Galaktyczne Absurdy (Star Wars)

Dobranoc Mistrzu (Część 1) - Rocznica

Zegar pokazywał godzinę pierwszą w nocy, lecz łóżko Anakina Skywalkera było puste.

Czternastoletni Padawan Jedi siedział w salonie kwatery, którą dzielił ze swoim Mistrzem, i był całkowicie pochłonięty naprawą ekspresu do kawy. Na czole miał pomarańczowe gogle ochronne, i to był w zasadzie jedyny „roboczy" element jego garderoby. Pracował w jednej ze swoich tunik do spania – tej, która jeszcze godzinę temu była perfekcyjnie czysta, jednak obecnie roiła się od plam. Chłopiec uśmiechnął się pod nosem – już słyszał w wyobraźni wściekły pomruk Obi-Wana!

Przeklęty ekspres okazał się dużo większym wyzwaniem, niż nastoletni mechanik z początku założył. Może gdyby Kenobi pił mniej kawy, urządzenie nie zostałoby doprowadzone do aż tak rozpaczliwego stanu? Anakin za cholerę nie rozumiał, czemu jego Mistrz w ogóle zawracał sobie głowę kofeiną... Obi-Wan non stop powtarzał, że „nic nie podnosi mu ciśnienia tak skutecznie jak jego Padawan". Pfft! Ma Anakina i jeszcze potrzebuje kawy? Gdzie tu logika?

Ale dobra, o gustach się nie dyskutuje.

Obi-Wan lubił kawę, a wspomniana kawa była wytwarzana przez ekspres – zatem urządzenie musiało zostać naprawione!

Pogwizdując, Anakin sięgnął po zatknięty za ucho śrubokręt, ze wprawą obrócił go w palcach i szybciutko zastąpił zepsutą część nową. Jakiś inny człowiek główkowałby nad tym przez pół nocy, ale ON nigdy nie miał problemów z ustaleniem, co należało zrobić. Na naprawianiu znał się równie dobrze, co jego Mistrz na Kodeksie Jedi.

To była jego dziedzina. Królestwo, w którym sprawował władzę absolutną. Zawsze wiedział, którą śrubkę przykręcić w którym miejscu, w jaki sposób złączyć kable, by wydały pożądany dźwięk, gdzie uciąć, gdzie dołożyć coś nowego i jak zmusić niepokorne urządzenie, by działało tak, jak sobie zażyczył.

Szczękanie metalowych części było jego ulubioną melodią! Uwielbiał jej słychać.

Choć może nie powinien robić tego w środku nocy...

Rozległ się dźwięk kroków i w drzwiach stanął zaspany Obi-Wan Kenobi. Miał na sobie swój typowy komplet do spania złożony z luźnych białych spodni i podkoszulka w tym samym kolorze. Rude włosy, które zwykle starannie zaczesywał, teraz były w kompletnym nieładzie.

- Wiesz, która jest godzina? – wymamrotał, posyłając wychowankowi pełne pretensji spojrzenie.

- A co, nie masz własnego zegarka? – Anakin pozwolił sobie na żarcik.

Ale potem dostrzegł wory pod oczami nauczyciela i zrobiło mu się głupio. Przepraszająco się uśmiechnął.

- Wybacz, Mistrzu – skruszonym tonem zwrócił się do Obi-Wana. – Akurat mam Wenę.

- Wenę? – Kenobi powtórzył, pocierając powiekę.

- Do naprawiana.

- W środku nocy?

- Nooo, tak się złożyło – chłopiec wzruszył ramionami. – Właściwie to miałem ją już wcześniej. Zacząłem tak koło południa i wydawało mi się, że szybko skończę. Zobacz, naprawiam twój ekspres, byś nie musiał biegać po kawę do Plo Koona! – zaanonsował radośnie.

- Do Mistrza Plo Koona – twarz Kenobiego wykrzywiła się w grymas.

Rudy mężczyzna wsunął dłoń pod podkoszulek, by podrapać się po umięśnionym brzuchu. Ziewając, zaczął iść w stronę ucznia.