My brother's best friend

Part 14

3 Dagen later:

*Piep* ... *Piep* ... *Piep* ... *Piep* ... Het geluid blijft zich herhalen, ik word er gek van. *Piep* ... Uhg laat het stoppen! "Onthoudt, ze reageert op geluiden en stemmen!" hoor ik zachtjes, alsof het hiernaast word gezegd. De deur van de kamer gaat open, ik hoor een stoel verschuiven en iemand pakt mijn hand vast. "Het spijt me zo..." wacht, was dat nou Camerons stem of die van Kenny? "Emma het spijt me zo! Het is mijn schuld!" ja, het is dus duidelijk die van Cameron. "Emma ik kon er niets aan doen want ik hou van je! Ik kan het niet meer ontkennen! Ik hou van je met heel mijn hart!" Cameron begint te huilen. Wow, drama...Ik hoor de piep weer, hij gaat steeds sneller *Piep**Piep**Piep* "Emma wordt alsjeblieft wakker! Alsjeblieft doe het voor mij, nee wacht doe het niet voor mij maar voor je vader. En je kleine zusje Skylynn, doe het voor hun" Cameron knijpt in mijn hand, zijn handen voelen zo warm en zo zacht. "Emma alsjeblieft! Ik weet dat je het kan, ik weet dat je die kracht hebt! Ik weet dat het je gaat lukken! Maar je moet er voor vechten, en alles in de strijd gooien! Emma doe het! Doe het voor ons doe het voor jezelf!" Cameron begint naar mij te schreeuwen. Oke het doet zeer aan mijn oren, ik wil wakker worden maar het lukt niet! Waarom lukt het niet? Cameron moet echt betere speeches gaan geven... "Onthoud Emma, dat ik van je hou, wat er ook gebeurd!" zegt Cameron, en dan voel ik zijn lippen op de mijne, dat moment, dat herinnert me weer aan het moment dat Cameron me voor het eerst zoende. Oh Damn wat voelde dat goed, en dit, dit voelt nog beter! Veel beter zelfs! Het geeft me kracht, kracht om de bewegen en ik zoen Cameron terug. Cameron schrikt en laat los, langzaam open ik mijn ogen, ik zie hem, Cameron hij zit helemaal onder de wonden. "Www Wat is er gebeurd?" vraag ik "dokter! Dokter ze is wakker!" Cameron loopt de kamer uit en schreeuwt het door de gang. Voor ik het wist stonden Nash, Hayes, Melanie, Cameron, mijn vader, Skylynn, Elizabeth en een dokter om me heen. "Emma, hoe voel je je?" vraagt de dokter, ow dat vind ik altijd zo'n kut vraag, wat kan je er nou op antwoorden!? "Kunt u niet vragen; Waar heb je pijn?" vraag ik rustig "uhm, oke? Emma waar heb je pijn?" vraagt de dokter en ik hoor een paar lachen. "Ik heb hoofdpijn en last van mijn zij, ik ben erg moe en ik weet niet meer wat er gebeurd is" zeg ik. Ik sluit mijn ogen "Emma wat is het laatste dat je, je kan herinneren? Emma blijf bij me!" zegt de dokter. "Ja.. Ja.. Ik uhm, ik liep de stad uit samen met Cameron want ik was boos op Kenny" ik stop met praten en er loopt een traan over mijn wang. "Kenny..." zeg ik huilend "ga verder" zegt de dokter. "En toen liep ik naar huis en toen ging ik naar mijn kamer, pakte ik mijn laptop en ik ging Netflix kijken" zeg ik. "Kenny? Bedoelt ze Kenny Holland?" vraagt de dokter "ja is alles goed met hem!?" vraag ik bezorgt. "Ja alles is goed met hem" zegt de dokter "oké, je hebt een flinke hersenschudding dus je hebt veel rust nodig en ernstige wonden die moeten genezen, um en nu zou ik Emma graag even alleen willen spreken" zegt de dokter en iedereen kijkt hem verbaast aan en loopt de kamer uit. Als de deur dicht is vraagt hij "Emma ben jij vroeger mishandeld geweest?" "hoezo?" vraag ik "we hebben littekens van messensteken in je onderrug gezien en zweep slagen daarboven" zegt hij. "Mijn moeder, thuis in Nederland. Sinds mijn vader weg is gaat ze als ze thuis komt van werk drinken. Ik ben nu op vakantie hier in Amerika bij mijn vader" zeg ik. "Je moet echtmet mensen hier over gaan praten in Nederland, ze vinden wel een oplossing voor je, want dit kan echt niet wat je moeder doet" zegt hij. "Oké" zeg ik en ik slik "rust nu maar even goed uit" zegt de dokter met een lach en hij loopt de kamer uit. Ik sluit mijn ogen en val in slaap. Ondanks dat ik in coma heb gelegen ben ik toch nog moe...