EMAIL DUOLOGY (Book 2 of 2)
As six years passed of being away, Demi finds her way back to where it all started with a will to reach the dream she's been aiming to become.
But then again, roads aren't always that smooth, because on her way to her des...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Yeah..." he coldly said. "I'm here." He took a step closer to me. "I'm here to deliver your last meal from me," he added.
"What?" I confusedly asked, although - I shouldn't be confused. Alam ko naman talaga yung ibig niyang sabihin. Alam ko, hindi ko lang matanggap.
"I'm sorry if you had to end the call just because I'm here," walang emosyon niyang sinabi habang inaabot sa akin yung paper bag na dala niya. I reached for it with my shaking hands, napatingin siya doon pero binalewala niya lang yun.
I want to tell him that he's a dumbass because it's his daughter who called me.
But I don't have the strength to say that.
I've caused another pain to him.
I deserve this act of him.
Nakasakit ako, wala akong karapatan na magreklamo.
"Bakit ngayon ka lang?" I asked instead pero bago siya makasagot, hinila ko siya papunta sa likod ng hospital kung saan walang masyadong tao.
I know it's a stupid ass question from me who just lied to him pero masisisi niya ba ako? This is not my plan. This is not how it supposed to turn out. I should be the one telling him about the truth. Ako dapat.
"This is what you want in the first place Demi," he stated as he pulled his hand from me. Hindi ako nagulat sa ginawa niyang 'yon pero nasaktan ako. "Me... gone, me... being an anonymous to your life again," he paused and gave me a timid smile. "Kaya ka nga noon umalis ng bansa... na wala man lang paalam."
"That was six years ago Zecky," I calmly said. "That was me... being damaged, being pained at hindi lang ako umalis para sa sarili ko. Aalis din sila Papa, aalis yung pamilya ko. Hindi ako pwedeng maiwan."
"Pero di'ba may pamilya ka na rin naman dito?" He asked with his hoarse voice. "Na sana nabuo kung hindi ka umalis."
Napalunok ako. Umiwas ako ng tingin sa kanya at tumingala para pigilan ang pagtulo ng mga nagbabadya kong luha.
"So, you figure it out on your own," I said, still calm while nodding. Hindi ko magawang makatingin sa kanya pero ramdam kong hindi niya inaalis ang mga mata niya sa'kin.
Para bang naghihintay siya na may mali akong masabi o naghihintay siya na magsinungaling ulit ako.
"Bakit ka ba talaga bumalik dito? Para ba talaga sa site ng Papa mo? O baka naman para lang paglaruan ako?" Nahihirapan niyang tanong. Halata sa kanya na pinipigilan niya ang sarili niyang umiyak. "Kung ganoon lang din naman, sana hindi ka na lang bumalik kung sasaktan mo lang pala ako ulit."
"Ganyan ba talaga ang tingin mo sa'kin?" Tumingin ako sa kanya habang nagsisimula ng tumulo ang mga luha ko. Nasasaktan ako para sa akin, para sa kanya. Nasasaktan ako para sa amin.
"Sagutin mo yung tanong ko," mariin niyang sinabi. "Bakit pinili mong umalis? Alam kong anak ko yun Demi, akin yun - dahil alam kong ako lang naman ang minahal mo. Ako lang naman di'ba?"
