Çiy Tanesi

1. Bölüm

  Hafifçe esen rüzgarla yüzüne savrulan saçlarını eliyle sol kulağının arkasına sıkıştırdı. Sonra kafasını kaldırdı ve gökyüzüne çevirdi bakışlarını. Derince soludu ciğerlerini titreten havayı.

  Verdiği solukla birlikte gözleri tekrar yolunu buldu. Ardından kabanının yakalarını kulaklarına doğru dikleştirdi ve elini hemen cebine geri soktu. Adımlarını hızlandırdı biraz daha. "Aynısı.." diye mırıldandı kendi kendine.
 

 Attığı sekiz adımdan sonra yeniden duraksadı. Telefonunu çıkarıp saate baktı. 11:37. Birkaç dokunuşun ardından telefonu kulağına götürdü ve yürümeye kaldığı yerden devam etti. Karşı tarafın açmasını beklerken ne kadar mesafe kaldığını hesaplamaya çalışıyordu kendi kendine.

"Efendim Elzem." 'Sonunda' diye geçirdi içinden.

"Naber?"

"Ben iyiyim de asıl sen nasılsın? Yolda mısın hala?"

"Evet, az kaldı varmama."

Zeynep ilk sorusunu yanıtsız bırakan arkadaşına gözlerini devirdi.

"Kızım deli misin sen? Arabayla neden gitmiyorsun? Hasta olup kalacaksın başıma. Sonra çekin Elzem hanımın nazınııı.." dedi hafif yakınır bir tavırla ve biraz da gülerek.

"Canım arkadaşım sen her seferinde aynı şeyi tekrarlamaktan bıkmadın ama inan ben duymaktan yıldım..."

"Aman be seni düşünende  kabahat.." diye küskünce yanıtladı onu Zeynep.

"Neyse, sen ne için aramıştın?"

"Ya Zeynep, Sayra'yı  okuldan sen alır mısın diyecektim. Ben geç kalırım, ona yetişemem." Bunları söylerken arkadaşından duyacaklarını biliyordu aslında. Dudağının kenarını ısırıp işiteceklerini beklemeye başladı sıkkınca.

"Elzem, neden böyle yapıyorsun canım benim? Sence onun da hakkı değil mi babasına gitmek?"

  Elzem yanaklarını şişirip nefesini seslice dışarı verdi. Her sene aynı gün aynı konuyu tartışıyorlar ama tartışma sonuca bağlanamadan kapatıp bir sonraki yıla devrediyorlardı.

"Elbet hakkı ama ben hazır değilim. Anla lütfen. Henüz değil. Bu işi halledeceğim ve hallettiğimde o da yerinde rahat uyuyacak."

"Peki, sen bilirsin. Tek istediğim kendine dikkat etmen. Ayrıca aklın Sayra'da kalmasın. Ben alırım onu. Teyze yeğen takılırız biraz."

"Çok sağol Zeynep. Görüşürüz.."

"Görüşürüz canım."

~

  Geldiği yerde biraz duraklayıp çevresine şöyle bir bakındı. Etrafında kimler tarafından dikildiğini merak ettiği on sekiz çam ağacı vardı. Mezarlığın içine doğru ilerledi ardından. Kendinden önce, gün içinde gelenlerin olduğu belliydi çünkü bazı mezarların üstündeki otlar yeni temizlenmişti. Az ileride de yeni defnedildiği belli olan başka bir mezar...

  Bunca değişikliğe rağmen değişen pek bir şey yoktu aslında. Yine sessiz bir kalabalıktı her gelişinde onu karşılayan. Bir eksik, bir fazla...

  Son gelişinin üzerinden çok geçmemişti. Özlüyordu çünkü ve nihayet adımları onu ulaştırmıştı hedefine.

Yaklaşıp usulca oturdu eliyle sildiği mermerin kenarına. Parmaklarını yazıların üzerinde gezdirdi.
   Fırat Tekin
  Doğum tarihi: 12.05.1988
  Ölüm tarihi: 02.10.2015

  Dile kolay, koskoca beş yıl geçmişti üzerinden. Neler değişmemişti ki onca senede?

  Bir kere, kızları kocaman olmuştu. Kendisi yaşlanmıştı.. Anne olmakla birlikte baba olmayı da öğrenmişti. Tam olamasa da en azından çabalıyordu. Halâ..Hayatındaki tek varlığıydı biricik yavrusu... Onun için göze almıştı her şeyi. Yapmaya niyetlendiği şeyde tek cesaret kaynağıydı kızı. 

  Ellerini toprağının üzerinde gezdirdi. Avuç içleri kısa otların üstündeki çiy taneleriyle ıslanmıştı. Sıkıca yumruk yaptı elini. Yumdu sonra gözlerini. Sağ gözünden damlayan bir damlayla suladı toprağını sevdiğinin.

"Bekle Fırat'ım. Az daha bekle. Yarımlar tamamlanacak yakında. Çok yakında her şey son bulacak yeni başlangıçlar için. Sana söz veriyorum. Elzem sözü.."

  Sol elinin tersiyle sildi gözyaşlarını. Derin bir nefes aldı kendini toparlamak adına. Toparlanmalı ve işine odaklanmalıydı. Sağ elini mezarın sol üst kısmına uzatacağı sırada çalan telefonuyla geri çekilmek zorunda kaldı.

  Arayan kişiye baktığında kızı Sayra'nın kreş öğretmeni Yeliz hanım olduğunu gördü. Küçük hanım yine nazlanmıştı anlaşılan. Kendi kendine gülümsedi. Bir yandan da diğer eliyle okşuyordu kara örtüsünü sevdiğinin.

  Neşeli çıkmasına özen gösterdiği sesiyle yanıtladı telefonu.

"Efendim.."

"Elzem hanım benim Yeliz. Şeyy Sayra küçük bir kaza geçirdi. Biz şimdi ambulansla hastaneye gidiyoruz. Siz de-

"Kaza mı? Ne kazası? Neyden bahsediyorsunuz? Sayra iyi mi? Kızım nasıl?" 

  Duyduklarıyla birlikte ayağa fırlamış, kendini kaybetmişçesine ağlıyor ve konuştuğu kişiye bağırıyordu Elzem. 'Allah'ım lütfen bu bir şaka olsun, bir yanlış anlaşılma, ne olursa artık.. Ama lütfen gerçek olmasın..' diye sayıklıyordu.

  Telefonda arkadan kızının ağlama sesi gelince donakaldı birden.

"A-anne, n-nolur gel..."

"Geliyorum meleğim. Annen geliyor."

  Hızlıca mezarların arasından geçerek geldiği yolu gerisin geri koşmaya başladı. Bir yandan hıçkırarak ağlıyor bir yandan da rehberde Zeynep'in ismini bulmaya çalışıyordu çünkü o kendisinden daha çabuk ulaşırdı yanına. Sonunda adını buldu ve üstüne dokundu.

  Telefonu kulağına götürürken tam mezarlığın demir kapısından dışarı adımını atmıştı ki hissettiği ani sarsıntıyla telefon elinden kayıp kaldırımla buluştu. Başını kaldırmasıyla karalarla buluştu gözleri. Takmış olduğu şapkanın altında, atkının sarılı olduğu yüzünde görünen tek yer olan karalar...

  Neye uğradığını şaşırmış halde, aniden karşılaşmanın vermış olduğu korkuyla da donup kaldı bir an için Elzem. Diline gelmek bilmedi kelimeler.

  Yerdeki telefonundan gelen Zeynep'in sesiyle kendine geldi birden. Hemen yere eğildi. Telefonu alır almaz kulağına götürdü ve çoktan koşmaya başlamıştı..

  Arkasından mırıldandı adam. "Çiy tanesi..."

İlk bölümden herkese merhaba!

Bence güzel bir başlangıç oldu, siz ne düşünüyorsunuz? Sonrasında neler olur sizce? Lütfen oylarınızı esirgemeyin ve bölüm hakkında düşüncelerinizi yorumlarda dile getirin. Merakla bekliyorum.
Sonraki bölümde görüşmek dileğiyle..

01.07.2020/ Çarşamba