Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 28.

'Kijk eens. De huisgemaakte IJsthee van Lennep, de nieuwste Linda en een chocoladereep. Geef me niet op de schuld als het de verkeerde smaak is want Ella heeft hem uitgekozen.'

Posie keek naar de Milka reep die haar moeder in de hand had en glimlachte om de confetti smaak. 'Hij is goed. Je bent geweldig mam.'

Marieke kreeg een lach op haar gezicht. 'Ik heb ook nog je schoolboeken meegenomen omdat je daar om vroeg. Je weet dat het niet erg is om even rustig aan te doen. Niemand verwijt het je als je na dit jaar niet over gaat.'

'Ik wil die tentamens halen' ging Posie tegen haar in. 'Ik wil niet achterlopen op de rest. Maar gelijk met mijn studiegenoten afstuderen.'

Marieke slaakte een zucht maar zei er verder niets van. Posie was net zo eigenwijs als haar vader en daar had ze mee leren omgaan. Haar ogen vielen op het zeehonden knuffeltje die Posie van Noussair had gekregen. Vlak nadat ze bij was gekomen moest dat beest komen en sinds dien nam ze het overal mee naar toe. Bij elke afspraak die ze met dokter Maes had gehad, was die knuffel ook meegegaan.

'Is Nous eigenlijk al langs geweest?' veranderde ze het gesprek.

Posie leunde naar achteren en verstelde het ziekenhuis bed. Ze nam een slokje van de water om het antwoord uit te stellen.

Pulkend aan de deken keek ze door het raam naar buiten. 'Hij weet het niet.'

'Wat weet hij niet?' Marieke had al zo'n vermoeden. Die jongen was altijd zo bezorgd om haar dochter dat ze hem dagen geleden al aan haar bed had verwacht. Het was dan ook de reden dat ze het vroeg. 'Dat jij hier ligt, of dat je problemen hebt met je hart?'

Posie haalde haar schouders op. 'Beide' zuchtte ze.

'En heeft hij niet het recht om het te weten?' Waarschijnlijk zou het haar goed doen als Noussair langs kwam. Sinds ze wakker was geworden was ze zichzelf niet. Het enige moment waarop Marieke een klein lachje had gezien was toen Ella mee was gekomen. Ze was stil en ze had zelfs nog niet enthousiast gereageerd op die operatie, waar ze al die tijd al op hamerde. Ze was de somberheid in haar ogen meer dan zat en ze wist zeker dat Noussair daar verandering in kon brengen.

'Ik denk het niet. Het is over tussen ons. Dus waarschijnlijk is het niet meer belangrijk voor hem.'

'Sinds wanneer?' Geschrokken hield Marieke haar hand voor haar mond. Ze vond Noussair perfect bij Posie passen. Het deed haar denken aan het begin van haar relatie met Jaap.

'Woensdag' mompelde Posie en scheurde de reep chocolade open. Bij zulke gesprekken had ze donuts nodig maar bij gebrek daaraan was chocolade een goede tweede optie.

'Voor dat dit alles begon?'

Posie knikte en reikte haar moeder een stukje aan. 'Ook?' vroeg ze beleefd aan haar moeder, die afwezig haar hoofd schudde.

'Maar jullie waren zo leuk samen. Wat is er gebeurd?'

'Hij bleek anders te zijn dan ik had gedacht.'

'Hoezo anders?'

'Ma-ham' zuchtte Posie. 'Zeur er niet zo over door. Zijn leven paste gewoon niet bij het mijne en daar kwam ik achter.'

Marieke accepteerde dat antwoord en ging vervolgens op de rand van Posie's bed zitten. 'Zullen we Friends verder kijken. En zeg me niet dat je ondertussen al een aantal afleveringen verder bent. Ik heb heus wel door dat je dat altijd doet en ze vervolgens nog een keer met mij kijkt.'

Posie plaatste haar hoofd tegen haar moeders schouder. 'Nee mam, ik heb dit keer op jou gewacht.'

De tablet werd erbij gepakt waarna de volgende aflevering van de serie werd bekeken.

Na een halfuurtje lichtte Posie's telefoon op en zag ze Noussair zijn naam staan. Snel swipte ze naar weigeren, maar blijkbaar niet snel genoeg. Marieke had inmiddels de naam al gezien.

'Blijkbaar is hij nog niet klaar met jou' tetterde ze dwars door Phoebe heen.

'Sssst.' Posie legde haar mobiel buiten handbereik. 'Hij stopt vanzelf wel een keer met bellen' liet ze haar moeder weten.

Maar nog geen tien seconden later klonk alweer het trillende geluid van haar mobiel.

'Jij zegt het.' Marieke deed net alsof haar volledige aandacht al weer bij de serie was maar het enige waar ze aan kon denken was aan hoe verdrietig haar dochters ogen stonden. Er was iets gebeurd wat haar dochter haar niet vertelde.

Na twee afleveringen legde Marieke de tablet weer weg.

'Morgen kom ik rond elf uur. Dan ben ik op tijd voor de afspraak met dokter Maes..'

Afwezig knikte Posie terwijl ze de voicemail berichten van Noussair wiste.

'Posie hoor je me?'

'Jahaa, je bent er morgen om elf uur zodat we samen met dokter Maes gaan babbelen over de impact van de operatie.'

'Juist ja' antwoorde Marieke vermoeid. Ze miste op deze momenten haar man die altijd veel beter tot Posie kon doordringen. Hij bewaarde altijd zijn geduld en Posie vertelde hem altijd alles wat haar dwars zat. Ze hield zielsveel van haar dochter maar soms begreep ze haar gewoon net iets minder goed.

'Bel hem nou maar gewoon. Je was een veel vrolijker mens toen jullie nog wel samen waren. Jij kan er ook niets aan doen dat je hart niet helemaal werkt. Hij begrijpt het heus wel.'

'Dat gaat niet mam, echt niet. Het is iets anders.'

'Oké dan. Doe je rustig aan?' ze kuste haar dochters wang en streelde haar haren.

'Ja.'

'Tot morgen!' Na een dikke knuffel verliet Marieke de ziekenhuiskamer.

Dit gaf Posie de tijd om Noussair zijn naam eens te Googlen. Ze moest gewoon weten hoe het met hem was. Of hij er net zo kapot van was als zij. En aangezien hij een bekende Nederlander bleek te zijn kon ze vast wel wat informatie over hem vinden. Ze had er al die tijd nog niet aan gedacht om hem te Googlen en ze had ook gehoopt dat ze dit nooit gedaan had. Google gaf namelijk aan dat er twee uur geleden nieuws over hem naar buiten was gebracht.

Tranen vielen over haar wangen toen ze de titel las: "Noussair Mazraoui onderweg naar AS Roma, of wordt het toch Lyon?"

Hij was gespot op een vlucht naar Rome en blijkbaar gingen er al weken geruchten rond dat zijn zaakwaarnemer in gesprek was met AS Roma.

Nous was inderdaad net als de rest. Wanneer er een goede aanbieding kwam ging hij er vandoor. En dan maakte het niet uit wat hij allemaal achterliet. Waarschijnlijk was hij haar inmiddels al lang vergeten. Het was hem er blijkbaar toch om te doen dat ze de dochter van was. De dochter van de man die hij niet had kunnen redden. En om dit schuldgevoel in te lossen ging hij met haar om.