Milyonda bir görülen bir hastalık.
"Kseroderma Pigmentosum"
Ve bu hastalığa mahkum genç bir kız.
Hayatında hiç Güneş'e çıkamayarak sosyal yaşama meydan okuyor...
Bu hastalık kendisine yanlızlığı,çaresizliği ve psikolojik sorunlar yaratırken karşısın...
Yeni bölüm ilk tanışmaya giden köprümüzdü.Asıl tanışma bir sonraki bölümde...
Medyayı açarak okuyalım🌟
Yorumlarınızı bir an önce okumanın heycanıyla bekliyorum.Girin bakalım Gün Batımı'na...❤
_____________________☆__________________
Acı,insana sonradan verilmiş yaşama gücüdür... ~Melih Cevdet Anday~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●Gün Batımı●
(Yeni Hayat'ın 60.Günü)
Hatıralar seriyor geçmişi önünüze...Saplıyor kalbe keskin bir hançer.Kaniyor,oluk oluk taze yaralar.Kabuk ta tutmuyor ya, sızlıyor en ufak bir dokunuşta.Kabuk bağlanmaz acılarım varken hâlâ ayakta durmuş yaşam mücadelesi veriyorum.Her an beni devirecek gibi esen bu rüzgar bile şu dünyaya ait olmadığımı bas bas bağırıyordu...Ben tek Güneş'e ait olmayan değildim.Ben artık karanlığada ait değildim...Ben dünyaya ait değildim.Ait olmadığım bir yerde hâlâ ayaktayım.
Bu bir nevi misafir olduğum evde istenmiyormuşta yüzsüz gibi hâlâ gitmiyormuşum edası izletiyordu ruhuma.Ama gitmeyecektim.Ne kadar yıkılsamda kaderime o zaferi yaşatmayacaktım.Hayallerimi kendim gibi kimsesiz bırakmayacaktım. Zamanında kaderimden korkupta yapamadığım ne varsa yapacaktım. Tıpkı annemle kurduğumuz küçük ama bizim için büyük hayalimiz gibi.Ben o hayali gerçekleştirmek için şimdi ayaktaydım...
Tek de olsam başarabilirdim.Zor olucaktı lakin benim nefes almam da kolay değildi bu hayatta. Bu hayal benim için vazgeçemeyeceğim bir istek.O yüzden yarından itibaren bir pastane dükkanı araştırmayı aklıma not ettim.
Fakat yanlızca gün battıktan sonra dışarı çıkabileceğim için önce internetten araştırmayı düşündüm. Eğer sahibiyle anlaşırsam dükkânı akşam ziyaret etmem gerekti.Herşey annem için...Herşey hayallerim için dedim içimde bir yerlerde nefes almaya çalışan kurabiye canavarına...
Derin bir nefes alarak az önce döktüğüm göz yaşlarımı sildim ve ayağa kalktım.Odamdan çıkıp aşşağı Mina'nın yanına gidip ona da bu fikri söylemeyi düşündüm.Eminim oda çok mutlu olacaktı...
Günlerdir nadir çıktığım odamdan çıktım ve içim buruk ama düşürmemeye çalıştığim gülümsememle aşşağı ine ine Mina'ya seslendim.Mina endişeyle koşarak oturma odasından çıktığında neden böyle korktuğuna anlam veremedim.
