Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 26.

'Posie?' Het meisje draaide haar hoofd om waardoor ze rechtstreeks in de ogen van Hakim Ziyech keek.

'Wat doe jij hier?' vroeg de Marrokkaan haar.

Posie besteedde er geen aandacht aan en liep door naar het trainingsveld. Ze was hier niet vaak geweest. Maar op het geluid afgaande, ging ze in ieder geval de goede kant op.

Hakim sloeg zijn arm om Posie's schouder en probeerde haar mee te trekken richting de kantine.

'Wist je dat ze hier hele lekkere chocolademelk hebben? Oh en ook donuts van die roze.'

'Nu niet Hakim.' Posie slaakte een geërgerde zucht.

'Hé ik bied je een gratis chocolademelk aan en dat is heel wat voor een Marrokkaan. Wij doen niets voor niets' grapte hij.

'Waar is hij?' antwoordde Posie enkel terwijl ze zijn arm van haar schouder afschudde.

'Waar is wie?' Hakim moest een paar extra passen zetten om haar bij te houden terwijl Posie op haar tenen ging staan en probeerde te zien wie er op het veld waren

'Doe niet zo schijnheilig. Je weet best wie ik bedoel?'

'Zolang jij mij geen naam geeft, heb ik geen idee rooie.' Onschuldig haalde hij zijn schouders op.

'Ik zoek Nous' snauwde ze naar hem.

'Oh, nou dan ga je aardig de goede richting op.'

Verbaasd keek ze naar Hakim die haar niet tegensprak. Onschuldig haalde de voetballer zijn schouders op. 'Blijkbaar ben je toch al op de hoogte. Beetje pijnlijk om het dan te blijven ontkennen.'

Toen Posie Noussair op het veld zag dollen met een paar teamgenoten rende ze het laatste stukje naar de boarding. Haar gezicht trok pijnlijk samen toen hij een perfecte pass schoot. Ze kon dit niet zien. Ze wilde dit niet zien. Ze had liever gehad dat hij niet een goede speler was. Dat hij elke wedstrijd op de bank zat. Maar het moment dat Noussair haar aan de zijkant van het veld zag staan wilde ze boven alles het liefste meteen vergeten. Zijn vrolijke gezicht veranderde naar verbazing en vervolgens in ongeloof en spijt. Met een voorzichtig glimlachje verontschuldigde hij zich bij de trainer en rende op haar af.

'Wat doe jij hier Posie?' vroeg hij toen hun afstand nog maar twee meter was.

Het meisje trok één wenkbrauw omhoog. 'Dat kan ik beter aan jou vragen?' Ze pakte de boarding met haar handen vast om steun te zoeken en imiteerde vervolgens de stem van Noussair. 'Dan is het inderdaad maar beter dat ik geen prof wordt. Ik vind ons namelijk veel te leuk samen.'

'Je bent er dus achter gekomen' zuchtte Noussair. 'Ik kan het uitleggen, echt waar.' Zijn hand strekte hij uit om Posie's hand te kunnen vasthouden maar toen zijn vinger haar handpalm raakte trok ze deze vliegensvlug weg.

'Oh, nu kan je het opeens wel uitleggen! Hoe veel kansen heb je wel niet gehad Nous. Het moment misschien toen ik je over mijn vader vertelde. Je wist het gewoon allemaal al, omdat je er bij was. Niet waar? Of misschien toen ik er achter kwam dat je überhaupt voetbalde? Of wat dacht je van in het begin? Je hebt me gewoon expres laten geloven dat je in een sportschool werkt.'

'Dat is niet waar. Jij nam het aan en ik heb het nooit ontkent.'

'Dat komt op het zelfde neer' vond Posie terwijl ze hem een boze blik toe wierp

'Kom op Posie laat het hem uitleggen. Hij heeft vast een goede reden waarom hij er over heeft gelogen' bemoeide Hakim zich ermee, het opnemende voor zijn vriend.

'Alsof ik naar jou moet luisteren. Jij hebt nota bene ook gelogen over je beroep. Schrijver zei je toch?'

Als dit een andere situatie was geweest had Noussair erom kunnen lachen hoe gevat Posie's antwoorden waren. Maar op dit moment zag hij alleen maar hoe meer Posie zich van hem afsloot.