Καρδιές από αστέρια

Κεφάλαιο 4ο

    Στο δρόμο του γυρισμού ήμουν συνεχώς αφηρημένη... Σκεφτόμουν τον Άρη, τη φωνή του, το βλέμμα του, το χαμόγελό του, τις κινήσεις του... Αν και αρνούμαι να πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, μάλλον πρόκειται για έναν απλό ενθουσιασμό. Και στο παρελθόν είχα φάει κόλλημα με δημοφιλείς αγόρια , πιο συγκεκριμένα σε καιρούς Γυμνασίου. Μετά ξεχάστηκα, όπως συμβαίνει πάντα, κατά τη γνώμη μου... Γι' αυτό θεωρώ πως δε χρειάζεται να τρελαθώ για ένα γοητευτικό πρόσωπο. Στο κάτω κάτω, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να γυρίσει κι αυτός να με κοιτάξει; Απο απειροελάχιστες εως καθόλου... Ας κάτσω τότε στα αβγά μου και στις σπουδές μου. Όχι ,Έλσα, δεν είναι αυτα για εσένα...

Χριστίνα: Έλσα , είσαι καλά; Μόλις πέρασες με κόκκινο!

Εγώ: Αμαν, χάζεψα για μια στιγμή, δεν έχει και πολύ κίνηση σ'αυτό το δρόμο έτσι κι αλλιώς...

Χ: Ναι, αλλά είχε λίγο πιο πριν στον κεντρικό, όταν φρέναρες απότομα για να μην τσουγκρίσουμε με τους μπροστινούς... Είσαι καλά;

Ε: ΄Οχι , δεν είμαι καλά! Έχω έναν απαίσιο πονοκέφαλο και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Σε παρακαλώ, κλείσε τώρα το κινητό σου, αύριο θα έχεις ολόκληρη την ημέρα στη διάθεσή σου για να δεις τα βιντεάκια σου από τη συναυλία! 

Χ: Ε , καλά, περαστικά σου... 

Ε: Τι έγινε , κατσούφιασες και εσύ τώρα σαν κι εμένα;

Χ: Ε ναι, ρε Έλσα, μες στη μαυρίλα είσαι!

Ε: Συγγνώμη βρε αγάπη μου, δεν το κάνω επίτηδες! Ξέρω πόσο σημαντική ήταν για εσένα αυτή η ημέρα!

Χ: Το θέμα δεν είμαι εγώ , αλλά εσυ! Τη μια στιγμή ήσουν μες στην καλή χαρά και μέσα σε λίγα λεπτά κάνεις σαν εκατοντάχρονη! 

Ε: Πονάω σου λέω, τι θες να κάνω;

Χ: Ε , σκέψου τον Άρη που σου έστειλε και φιλάκι...

Ε: Έλα μου;

Χ: Μη μου κάνεις την ανήξερη ! Να, κοίτα τώρα που τα φανάρια έγιναν κόκκινα...

Ε: Καλά, μου δείχνεις ό,τι θες και στο σπίτι!

Χ: Έλσα, όχι τώρα, ούτε τωωωρα, τωωωωωρα θα σου δείξω το σημείο που σου πετάει φιλί ο Άρης...

Ε: Και από που κι ως που το πετάει σε εμένα;

Χ: Χαχαχα, σοβαρά τώρα, αθώα μου περιστερά; Εδώ φαίνεται πεντακάθαρα το χέρι σου που κάνεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο... 

Ε: Χριστινάκι , δεν μας αφήνεις στην ησυχία μας; Άντε, έχεις όρεξη να σπάσεις πλάκα... *και της τράβηξα την κουκούλα από τη ζακέτα*

Χ: Εεεει , σου πέρασε τώρα ο πονοκέφαλος;

Ε: Βρε είσαι εσύ μία... Μηηηη , μη με γαργαλάς όταν οδηγώ!

Χ:Έτσι , για να μάθεις! Χαχαχαχα...

    

         Αυτά συνέβησαν λίγο-πολύ στο αυτοκίνητο. Όταν φτάσαμε σπίτι είπα δυο κουβέντες στους γονείς μας για το πως πέρασα και αποσύρθηκα στα ιδιαίτερά μου! Η Χριστίνα, αφού τους ανέλυσε όλες τα σημαντικά γεγονότα από τη συναυλία, ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα στο δικό μου και πιστεύω πως κοιμήθηκε. Το λιδιο και εγώ... <<Ένας θεός ξέρει πώς...>>