Καρδιές από αστέρια

Κεφάλαιο 5ο

ΑΝΤΕ ΡΕ ΕΛΣΑ, ΣΗΚΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ , ΘΑ ΑΡΓΗΣΟΥΜΕ!

...άκουσα τη μαμά μου να φωνάζει από το διάδρομο και αγκάλιασα πιο σφιχτά το μαξιλάρι μου.

Χριστίνα: Έλσα, σήκω αμέσως!

Έλσα: μμμμ...

Χριστίνα: Σήκω παιδί μου , θα αργήσουμε για την παρέλαση!

Έλσα: Ιιιιι! Τι ώρα είναι;!

Χριστίνα: Μόλις 10 παρα τέταρτο, σήκω σου λέω , σε 15' πρέπει να είμαι στο χώρο συγκέντρωσης!

'Ελσα: Χίλια συγγνώμη, χίλια συγγνώμη! *έλεγα αφού εξφεντονίστηκα απο το κρεβάτι και με μισόκλειστα μάτια άρχισα να ψάχνω για ρούχα.

Χριστίνα: Βιάσου, σε περιμένουμε στο αυτοκίνητο!

Πήρα λοιπόν ένα τζiν, μια γαλάζια μπλούζα και ένα φουλάρι, τα πέταξα στο κρεβάτι και μπήκα για ένα γρήγορο μπανάκι. Το νερό ήταν... κρύο! Φυσικά και ήταν κρύο! Μάλλον το τελείωσαν οι προηγούμενοι... Με λίγα λόγια πέρασα κι αυτό το πρωινό μαρτύριο. Καλημέρες!

Μέσα στα υπόλοιπα πέντε λεπτά κατάφερα να ντυθώ, να χτενιστώ και να αδειάσω το νεσεσέρ με τα καλλυντικά μέσα στην τσάντα μου. Άλλωστε, η Χριστίνα θα έπρεπε να είναι εκεί , εγώ μπορω να μείνω λίγο ακόμα στο αυτοκίνητο για να μακιγιαριστώ, σωστά;

10 παρά 2 λοιπόν. Μπήκα κι εγώ στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε, μέχρι που φτάσαμε στην πλατεία 10:05. Καθυστερήσαμε λίγο , αλλά ευτυχώς η παρέλαση δεν είχε αρχίσει. Όταν βγήκα και εγώ από το αυτοκίνητο ο χώρος είχε αρχίσει να γεμίζει. Βρήκα τους γονείς μου και στάθηκα δίπλα τους.

Αφότου τελείωσε η παρέλαση, καθίσαμε οικογενειακώς σε μια καφετέρια ,όπως κάναμε και κάθε χρόνο. Φέτος, όμως εγώ και η Χριστίνα αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Κάτι το νέο μου δωμάτιο που χρειαζόταν διακόσμηση, κάτι τα μικροπράγματα που χρειαζόμουν και κάτι η νοσταλγική μου διάθεση , μας ώθησαν σε αυτή την απόφαση. Γι'αυτό περπατήσαμε μέχρι το Jumbo...

Αρχικά, πήγαμε στο διάδρομο με τα είδη διακόσμησης. Αρωματικά κεράκια, μπαουλάκια , ψεύτικα λουλούδια , κορνίζες, ακόμα και αυτοκόλλητα για για τζαμιά και μεγάλες επιφάνειες γενικότερα. Εγώ σταμάτησα στα αρωματικά κεράκια για να επιλέξω μερικά για το σαλόνι. Από τη στιγμή όμως που μοιραζόμαι το διαμέρισμα με την κολλητή μου, ανοιξα το κινητό μου και κάλεσα την Αριάδνη. Και το τηλέφωνο καλούσε, καλούσε ώσπου κάποιος πέρασε ξυστά από δίπλα μου εξαιτίας της στενότητας του χώρου. Ακούστηκε ένα ευγενικό <<συγγνώμη>> και εγώ γύρισα για να δω ποιος μίλησε... Και όπως είναι φυσικό, έμεινα να κοιτάω.

Αριάδνη(από την άλλη άκρη του τηλεφώνου): Ναι; Ελσα, εσυ;

Έλσα:*με φωνή που σπάει* Έλα, εγώ είμαι...

Αριάδνη: Τι έγινε;

Έλσα: Τι έγινε...

Αριάδνη: Χαζό είσαι παιδάκι μου;Γιατί με πήρες;

Έλσα:*έλα κορίτσι μου,ψυχραιμία*Χμ... Τίποτα σημαντικό! Είμαι στο Jumbo με τη μικρή και είδα κάτι ωραία κεράκια για το σπίτι και... ναι τέλος πάντων, ήθελαναρωτήσωμιαδεύτερηγνώμη...

Όπως καταλάβατε, δίπλα μου ήταν ο Άρης. Δεν ξέρω τι έκανε ή πως βρέθηκε εδώ, αλλά όταν άκουσε μικρή, γύρισε και με κοίταξε... Από μακριά ακούστηκε και ο Βαγγέλης να φωνάζει στον Τζίμι και να γελάει...

Αριάδνη: Καλά, και δε μου το έλεγες; Περίμενε, έρχομαι από εκεί, μπορεί να βρω και τίποτα για τον Τόνι.

Έλσα: Οκ, μην αργείς όμως! *κάτι σαν ''με χάνετε''*

Έκλεισα το τηλέφωνο και προχώρησα λίγο πιο πέρα, όπου βρισκόταν η αδερφή μου...