I'm never gonna dance again
Guilty feet have got no rhythm
Though it's easy to pretend
I know you're not a fool
I'm never gonna dance again
The way I danced with you
[hyunin]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Araya giren haftasonundan sonra Jeongin ilk kez opera salonuna yürüyordu. Kafasında dönenlerden ilk kez bir çıkarım yapamıyordu.
Çoğu zaman ön planda olan mantığı kendini geri çekmiş Jeongin'i hisleriyle baş başa bırakmıştı. Normalde yapması gereken şeyleri tartan önceden düşünen biriydi.
Hyunjin'le tanıştıktan sonra ne kelimelerine ne de kendine hakim olabiliyordu. Olur olmadık şeyler diyor; prensiplerinden taviz veriyordu.
Bunu kendine defalarca kere hatırlatsa da pratik odasının kapısını açarken içindeki heyecana yenik düşüyordu.
Henüz öğrencilerin yarı yarıya gelmiş olduğu sınıfta Jeongin gözlerini hızlıca dolandırdı. Beklediği kişinin olmamasıyla yaşadığı hafif hayal kırıklığı ile köşeye -diğerlerinden uzak bir yere- oturdu.
Üzerinde hissettiği bakışlarla kafasını kaldırıp tamamı aynayla kaplı olan duvara baktı.
Hyunjin'in solo partındaki arka dansçıları hiçbir çekince hissetmeden kendisine bakıyordu. Jeongin bütün umursamazlığıyla gözlerini devirip önüne döndü. Alışmış olduğu bu tavırlar onu artık etkilemiyordu. Sürekli duyduğu 'pozisyonunu haketmiyor' kelimelerinin bakışa dökülmüş haliydi şu an olanlar.
Biraz kafasını dinlemek için kulaklıklarını çıkarırken duyduğu fısıldaşmalarla duraksadı.
"Hyunjin gibi bir ego yığınıyla iyi partner olurlar."
"Hyunjin'in şımarıklıklarına katlanır artık iyi oldu."
"İkisi de birbirinden beter."
Jeongin içinde kabaran öfkeyle hışımla yerinden kalkıp çaprazındaki kızlı erkekli gruba ilerledi.
"Ne diyorsun sen?"
Jeongin'in direkt olarak gözleriyle muhataba aldığı kız önce çekinse de salonda sadece kendi arkadaşlarının olmasıyla yüzünde alaycı bir ifadeyle Jeongin'i cevapladı.
"Ne diyormuşum?" dedi gülümseyip.
"Hyunjin hakkında böyle konuşamazsın." dedi Jeongin ona dediklerini unutmuştu ama Hyunjin'e haksızlık etmelerini görmezden gelmeyecekti.
"Yalan mı?" dedi adını bile bilmediği kız ayağa kalkıp.
"Yalan." dedi Jeongin tıslayarak.
"Onun kadar iyi olmadığınız için tek bildiğiniz karakterine sallamak. Onu zerre kadar tanımadığınıza eminim." dedi kendinen kısa olan kıza bir adım yaklaşıp.
"Sana ne ki bundan?"
"Onun hakkında konuşurken sözlerine dikkat et." dedi Jeongin ikinci kere kızı ikaz ederken.
Bir adım geriye gidip tüm ekibi göz hapsine aldı.
"Emin ol-" dedi tüm özgüvenini gözlerine yansıtırken.
"Emin ol seni pişman ederim. Hatta hepinizi."
Kızın bir adım geri çekilmesiyle Jeongin istediği hâkimiyeti kurduğunu anladı. Yan bir gülüşle karşısındakilere baktı.
Gerisin geriye yürüyüp, çantasıyla salondan çıktı.
"Gitmeyelim." dedi Jeongin Hyunjin'in kolundan tutup. Bu tutuş bir alıkoyuştan öte bir ihtiyacı barındırıyordu aslında.
Jeongin her ne kadar belli etmese de gerilmişti sınıftayken. Geri dönmek istemiyordu. Hyunjin'le kalmak istiyordu ama orada değil.
"Neden?" dedi Hyunjin gözlerini büyütüp.
"Bir pratik daha ekersen Bay Han'ın bundan hoşlanacağını sanmıyorum."
"Biliyorum." dedi Jeongin nefesini vererek.
Biliyordu ama gitmek istemiyordu. Bunalmıştı. Umursamıyordu belki, kendine sürekli umursamadığına dair telkinlerde bulunuyordu ama iç huzuru da yoktu artık.
