Oboje poszli do pokoju rodziców.
Delilah: Co to ma znaczyć?!
Doug: Nie sądziłem, że możecie zrobić coś takiego.
Dylan i Dolly: Przepraszamy?
Delilah: Haha. Nawet szczere "przepraszam" tym razem by nie wystarczyło. Jak mogliście to zrobić?! To może zniszczyć naszą rodzinę!
Doug: Mam nadzieję, że rozumiecie swój błąd. Teraz marsz do pokoi. OSOBNYCH. A jeśli jeszcze raz zobaczymy was razem, wyciągniemy konsekwencje.
Dylan i Dolly popatrzyli na siebie i oboje poszli w milczeniu do pokoi. Polizali się jeszcze raz po policzkach i poszli do swoich pokoi.
W nocy, kiedy wszyscy spali, Dylan poszedł do Dolly. Pocałował ją. Dolly obudziła się.
Dolly: Dylan?!
Przytuliła go tak mocno i pocałowała.
Dolly: Nawet nie wiesz jak się cieszę się, że cię widzę! Ale... Co, jeśli ktoś nas zobaczy?
Dylan: Nie obchodzi mnie TO. Chcę być z TOBĄ. Tylko to się liczy.
Dolly: Oooo… Kocham cię.
Dylan: Też cię kocham.
Pocałowali się znów. Nagle ktoś wszedł do pokoju.
?: Koniec tego dobrego!
Oboje byli przerażeni.
Dylan: Mama!
Delilah: Dylan, marsz do pokoju. Nie próbuj z niego wychodzić, dopóki Ci nie pozwolę
Dolly: Mamo, nie. To nie jego wina. Ja mu powiedziałam żeby do mnie przyszedł.
Delilah: W takim razie, oboje macie szlaban.
Dolly: Co?! Ale, mamo-!
Delilah: Koniec! Spać!
Dylan (szeptem): Dzięki.
Oboje zasmucili się. Dylan poszedł powoli do swojego pokoi. Głowę miał spuszczoną. Myślał co będzie dalej. Nie wyobrażał sobie życia bez Dolly. Dotarł do pokoju. Przez dłuższy czas nie mógł zasnąć. Myślał o Dolly. Później jednak zasnął.
CZYTASZ
Dylan x Dolly: Na zawsze razem
FanficFan fiction opowiadające o przygodzie dwojga z mieszkańców Ulicy Dalmatyńczyków 101. Dylan zakochuje się w Dolly, ale na ich drodze stają różne przeszkody. Opowieść rekomendowana przez użytkownika @Szymonchip.
