Καρδιές από αστέρια

Κεφάλαιο 2ο

         Ο χώρος στάθμευσης είναι γεμάτος αυτοκίνητα και ένα από πλήθος από γονείς περιμένουν τα παιδιά τους μέσα στο κρύο. Άλλοι έχουν ανοίξει συζήτηση , άλλοι στέκονται καρτερικά με σταυρωμένα τα χέρια και άλλοι ξεφυσούν. Φυσικά και δε θα μιμιθώ κανέναν απο αυτούς, αλλά θα μπω κι εγώ μέσα. Γι' αυτό, αγόρασα ένα εισητήριο από το ταμείο και μπήκα μέσα.

         Λίγο πριν μπω στην αίθουσα, το έβαλα μέσα στην τσάντα μου. Μπορεί να φανεί λίγο περίεργο αλλά ποτέ μου δεν έχω πετάξει εισητήριο, τα έχω κρατήσει όλα από την πρώτη μου συναυλία , η οποία ήταν στην Έλενα Παπαρίζου το 2008. 

     Έκανα το μεγάλο βήμα για την αίθουσα. Το απόλυτο χάος! Ήταν όμως ένα όμορφο χάος... Εκατοντάδες κορίτσια , αλλά και μερικά αγόρια, τραγουδούσαν, χόρευαν, χοροπηδούσαν και τσίριζαν στο ρυθμό των τραγουδιών των τριών αγοριών , οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από τους Boys and Noise! 

           Τότε ήταν που ήρθε το πρώτο σοκ! Κοίταξα στη σκηνή και είδα ένα καστανόξανθο κοριτσάκι να αγκαλιάζει έναν από τους τρεις , αυτόν με το λευκό μπλουζάκι με το στιχάκι από τραγούδι του Bruno Mars. Και ναι, ήταν η Χριστίνα! Το τρελόπαιδο είχε περάσει τους σεκιούριτι και μαζί με άλλες 2-3 που ακολούθησαν τα χνάρια της είχαν πέσει πάνω στα αγόρια. Τους ταλαίπορους , σκέφτηκα. Ακόμα με το χαμόγελο στα χείλη στέκονται!

              Μετά ακολούθησε το δεύτερο σοκ! Η Χριστίνα γύρισε ξαφνικά προς το μέρος μου και άρχισε να με χαιρετάει με ενθουσιασμό και να φωνάζει το όνομά μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τράβηξα την προσοχή ενός από το γκρουπ, ο οποίος γύρισε , φώναξε το όνομά μου από το μικρόφωνό οτυ και μου χαμογέλασε. Πραγματικά, σκάλωσα! 

               Ένας από το προσωπικό πήρε την αδερφή μου από το χέρι και την κατέβασε στο κοινό από τις σκάλες. Εγώ όμως , σαν έχω πάθει παράλυση, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Στεκόμουν στο ίδιο σημείο παρακολουθώντας εκέινον με το βλέμμα μου. Το επόμενο που ήξερα ήταν πως έχω χαθεί...