Έρωτας, γλυκός σαν μέλι; (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

2ο Κεφάλαιο

Πάρτι γενεθλίων- έπαυλη οικογένειας Ντιόλου

Το βράδυ της ίδιας ημέρας

Τα φώτα της έπαυλης έκλεισαν την στιγμή που πλησίασε στην σκηνή όπου το προσωπικό είχε τοποθετήσει σε ένα κυλιόμενο τραπέζι την πολυώροφη τούρτα των γενεθλίων της. Από τις άκρες της σκηνής άναψαν φωτιές ενώ σε κάθε τραπεζάκι οι καλεσμένοι κρατούσαν στα χέρια τους μικρούς πυρσούς πυροτεχνημάτων. Την ίδια στιγμή ήχησε στο χώρο το τραγούδι των γενεθλίων στην αγγλική γλώσσα.

Η νεαρή εορτάζουσα έσβησε τα εικοσιτέσσερα κεριά της τούρτας της χωρίς να πραγματοποιήσει την επιθυμία του κοινού που φώναζε συγχρονισμένα να κάνει μια ευχή. Δεν πίστευε σε αυτά. Και σίγουρα δεν περίμενε από μια χαζή ευχή για να πραγματοποιήσει τα όνειρα της. Ήταν πιο έξυπνη από αυτό. Δεν άφησε τον νου της να τρέξει σε ανούσιες σκέψεις, χάθηκε μέσα στην αγκαλιά της οικογένειας της. Μπορεί να ήταν ολιγομελής αλλά ήταν μια αληθινή οικογένεια και αυτό της αρκούσε.

Η Έρι, όπως την φώναζε κάποιες φορές ο πατέρας της έδειχνε να λάμπει από πραγματική ευτυχία όσο χανόταν ανάμεσα σε αγκαλιές των δικών της ανθρώπων. Ωστόσο κάποιος που ήξερε να διαβάζει καλά τους ανθρώπους μπορούσε να διακρίνει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία την σκιά στα μάτια της καθώς το χαμόγελο στα δεν έφθανε στα μάτια της, εκεί όπου βρίσκεται η αλήθεια των ανθρώπων. Θα έλεγε μάλιστα κανείς πως αυτό το κορίτσι ίσως να μην είχε χαμογελάσει ποτέ αληθινά στην ζωή της. Οι περισσότεροι καλεσμένοι γνώριζαν σε μέσες άκρες, τι είχε συμβεί στο παρελθόν στο συγκεκριμένο σπίτι. Λίγοι έως ελάχιστοι από αυτούς, αγαπούσαν και νοιαζόταν πραγματικά την οικογένεια. Δεν γνώριζαν την ακριβή αιτία φυγής της μητέρας της, αλλά στον ευρύτερο κύκλο είχε γίνει γνωστό ότι τους είχε παρατήσει και η ίδια διέφυγε σε άγνωστο μέρος με τον εραστή της. Τα σενάρια που έκαναν, ήταν πολλά. Ο Μανώλης Ντιόλος πληρώνοντας, κατόρθωσε να κλείσει πολλά στόματα δημοσιογράφων που είχαν φθάσει κοντά στην αλήθεια. Την αλήθεια όπως εκείνοι έπλασαν...

Ήξερε τους εχθρούς του, όπως και ήξερε πολύ καλά πως το μοναδικό όπλο που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν εναντίον του ώστε να τον λυγίσουν ήταν να πατήσουν πάνω στην Αχίλλειο πτέρνα του, και αυτή δεν ήταν άλλη από την κόρη του, η οποία έστεκε τώρα πλάι του περήφανη.

Ο Μανώλης παρατήρησε την κόρη του συγκινημένος να αγκαλιάζει τους ανθρώπους που την αγαπούσαν αληθινά. Όταν πια επέστρεψε κοντά του εκείνος πήρε στα χέρια του ένα μικρόφωνο για να βγάλει ένα σύντομο λόγο προς τιμήν της μοναχοκόρης του.