Έρωτας, γλυκός σαν μέλι; (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

20ο Κεφάλαιο

«Δεν ξέρω τι με τρομάζει πιο πολύ.
Που σε συγχώρεσα τόσες φορές.
Ή που θα σε συγχωρούσα άλλες τόσες.»

Χόρευε με την καυτή κοκκινομάλλα που βρισκόταν κολλημένη επάνω στο κορμί του με τα οπίσθια της να τρίβονται κυριολεκτικά πάνω στον ανδρισμό του και ο ίδιος συγκρατείται με το ζόρι για να μην την σύρει στις τουαλέτες και πραγματοποιήσει τον καυτό του πόθο. Ωστόσο, αντί αυτού την γύρισε προς την μεριά του και το στόμα του επιτέθηκε στο δικό της, βυθίζοντας την γλώσσα του μέσα της.

«Πάμε στις τουαλέτες ή ακόμα καλύτερα στο σπίτι σου» του πρότεινε με ανυπομονησία η Μυρτώ. Τον ήθελε και μάλιστα πολύ, ήταν ίσως και ο πιο σέξι άνδρας που είχε συναντήσει στην ζωή της. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του φάνταζαν ιδανικά στα μάτια της. Το σώμα του, το στόμα του, τα μπλε μάτια του, όλα βγαλμένα από τον παράδεισο ή την κόλαση. Ειλικρινά, δεν μπορούσε να καταλάβει τι της συνέβαινε.

«Φύγαμε! Σήμερα θα φωνάξεις τόσο που θα ακουστείς σε όλο το νησί των Κυθήρων» της είπε χαμογελώντας της με φανερό ερωτικό υπονοούμενο.

«Μωρό μου ανυπομονώ να ακουστώ παντού» του χαμογέλασε εξίσου πονηρά και εκείνος βλέποντας την πλήρη ανταπόκριση της, μη μπορώντας πια να περιμένει λεπτό παραπάνω την τράβηξε με το χέρι του με κατεύθυνση προς την έξοδο. Ωστόσο, οι δύο τους δεν υπολόγιζαν την έκπληξη που τους έκρυβε η βραδιά καθώς και πως με κάθε τους βήμα πλησίαζαν όλο και πιο κοντά της.

Μόλις κατάφεραν να βρεθούν έξω εκείνη ήταν πλέον μπροστά στα μάτια τους, πανέτοιμη να δοκιμάσει ή και να εμποδίσει αυτή την αρχή...

Βλέποντας, την μικρή του στην αγκαλιά ενός άλλου ένιωσε πως η ζήλια κάρφωσε τα αγκάθια της στην καρδιά του ενώ αισθάνθηκε σαν να επρόκειτο να χάσει το μυαλό του στην εικόνα της. Ποτέ άλλοτε δεν είχε αισθανθεί έτσι. Δεν το είχε σκεφτεί μέχρι τότε ή μπορεί και να το απέφευγε όμως γνώριζε πολύ καλά πως δεν θα επέτρεπε ποτέ του και στον οποιοδήποτε άλλο άνδρα να την αγγίξει. Μπορεί εκείνη να φάνταζε σχεδόν απαγορευμένη για εκείνον αλλά μόνο μαζί της ένιωθε διαφορετικός, μόνο μαζί της άλλαζε προς το καλύτερο και ορισμένες φορές επιζητούσε έντονα αυτή την αλλαγή. Για αυτό λοιπόν δεν θα άφηνε το δικό του «καλύτερο» στα χέρια κάποιου άλλου.

Πριν κυριαρχήσει η λογική, έπεσε σαν αγρίμι πάνω στον άτυχο νεαρό που δεν πρόφτασε καλά καλά να καταλάβει από που προήλθαν τα βίαια χτυπήματα στο πρόσωπο και το σώμα του. Ξαφνιάστηκε τόσο πολύ από την αναπάντεχη και άγρια επίθεση που δεν πρόλαβε καν να αμυνθεί όπως θα έπρεπε. Κι ενώ ο Πάνος έβγαζε όλο το μένος του επάνω στο πρόσωπο του μη μπορώντας να αντιληφθεί από που πήγαζε όλο αυτό το ανεξέλεγκτο νεύρο, η Θάλεια παρακολουθούσε έντρομη την σκηνή που εξελισσόταν ενώπιον της. Εκείνος είχε εμφανιστεί πάλι την στιγμή που είχε αποφασίσει να τον αφήσει πίσω της ή έστω να το προσπαθήσει. Τώρα αισθανόταν πως ο ίδιος ο θεός γελούσε εναντίον της. Σαν η ζωή να μην της επέτρεπε να τον ξεχάσει, γεγονός που ήταν άδικο γιατί δεν θα άντεχε άλλη πίκρα από εκείνον, είχε λάβει ήδη αρκετή για αυτή αλλά και για την επόμενη ζωή.Ήταν αυτά τα κολασμένα γαλάζια μάτια του που εμφανιζόταν διαρκώς μπροστά της, φυλακίζοντας την μέσα στην θάλασσα τους.