Okulun etrafında bir kez daha döndük, onu bulmak için. Ne o, ne de diğerlerinden bir iz yoktu görünürde.
Sol tarafa
Sesi duyunca etrafıma baktım önce. Ama kimse yoktu görünürde. Bizimkilere seslenip, "Sola." dedim be o yöne yürümeye başladım hızla.
Ağaçların yanında
Bu da neyin nesiydi durup dururken?
Of! Çok yavaşsiniz
Gözlerimi devirerek ağaçların oraya baktım. Okulun orta yerinde koşmaya başlasam, oldukça büyük çaplı bir kriz çıkabilirdi. Aklıma girmeyi bilebilen biri, bunu da biliyor olmalıydı.
"Yok." deyip, yüzünü asan Ayza, çimlere oturdu sinirle. "Kaçırdılar işte. Yakalayamadık."
"Sakin olur musun biraz?" derken, bir yandan da etrafta çıkan rüzgara bakıyordum. "Şüphelenecekler."
"Kızım kaçırıldı diyorum. Sence umurumda mı?"
O sırada tekrar duydum aynı sesi.
Bekle..
O sırada Rima, bize doğru koştu.
"Sen? Nasıl?"
Kaçacak mısınız, yoksa çay kahve de içer misiniz?
İkisini de tuttuğum gibi götürdüm o an ordan. Eve gitmemiz saniyeler sürmemişti ve umurumda bile değildi. Önemli olan Rima'nın iyi olmasıydı şu an.
"Orda neler oldu?"
Ayza'ya bakıp "Bilmiyorum." dedim. "İnan bana."
"Hepsi dondu." dedi Rima hızla. "Sonra biri sizin yerinizi tarif etti bana. Kafamın içinde gibiydi. Sürekli korkmamamı söyledi önce. Sonra da kurtardı onların elinden."
"Bir dakika, hem seninle konuşup, hem de nasıl onları idare etti ki? Bu, iki güç demek."
Ayza'ya bakıp "Arada benimle konuştuğunu da ekleyelim istersen." dediğimde ağzı açık kalmıştı.
"Bir dakika. Bunu ancak güç kaynağı yapabilir. Ve o, konuşamaz."
"Peki ya aradığımız şey bir nesne değil de bir insansa?"
"Bu kadar zamandır yanlış şeyi mi aradık diyorsun yani?"
"Hayır, bundan sonra doğru şeyi arayacağız diyorum."
