Milyonda bir görülen bir hastalık.
"Kseroderma Pigmentosum"
Ve bu hastalığa mahkum genç bir kız.
Hayatında hiç Güneş'e çıkamayarak sosyal yaşama meydan okuyor...
Bu hastalık kendisine yanlızlığı,çaresizliği ve psikolojik sorunlar yaratırken karşısın...
Eğer bol özlemle beklenen bir bölüm ise hemen buyrun Gün Batımı'na...
____________________☆___________________
Bir çiçek tarlasına dönüştürebilir miyim,aylardır önünde durduğum bu dipsiz uçurumu?
~Ahmet Erhan~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●Ahşap Kutu...●
Yıllar önce ekmişti babam bu ayçiçeğini bahçemize...Söylediğine göre benim arkadaşım olacakmış. Hic sevemiyordum onu.Çok mutsuzdu çünkü.Her gece yanına gittiğimde bana bakmıyor kafası hep aşşağıdaydı.Yine bu durumu gören ben, sinirlenmiş hemen babamın yanına koşmuştum. Arkadaşım olan ayçiçeğini babama şikayet edecektim aklımsıra. Yanına gidip oturdum ve çatık kaşlarımla halıyı izlemeye başladım. Ben bir şey olduğunda anneme ve babama anlatmazdım,onun yerine tavrımla onların sormasını beklerdim. Öylede olmuştu,babam sinirden bozulmuş yüzümün haline bakıp halimin nedenini sormuştu.Ben de ona aynen şunu demiştim;
"Bana benim gibi gülen bir arkadaş getirmediğin için önce sana kızgınım. Sonra da ona...Ayçiçeğine. Benim yüzüme bile bakmıyor.Neden bana bu arkadaşı getirdin baba?"
Onun cevabını beklerken yüzünde yayılan gülümsemeye anlam veremedim.Beni kucağına aldığı gibi bahçeye çıktık.Ayçiçeğinin yanına geldiğimizde babam beni dizlerinin üstünde çömelip kucağına indirdi ve ayçiçeğinin hikayesini anlatmaya başladı.
"Bir zamanlar bu sapsarı ay gibi güzel ayçiçeğide senin gibi isyan edermiş kızım.İsyan etmesinin sebebi ise gündüzeri Güneş'ine kavuşurken çok mutluymuş.Fakat gece olduğunda kafasını eğip, Güneş'i onu karanlığa adadığı için çok üzülürmüş.Bu yüzden de hep isyan edermiş...Sana onu, onunla arkadaş ol diye getirdim kızım.Gece olup gök çadırını çekerken sen onun ışığı ol .Güneş'i sen ol kızım.Sen onu sevmiyorsun ama o seni çok seviyor..."
Babam bunları anlatırken gözlerim dolmuştu.Demek benim arkadaşım çok üzgünmüş hemde beni çok seviyormuş diye düşündüm.Buğulanmış gözlerimi babamdan alıp tekrar ayçiçeğine çevirdim ve ondan özür diledim.Bundan sonra onun daima arkadaşının ben olacağımı,artık mutlu olması gerektiğini söyledim.Öyle olmuştu ben ve o, geceleri yanlızlığımızi beraber gidericektik çünkü ikimizde şunu çok iyi bilirdik.
En çok Gece yakışırdı yanlızlığa...🌙
Gece yanlızlık isterdi.
Yanlızlıkta geceyi.
Yanlızlık susardı.Gece onu böyle dinlerdi.
Bu iki dost hiç değişmezdi...🌙
Bu iki dostun keyfini biz kaçırmıştık malesef.Biz artık yalnız değildik.Biz arkadaştık.Biz muhteşem ikili, gök yüzünün çadırında toplanmış mumlarımızı umutlarımizla yakmıştık.İkimizin de arzusu aynıydı. Umdumuz Güneş'imize kavuşmaktı...
