Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 10.

'Het stinkt hier' zeurde Posie toen ze nog maar net de draaideuren van het Amsterdamse ziekenhuis door waren.

'Het ruikt altijd zo in ziekhuizen' vertelde Marieke haar dochter terwijl ze doorliepen naar de liften. Posie was gespannen en dat was niets voor haar. De vorige keren liep ze namelijk druk praten richting de liften.

'Ik vind het een vieze geur.'

Marieke zuchtte een keer maar besloot verder niet op haar dochter in te gaan. Zwijgend liep het tweetal naar de juiste afdeling.

Terwijl Posie met haar voet op de vloer tapte, sloeg Marieke een tijdschrift van de VT-wonen open. Direct werd ze verliefd op de Toscaanse tuinen met fonteintjes, lavendel en verschillende verlichting.

'Hoe vind je dit?' enthousiast draaide ze het tijdschrift bij naar Posie. Ze was van plan de tuin te veranderen. Al die groene struiken en heggen waren mooi maar ze vergden ook veel onderhoud.

Afwezig knikte ze. 'Ziet er leuk uit.'

Marieke merkte dat haar dochter niet helemaal zichzelf was en legde vlug het blad weg.

'Wat is er nou lieverd. Zo erg is het toch niet? Je weet al precies wat er gaat gebeuren.'

Posie zuchtte. 'Ik ben gewoon zenuwachtig.' Ze keek weg en tuurde door de hal of ze dokter Brand al aan zag komen. Helaas was dit niet het geval dus moest ze het haar moeder wel vertellen. Die verrekte dokters waren ook altijd te laat.

'Ik ben twee keer knock out gegaan deze week. Twee keer mam. Dat is toch niet meer normaal.'

'Twee keer?' vroeg Marieke rustig. 'Maandagavond thuis, maar wanneer nog meer?' Ze vond het al moeilijk genoeg wanneer Posie flauw viel. Maar dat dat ergens gebeurd was waar zij er niet bij was vond ze nog veel erger

'Gisteravond' perste Posie er met moeite uit.

'Tijdens je date?'

Posie knikte. 'Ik wil dit niet mam. Ik wil niet telkens flauw vallen op momenten dat een normaal iemand wel overeind blijft staan.'

'Lieverd toch.' Marieke trok Posie naar zich toe en knuffelde haar. 'We gaan hier niet eerder weg voordat die dokter met een oplossing komt.'

Ze veegde de tranen van Posie's wang en gaf haar vervolgens op dezelfde plek een kus.

'Je hebt me nog helemaal niet verteld hoe je date was. Je hebt niet eens verteld hoe hij heet.'

'Hij heet Nous en het was gezellig.'

Marieke kietelde haar dochter onder haar ribben. 'Is dat het enige wat ik te horen krijg dat het "gezellig" was?'

Posie grinnikte. 'Hij is leuk mam. We hebben eerst wat gegeten in het café van zijn ouders en daarna zijn we wezen wandelen in het Vondel. Hij heeft me thuisgebracht.'

'Een echte gentelman dus' vond Marieke. 'En zoent hij goed?'

'Mam' siste Posie in paniek terwijl ze de wachtkamer door keek. Het leek erop dat niemand hun gesprek afluisterde waar ze blij mee was.

'We hebben nog niet gezoend' liet ze op fluistertoon weten.

'Niet? Ik dacht dat de jeugd daar vandaag de dag snel mee was. Je vader en ik-'

'Sssst, ik hoef het niet te weten' kapte ze haar moeder af. 'En dokter Brand komt eraan' vulde ze aan toen ze de vijftiger hun kant op zag komen lopen.

'Nou en, dokter Brand heeft vast wel vaker mensen horen praten over zoenen.' Marieke vond het leuk om haar dochter een beetje op de kast te jagen en ze deed er alles aan om Posie's gedachten te verzetten.

'Posie Verdoorn?' vroeg hij met een brede glimlach op zijn gezicht waarna Posie met tegenzin opstond. Haar moeder volgde haar het kleine kamertje in.

'Hoe gaat het? Heb je het idee dat de medicijnen werken? Is er de afgelopen weken nog iets bijzonders gebeurd?' vanachter zijn bureau vuurde dokter Brand alle vragen op Posie af. Zijn ogen waren gericht op het dossier wat hij voor zich had liggen. Waarschijnlijk had hij nog niet de tijd gehad om zich in te lezen.

'Het gaat wel' antwoordde Posie. Ze wilde niet zeggen dat het slecht ging, dus dit was een prima alternatief. Haar moeder was het daar niet mee eens en zond haar een strenge blik toe.

'Oké misschien gaat het niet zo goed. Ik val nog steeds regelmatig flauw en de hartkloppingen zijn ook niet gestopt.'

De man duwde zijn ronde bril wat verder op zijn neus en keek Posie bezorgd aan. 'De medicijnen helpen dus niet' concludeerde hij. Bij andere patiënten met soort gelijke klachten werkten deze medicijnen altijd. Hij was er dus vanuit gegaan dat het dit keer ook geen problemen zou opleveren en dat dit gewoon een controle afspraak zou zijn.

'Niet veel in ieder geval.' Posie haalde haar schouders op.

'Hmm.' Opnieuw bladerde de cardioloog door Posie's dossier.

'Laten we eerst maar een filmpje maken, dan kunnen we naar aanleiding daarvan zien of je vermoedens worden bevestigd.'

Posie liep achter dokter Brand aan richting het bed waar ze op ging liggen. Ze kende de procedures inmiddels dus hoefden ze die haar niet meer uit te leggen. Niet veel later bevestigde dokter Brand de stickers op haar lichaam. Twee op haar polsen, twee op haar enkels en zes op haar borst.

Zo vastgebonden als ze er nu bij lag, wist ze zeker dat Noussair er een flauwe opmerking over gemaakt had en alleen die gedachte zorgde voor een glimlach op haar gezicht.

Toen de draden aangesloten werden op de monitor ontstond er een grafiek die de cardioloog bestudeerde.

'Alles lijkt normaal' mompelde hij waarna hij zijn telefoon uit zijn zak haalde en er een tweede cardioloog bij riep.

'Ik haal even mijn collega erbij. Zij is laatst gepromoveerd met het onderwerp uitzonderlijke gevallen van hartafwijkingen.'

Posie knikte. Al kon ze ook niet veel anders doen nu ze nog steeds met al die draden vast aan haar lichaam op dat bed lag.

De vrouw die even later verscheen zag er duidelijk jonger uit.

'Eva Maes' glimlachte ze vriendelijk.

'De medicijnen werken niet, maar ik zie geen afwijkingen' legde dokter Brand uit aan zijn collega.

'Wat zijn je klachten meisje?' vroeg de vrouw zo vriendelijk dat Posie er maar niet bij vertelde dat ze al twintig was.

'Drukkend gevoel in de borst. Soms adem te kort en soms val ik weg.'

De vrouwelijke arts knikte opnieuw en keek vervolgens naar de grafiek op de monitor.

'Hebben jullie al een eventrecorder geprobeerd?'

Dokter Brand schudde zijn hoofd.

'Dan zou ik dat eerst drie weken proberen. Hopelijk komt daar meer uit. Zitten hartfalen in de familie?'

Posie kreeg opeens een kurkdroge mond en kon geen woord meer uitbrengen. Marieke bleef echter rustig.

'Mijn man is afgelopen augustus plotseling overleden. Na de autopsie bleek hij ook hartfalen te hebben. Posie is naar aanleiding van dat onderzoek getest.'

Dokter Maes knikte medelevend. 'Ik zal zijn dossier bestuderen voor onze volgende afspraak. Soms zijn hartklachten erfelijk. Vind je het erg als ik deze patiënt van je overneem?' Dat laatste vroeg ze aan dokter Brand.

'Nee ze is beter af bij jou. Jij bent hier gespecialiseerd in.'