Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 14.

'Dus het is voor herhaling vatbaar?' Noussair grijnsde naar Posie terwijl hij roerde in zijn thee.

Ze hadden na de parachutesprong een strandtentje opgezocht waar ze nu zaten te genieten van een appelgebakje in de eerste zonnestralen van dit jaar.

'Ik vond het echt leuk' glimlachte Posie. 'Ik had nooit verwacht dat ik zoiets durfde. Meestal ben ik niet zo'n lefgozer.'

'Nou nou lefgozer?' antwoorde Noussair met een twijfel in zijn stem terwijl zijn ogen duidelijk sprankelden. Hij genoot er van om Posie te plagen.

'Ik heb de eerste minuut niets anders gehoord dan jouw gil. Volgens mij was die in Maastricht nog te horen'

'Hé' Posie schopte tegen zijn enkel aan onder de tafel. 'Wees blij dat ik met je mee ging. Anders had je die sprong helemaal in je eendje kunnen maken.'

'Ik weet niet of ik het dan wel had gedurfd' knipoogde hij. 'Ga je volgende week weer mee?'

'Ja maar niet mee springen. Eén keer vind ik wel genoeg. Ik blijf liever hier kijken.' Daarbij wist ze niet of haar hart nog zo'n sprong wel zou overleven.

Noussair knikte goedkeurend. 'Misschien moet ik Kjell eens meevragen. Die jongen heeft zo'n hoogtevrees dat die nog harder gilt dan jou.'

'Dat is zielig' ging Posie tegen hem in.

'Misschien vindt die het wel heel leuk.'

'Mijn vader had het leuk gevonden' flapte Posie er opeens uit.

'Je vader?' vroeg Noussair.

De roodharige knikte haar hoofd. 'Hij hield wel van die extreme dingen. Waterskiën, abseilen, bungeejumpen noem maar op. Helaas voor hem bleek zijn dochter een angsthaasje te zijn waardoor hij alles op vakantie alleen moest doen.'

Noussair grinnikte hardop.

'Ik kan hem volgende week meenemen. Als hij dat wil?'

Posie glimlachte triest. 'Had hij graag gewild maar hij is afgelopen augustus overleden.'

'Echt? Wat erg voor je.' Noussair's hand vond die van Posie waar hij hem zorgvuldig overheen legde. Zijn duim streelde haar handpalm wat haar gelijk gerust stelde. Sinds het overlijden van haar vader hadden heel veel mensen die woorden tegen haar uitgesproken. Maar het leek wel alsof hij het net wat meer meende.

'Hij kreeg een hartinfarct. Ze hebben hem nog proberen te reanimeren maar helaas wilde dat niet baten.'

'Ik weet zeker dat ze er alles aangedaan hebben om hem nog proberen te redden.' Noussair zei het met zoveel overtuiging dat Posie het ook direct geloofde.

'Ja' klonk haar stem schor. 'Hij was assistent trainer bij Ajax. Al die mensen daar volgen jaarlijks EHBO cursussen dus het kon hem niet op een betere plek overkomen. Na ruim een uur reanimeren hebben ze het moeten opgeven. '

Noussair zei even niets en samen staarden ze naar de grijze zee een paar honderd meter bij hen vandaan.

'Hij is vast trots op je dat jij vandaag toch bent gesprongen.'

'Zeker weten' antwoordde Posie standvastig.

'Het klinkt gek maar soms heb ik het gevoel dat ik nu meer waarde ben gaan hechten aan de dingen die hij leuk vond.'

'Voetbal of Parachute springen?' vroeg Noussair.

'Geen van beide. Ik houd nog steeds niet van voetbal. Nooit gedaan ook. Mijn vader hield van koken. Maakte altijd de lekkerste gerechten. Sinds hij is overleden kook ik zo nu en dan ook. Met de hulp van Aya natuurlijk want zelf laat ik alles aanbranden.'