Καρδιές από αστέρια

Κεφάλαιο 3

     Η βραδιά έγινε περισσότερο ενδιαφέρον. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας , ενώ είχα μπερδευτεί στο κοινό , τα βλέμματά μας ενώθηκαν ξανά. Όταν ,δηλαδή , η προσοχή είχε πέσει στον μικρότερο , τον οποίο απ'ό,τι κατάλαβα έλεγαν Βαγγέλη , γύρισα προς τον Άρη και προς έκπληξή μου με κοιτούσε κι αυτός! Στην αρχή ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να συνειδητοποιήσω αν όντως κοιτούσε εμένα. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω και τελικά , χωρίς δεύτερη σκέψη του πέταξα ένα φιλί. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μιμήθηκε την πράξη μου... Αισθάνθηκα τόσο υπερήφανη και του χαμογέλασα. Αυτός συνέχισε να τραγουδάει...

     Λίγα λεπτά πριν τις δώδεκα έπαιξε το What about now και μας ανακοίνωσαν πως η συναυλία έφτασε στο τέλος. Μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου είχαν εξαφανιστεί! Πολλά άτομα πήδηξαν αστραπιαία στη σκηνή και άρχισαν να περισυλλέγουν διάφορα αντικείμενα... Η αίθουσα είχε ήδη αρχίσει να αδειάζει και ήμουν τριγυρισμένη απο δακρυσμένα ματάκια. Και εγώ ήμουν εξίσου μουδιασμένη, μέχρι που η Χριστίνα άρπαξε το μπράτσο μου... 

Χριστίνα: Λοιπόν για πες, πως σου φάνηκαν; *με ένα τεράστιο χαμόγελο*

Εγώ: Ήταν... πολύ ωραίοι!

Χ: Καλά μόνο αυτό έχεις να πεις;! 

Ε: Εντάξει βρε εσύ, τι περιμένεις; Ολόκληρη έκθεση;! *και της τσίμπησα το δεξί μάγουλο*

Χ: Χμμμ καλά καλά... Είδες πως ανέβηκα στη σκηνή;! Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατα που πίστευα πως θα σπάσει! 

Ε: Χαχαχα , και εγώ σκέφτηκα πως θα ανέβαινε κανένας μπράβος και θα σε κατέβαζε σηκωτή! Τρελοκόριτσό μου εσυ!

Χ: Μα έπρεπε να δεις τη γκριμάτσα του Τζίμυ όταν έπεσα πάνω του! Και ο Βαγγέλης, μα τι γλυκάκι! Εντάξει, ο Άρης μπορώ να πω πως έκανε την καλύτερη αγκαλιά! 

Ε: Μαααλιστα... Θα σου χρωστούσα χάρη αν μου εξηγούσες και ποιος είναι ποιος... 

Χ: Λοιπόν ο Τζίμυ, ήταν αυτός που αγκάλιασα πρώτος! Καλά μέχρι εδώ;

Ε: Κατανοητό, ναι...

Χ: Ο πιο μικρούλης με τη φράτζα είναι ο Βαγγέλης και είναι στην ηλικία σου...

Ε: Είπε η κυρία που την περνάω 5 χρόνια μάλιστα...

Χ: Τεσσεράμισι , σε παρακαλώ! Και τέλος, ο Άρης ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία , ξέρεις μωρέ, αυτός που φώναξε και το όνομά σου!

Ε: Αααα, αυτός ήταν ο Άρης... 

Χ: Βεβαίως... Ωπ ωπ τι χαμόγελο είναι αυτό, αδερφούλα;

Ε:Πειράζει που χαμογελάω;

Χ: Όχι , αλλά μου φάνηκε ότι εμφανίστηκε μετά το όνομα του Άρη!

Ε: Ε και;

Χ: Ωωωω κάποια δάγκωσε τη λαμαρίναααα...

Ε: Καλέ, μπες μέσα και ασε τις χαζομάρες! Ακους εκεί, δάγκωσα τη λαμαρίνα...

Χ: *γελάει υστερικά*

      Αφού φτάσαμε στο αυτοκίνητο , μπήκαμε μέσα, έβαλα τη μηχανή σε λειτουργία και ξεκινήσαμε για το σπίτι...