Έρωτας, γλυκός σαν μέλι; (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

21ο Κεφάλαιο

«Υπάρχουν φιλιά που σε σημαδεύουν, που διαγράφουν πάνω στο κορμί σου ιδιοκτησίες.
Να μου ανήκεις.
Να μη θέλω να είμαι πουθενά πέρα από εδώ».
~Βούλα Ραπτούδη~

Πώς τολμούσε να σκεφτεί ότι μπορούσε να ξεφύγει;

Ποιος άλλωστε είναι τόσο δυνατός για ξεφύγει από ότι υπάρχει μέσα του;

Εκείνη ήταν πολύ δυνατή σε αυτό το κομμάτι, τουλάχιστον μέχρις ότου να έρθει σε αυτό το νησί κάνεις δεν μπόρεσε να αγγίξει το «μέσα» της. Ήταν δυνατή μέχρι που εκείνος έμπλεξε τις σκέψεις και το μυαλό της και τώρα έμοιαζε αδύναμη μπροστά σε εξελίξεις που δεν περίμενε να ζήσει ποτέ της.

Σήμερα έκλεινε μια εβδομάδα εξαφανισμένη. Μια ολόκληρη εβδομάδα που η δική του καρδιά  έτρεμε. Έτρεμε γιατί για μια και μοναδική στιγμή πίστεψε ότι μπορεί εκείνη να είχε φύγει για πάντα. Μετά, καθώς περνούσαν οι μέρες το μυαλό του προσπαθούσε να την δικαιολογήσει. Άραγε την είχε φοβίσει; Με τι; Με ένα του φιλί; Δεν περίμενε ακριβώς αυτή την αντίδραση και για να είναι ειλικρινής δεν ήξερε και τι να περιμένει από εκείνη. Εξάλλου του είχε αποδείξει χιλιάδες φορές ότι ήταν απρόβλεπτη. Απρόβλεπτη αλλά πολύ όμορφη όχι μόνο εξωτερικά αλλά πάνω από όλα εσωτερικά, γιατί μπορούσε να το δει στα μάτια της. Τα μάτια που τον καθήλωσαν από την πρώτη στιγμή.

Και αν είχε πράγματι δίκιο και την είχε τρομάξει με ένα φιλί τι θα γινόταν στην συνέχεια;

Γιατί ήταν βέβαιος πως θα είχαν μεγάλη συνέχεια μαζί.

Ο Ορέστης είχε περάσει πια από το στάδιο της παραδοχής του συναισθήματος του σε αυτό της διεκδίκησης της ικανοποίησης του. «Οι ερωτευμένοι κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν το αντικείμενο του πόθου τους», λόγια του πατέρα του. Δεν τα ξεχνούσε. Στην προκειμένη περίπτωση, το προσωπικό αντικείμενο του πόθου του ισοδυναμούσε με μια θεότρελη γυναίκα για την οποία θα επιστράτευε όλες τις δυνάμεις του με στόχο την κατάκτηση της.

Τώρα που είχε δοκιμάσει το λαχταριστό νέκταρ των χειλιών της, δεν μπορούσε να αντισταθεί ούτε να κάνει βήμα πίσω. Μόνο μπροστά. Δεν έβλεπε τίποτε άλλο από το παρόν και το μέλλον μαζί της. Αδυνατούσε να μείνει μακριά της και δεν είχε κανένα λόγο να εμποδίζει τον εαυτό του από το να φτάσει κοντά της. Γνώριζε πολύ καλά τον τρόπο. Μόνη της θα ερχόταν σε εκείνον, μόνη της θα ζητούσε περισσότερα. Εκείνος θα φρόντιζε απλώς να την καθοδηγήσει στα μονοπάτια του δικού τους έρωτα και όταν πια τον ακολουθούσε, θα αποτύπωνε η ίδια την πορεία τους γιατί δεν θα υπήρχε επιστροφή. Δεν θα υπήρχαν περιθώρια να γυρίσουν πίσω.