Beating Heart

Chapter 9

CHAPTER 9

"Lumayo kang bakla ka! Itinatakwil na kita sa pamilyang ito." Galit na saad ni mama sa akin. Kakagaling lang niya sa airport at halatang pagod   na pagod ang kaniyang mukha.

"Ma patawarin mo na ako." Lumuhod ako sa harapan niya at nagmakaawa hanggang sa lumabas na ng tuluyan ang mg luha ko. Di ko na mapigilan sarili ko sa pag-iyak at patuloy lang ako sa paghihingi ng pasensya.

"Di na kita matatanggap! Hayop ka!" Buwelta pa niya. Halos gumuho ang mundo ko nung marinig ko ang sinabi niya. Sobrang sakit as in yung parang tatak talaga sa utak mo.

"Tama lang 'yan sa baklang 'yan na itakwil at hindi kilalaning pamilya. E kasi bakla 'yan eh." Sumabat naman sa away si Ate jiji habang karga-karga ang kaniyang anak. Sumasakit at sumisikip na ang dibdib ko.

"Ma please patawarin mo na ako." Bumuhos muli ang mga luha ako, sa pagkakataong iyon nawala si mama sa harapan ko na ikinagulat ko tumayo ako at lumingon-lingon sa paligid. Lumitaw sa di kalayuan ang lalaking nagligtas ng buhay ko sa disgrasya.

Si Iben.

"Jonathan." Malamig at mahina niyang bigkas ng pangalan ko. Namumutla at hinang-hina ang kalagayan ni Iben dahilan para bumagsak ang kaniyang lamyang katawan.

Tumakbo ako papalapit sa kaniya and immedietly cuddle my whole arms to him. He is so pale and very ill. For some reason, umiyak ako muli. I can't bear to see him like this. He gently poke my lips with his finger and sculpts a genuine smile in his face.

"I'm sorry for lying to you, but maybe this is the end." He let go. His cold body became stone and scattered into dust afterwards. I can hear my hearts breaking sound. The place became very eerie and cold.

"NO!" I shouted. Everything is tearing apart. Everything seems to be broken like me and it continuously Destroying itself. It sucks.

<><><>

"Wake up!" An unknown guy is waking me up. My head is so heavy and i don't know kung bakit toh mabigat. Umahon ako sa pagkakahiga at tumingin-tingin sa palibot.

Nandito ako sa isa sa mga kwarto ng clinic ni Nurse lei at nasa tabi ng kama si Iben at Ralph. Full of surprise and also a little bit of confusion. What happened?

"Huh? What happened?" I scratch my eyes. Basa ang mga mata ko at nadama ko ang mga luhang bumababa sa pisngi ko. Tumingin ako sa kanila at nakita ang kanilang di mapintang mga reaction. Balisang-balisa sila na parang ewan.

Tumagal ng ilang saglit bumalik muli ang senses at alaala ko. Kanina pala may kaaway silang mga lalaki and ngayon nandito ako kasi nawalan ako ng malay kanina. Everything is so clear now.

"Are you okay?" Ralph said with a sad tone.

"Nothing is wrong with me, i'm fine." I smiled while iben's eyes keeps on staring into mine. Ano bang amats nito.

"Don't worry everything is under control we manage to defeat those dweebs and save your life. Nurse lei said that your fine, not a scar or wounds." Saad ni Ralph. He really is guilty. Kasi pag ako namatay dadalhin ko siya sa hukay ko.

"Gets some rest, mamaya ihahatid kita sa inyo." Ani ni Iben sabay ayos ng hibla ng buhok ko sa may noo. The  tip of his fingers touching my forehead makes my whole body feel kilig! Yieee! Chos! Enebe teme ne.

"Wait ihahatid mo ako? May sundo ako, remember." Pagpapaalala ko sa kaniya. Sinuklian niya lang ako ng ngiti na kita ngipin na talaga namang pananggal panty ang kilig na dulot non.