijn mond uit glipt.
Michael gelooft me niet. Hij denkt waarschijnlijk dat ik gek ben. Misschien ben ik ook gek, want kom op nou, kijk waar ik ben, in het huis van degene die mij hebben ontvoerd, verkracht, en mijn vader hebben vermoord. Die mijn vader hebben vermoord.
“Die zouden dat nooit doen? Michael? Ben je soms vergeten wat ze met mijn VADER hebben gedaan?” roep ik hard uit, misschien wat te hard, want voor ik het weet stormt Calum de keuken binnen.
Ik hoor Michael opgelucht zuchten en hij loopt richting Calum, Calum die met zijn wenkbrauwen naar elkaar toegebogen, onzeker naar voren kijkt, Michael met zijn ogen volgt, terwijl zijn arm achter zijn shirt rust.
Hij slaat een arm om Calum heen, en lacht zachtjes.
Calum is stil.
“Hey Cal, leg even uit aan Annemieke die het knettergekke idee heeft dat jullie haar willen-”
Calums hand die achter zijn rug rustte, word zachtjes omhoog gehesen, achter zijn rug om, tot het bij Michaels hoofd aankomt.
“Calum, w-w-wat heb je tegen mijn hoofd-”
“C-C-Calum wat doe-”
Een oorverdovende knal is wat volgt, Michael die neerzakt op de grond, met een zachte plof en Calum die zijn ogen en pistool naar mij richt, die ontzettend groot en verbaast naar mij kijken.
“Calum, je hebt…”
“IK WEET WAT IK HEB GEDAAN OKE!” kort hij me schreeuwend af, het eerste woord dat ik hem heb horen zeggen sinds hij de kamer in kwam. Zijn grote ogen beginnen rood aan te zien en tranen beginnen in de hoeken te vormen.
Hij neemt diep adem, zijn ogen sluitend, die hij heropend als hij uitademt. De tranen die aan het vormen waren stromen nu over zijn wangen heen.
“Het is het juiste.” fluistert hij, alsof hij me wilt overtuigen. Maar ik weet dat hij alleen zichzelf hier probeert te overtuigen.
Mijn ogen vallen op Michael, die levenloos op de grond licht, bloed dat uit zijn achterhoofd stroomt, door zijn lila lokken mixt, en op de muren is gespat.
“Hij was je vriend. Je beste vriend.” zijn de woorden die ik, onlangs mijn getril nog uit mijn strot krijg, met een trillende stem.
Hij haalt diep adem, zijn ogen sluiten en heropenen weer als hij uitademt.
“Jullie waren mijn OTP.”
Zijn ogen sluiten en openen.
Dat, en de korte beweging die zijn vinger maakte, was het enige wat ik nog waar kon nemen. Tot dat mijn lichaam ook op de grond viel. Enkele meters van die van Michael vandaan, terwijl we eigenlijk naast elkaar hoorden.
-
a/n: en dat mijn lieve vrienden, is hoe je een kutverhaal moet eindigen
epiloog??? iemand????
