Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 30.

'Je weet wel je momenten te pakken, Nousie. Gewoon de winnende scoren in een kampioenswedstrijd.' Hakim haalde met zijn hand het haar van Noussair door de war.

'Het is niet eens de kampioenswedstrijd. We moeten volgende week nog' zuchtte hij geïrriteerd. Op het veld leek alles vanzelf te gaan, maar zodra hij eraf was voelde hij zich weer een wrak. Hij kreeg al een aantal dagen geen hap door zijn keel. Vanaf het begin af aan wist hij dat het zo zou eindigen. Maar dat de pijn zo erg was had hij niet verwacht.

'Dat is alleen maar om het doelpunten saldo. Ze halen ons echt niet meer in hoor.'

'Schieten jullie op. Kirsten wacht buiten.' Ongeduldig ging Jurgen naast het tweetal staan.

'Kirsten? Wie de fuck is dat nu weer? Vorige week tijdens de bekerfinale was het nog Emma.' Hakim begreep er helemaal niets meer van.

'Ik ben bij Lindsey al afgehaakt' antwoordde Carel. 'Zolang meneer maar aan zijn trekken komt, maakt het hem niet uit wie daar buiten staat.'

'Bij elk prijsje een ander meisje' grapte Noussair knipogend.

Jurgen kon de grap niet waarderen en zuchtte geërgerd. 'Hoe is het eigenlijk met jouw meisje? Dat gebaar na je goal was voor haar toch?'

Noussair knikte. 'Ze wil me niet spreken en haar kennende heeft ze het niet eens gezien.' En dat had hij allemaal meer dan verdient. Hij had het Posie weken geleden al moeten vertellen maar het idee dat ze hem zou verlaten was te pijnlijk geweest. En nu had ze precies het geen gedaan waar hij al die tijd zo bang voor was geweest.

'Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn. Haar moeder zit op de tribune. Misschien zit zij er ook wel.'

Noussair schudde zijn hoofd. Hij kende Posie en die liet zich echt niet in een voetbalstadion zien. De aversie die ze daar tegen had zou normaal gesproken er al voor gezorgd hebben dat ze thuis bleef. Maar nu ze ook nog eens wist dat hij voetbalde liet ze zich helemaal nooit meer in een stadion zien. Daarbij had hij het echt wel gevoeld als zij aanwezig was. Zoals hij dat altijd voelde als ze bij hem in de buurt was.

'Ik had niet verwacht dat je het er zo gemakkelijk bij liet zitten' vervolgde Jurgen. 'Ik vond jou wel het type dat smekend voor haar deur ging liggen.' Jurgen legde zijn handpalmen tegen elkaar en keek hem smekend aan.

'Ik wil haar niet tot last zijn. En daarbij heeft ze een hek om haar huis. Ik kom niet eens tot aan de deur. Straks belt ze nog de politie. Dan is iedereen over de zeik. Ik wil haar gewoon niet dwingen tot iets wat ze nooit gewild heeft.'

'Hebben jullie het over Posie?' bemoeide de aanvoerder zich ermee.

'Bespaar me je preek Dus. Je had gelijk. Ik had niets met haar moeten beginnen. Ik heb haar alleen maar een gebroken hart bezorgd.' Noussair pakte zijn voetbalschoenen en stopte deze in zijn sporttas zonder Dusan aan te kijken. Hij moest hier weg want hij was totaal niet in voor één van Dusan zijn preken. Als hij iets lelijks over hem en Posie zou zeggen was hij bereid om hem een klap te geven. Hij en Posie pasten perfect samen. Dat hij voetbalde was alleen het probleem.

'Dat wilde ik helemaal niet zeggen' antwoordde Dusan Tadic sussend. Hij zond Noussair een blik om hem gerust te stellen.

'Dat hart van haar was al gebroken. Ik had het mis toen ik zei dat je niet naar haar toe moest gaan. Volgens mij was jij juist degene die de pijn een beetje verzachte. Ik vind het echt jammer dat het niet goed tussen jullie is afgelopen. Jullie waren een mooi stel samen.'

'Dat kwam allemaal door haar.' Noussair glimlachte flauwtjes.

'Kijk, dit bedoel ik.' Bevestigde Dusan. 'Ik heb je nog nooit zoiets liefs over een vrouw horen zeggen. Ga gewoon naar haar toe. Misschien denkt ze na die operatie wel heel anders over jou als voetballer. Jullie maken elkaar een beter mens.'