Fan fiction opowiadające o przygodzie dwojga z mieszkańców Ulicy Dalmatyńczyków 101.
Dylan zakochuje się w Dolly, ale na ich drodze stają różne przeszkody.
Opowieść rekomendowana przez użytkownika @Szymonchip.
Następnego poranka Dylan obudził się pierwszy. Nie chciał budzić Dolly. Zaczął myśleć nad tym, co ma teraz zrobić. Nie mógł zabić najlepszego kumpla, ale nie chciał też żeby Dolly cierpiała z powodu jego śmierci. Gdy tak rozmyślał, Dolly się obudziła.
Dylan: Dzień dobry, kochanie.
Dolly przywitała się z nim, a następnie go pocałowała. Dylan znów się zamyślił.
Dolly: Dalej trapi cię to, co stało się wczoraj? Coś wymyślimy, nie martw się. Dylan: Dziękuję.
Przytulił ją. Obydwoje zaczęli myśleć nad rozwiązaniem. W pewnym momencie:
Dolly: Wiem! Dylan (szeptem): Ciiii. Ktoś może nas śledzić. Co wymyśliłaś? Dolly: Co gdybyśmy razem z Fergusem wyjechali z Camden? Dylan: Dobrze, ale gdzie? Dolly: Do Cornwall. Dylan: No przecież! Czemu o tym nie pomyślałem? Ale jeśli te zbiry naprawdę nas śledzą, to nie będziemy bezpieczni nawet tam. Już o Fergusie nie wspominając. Dolly: Znajdźmy maski. Załóżmy przebranie. Wiem! Pamiętasz jak ubrudziliście mnie sadzą, żebym mogła iść na finały aportu? Teraz możemy zrobić tak samo. Dylan: Skąd my weźmiemy sadzę? Dolly: Nie znajdziemy sadzy, ale możemy (zaczęła się rozglądać) wytarzać się w błocie. Dylan: Dobra myśl.
Po tych słowach podnieśli się, wytwarzali w błocie (wcześniej upewnili się, że na pewno nikt ich nie widzi) i poszli szukać Fergusa. ______________________________
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
